Tο ζήτημα δεν είναι αν θα γίνουμε Αλβανία, αλλά πως μπορούμε να γίνουμε Ιρλανδία. Αλλά γι’ αυτό δεν απαιτούνται ελαστικότερες εργασιακές σχέσεις απαιτούνται σαφείς εργασιακές σχέσεις.
«Δεν θα γίνουμε Αλβανία για να κρατήσουμε τις πολυεθνικές», δήλωσε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ κ. Χρήστος Πολυζωγόπουλος, παραβιάζοντας ανοιχτές θύρες. Αφού ήδη είμαστε Αλβανία, για ποιο λόγο να γίνουμε; Και δεν εννοούμε σε επίπεδο μισθών, αλλά σε επίπεδο συνδικαλιστικής υπευθυνότητας. Για παράδειγμα: στην Ελλάδα υπήρξαν οι μόνες απεργιακές κινητοποιήσεις εναντίον της Ουάσιγκτον για εκείνα, που η αμερικανική κυβέρνηση έκανε στη Βαγδάτη. Χάθηκαν εργατοώρες και πιθανώς επιχειρηματικές ευκαιρίες. Ρώτησε κανείς τους μετόχους και τους μάνατζερ της «Σίσερ Πάλκο» ή των μελλοντικών «Σίσερ Πάλκο» αν υπήρχαν παραγγελίες να παραδοθούν, την ώρα που ο κ. Πολυζωγόπουλος και η παρέα του έκαναν την επαναστατική τους γυμναστική;
Υπάρχει ένας μύθος που θέλει τις επενδύσεις να κατευθύνονται εκεί που υπάρχουν χαμηλά μεροκάματα και απεχθείς εργασιακές σχέσεις. Τον μύθο αυτό αναπαράγει με κάθε ευκαιρία η συνδικαλιστική μας ηγεσία που έχει μάθει το μισό αλφάβητο της μαρξιστικής ανάλυσης και διάφοροι πολιτικοί οι οποίοι δεν έχουν φτάσει ούτε στο «Γάμα» της ίδιας αλφαβήτου. Μόνο αν τους ρωτήσει κανείς: «γιατί ρε παιδιά τότε η Βουλγαρία και η Αλβανία δεν είναι τεράστιες ΒΙ.ΠΕ. (Βιομηχανικές Περιοχές);» δεν θα απαντήσουν.
Αν μάλιστα συμβουλευόταν τα στοιχεία της Επιτροπής ανάπτυξης και Εμπορίου του ΟΗΕ (UNCTAD) θα έβλεπαν ότι το μεγαλύτερο ποσοστό ξένων επενδύσεων πάνε στις οικονομικά αναπτυγμένες χώρες (ΗΠΑ και Δυτική Ευρώπη), όπου ως γνωστόν ισχύουν νόμοι περί κατώτατων μισθών και αυστηρές εργατικές νομοθεσίες. Το 2001 υπήρξαν 503 δις δολάρια άμεσες ξένες επενδύσεις στις αναπτυγμένες χώρες, 204 δις στις αναπτυσσόμενες και 3,8 δις στις λιγότερο αναπτυγμένες. Στην Αλβανία, όπου ισχύουν εκείνα που φοβάται ο κ. Πολυζωγόπουλος επενδύθηκαν πέρυσι 181 εκατομμύρια δολάρια. Στην Ελλάδα, 1,5 δις. Στην Ιρλανδία (την οποία … θεσμικά αποστρεφόμαστε) 9,8 δις.
Αρα το ζήτημα δεν είναι αν θα γίνουμε Αλβανία, αλλά πως μπορούμε να γίνουμε Ιρλανδία. Αλλά γι’ αυτό δεν απαιτούνται ελαστικότερες εργασιακές σχέσεις απαιτούνται σαφείς εργασιακές σχέσεις. Αν διαβάσει κανείς τις δηλώσεις του προέδρου της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών για το ωράριο των καταστημάτων κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων δεν θα καταλάβει τίποτε. Είναι χειρότερες από τις δηλώσεις των πολιτικών: «Ναι, μεν, αλλά, όχι…»
Κυρίως όμως απαιτείται υπευθυνότητα από τους κοινωνικούς φορείς. Να ξέρουν οι επενδυτές ότι το εργοστάσιο τους στην Ευρώπη θα δουλεύει, είτε γίνεται πόλεμος στην Ασία είτε όχι…
ημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 15.5.2003
