Γιατί καλείται και πάλι ο μπαρμπα-Μήτσος από τα Γρεβενά να πληρώσει για ένα θέατρο την ύπαρξη του οποίου πιθανότατα αγνοεί;
Eίναι κακό να κλείνει ένα θέατρο και κάθε πολίτης πρέπει να συνυπογράψει τις γοερές κραυγές που εξέχοντες άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών ύψωσαν προχθές με αφορμή το λουκέτο που μπαίνει λόγω χρεών στο «Ανοιχτό Θέατρο».
Υπενθυμίζουμε ότι σύμφωνα με το ρεπορτάζ «από την περασμένη Παρασκευή η πόρτα του θεάτρου είναι κλειστή, οι κλειδαριές αλλαγμένες και οι συντελεστές των τριών παραστάσεων, που ετοιμάζονταν για φέτος, απ’ έξω. Επειτα από 40 χρόνια λειτουργίας, το «Ανοιχτό Θέατρο» έρχεται αντιμέτωπο με μια έξωση και με την προοπτική αναστολής της λειτουργίας του. Κι όλα αυτά για ένα ποσόν περίπου 30 χιλιάδες ευρώ! Δεκαπέντε χιλιάδες για τα χρεωστούμενα ενοίκια και δεκαπέντε χιλιάδες για εγγύηση.»
Για τον λόγο αυτόν λοιπόν συγκεντρώθηκαν -και καλά έκαναν- συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιοί για να συμπαρασταθούν στον σκηνοθέτη κ. Γιώργο Μιχαηλίδη αλλά να καταθέσουν και τον οβολό της σκέψης των.
Eτσι στην προχθεσινή συνάντηση ακούστηκαν πολλά κaι ευαίσθητα. Ο κ. Μ. Χατζησάββας (όπως διαβάζουμε) ήταν θυμωμένος: «Μου φαίνεται σαν εφιάλτης. Το θεωρώ τελείως αδιανόητο να μην υπάρξει μια ουσιαστική λύση από ανώτερους φορείς. Είναι τελείως παράλογο αυτό που συμβαίνει». Και η Μάρω Δούκα πρόσθεσε: «Το Ανοιχτό Θέατρο συνδέεται με την ιστορία του τόπου, τους αισθητικούς και καλλιτεχνικούς αγώνες».
Δίκιο έχουν και τα προσυπογράφουμε όλα αυτά, αλλά γιατί καλείται και πάλι ο κυρ Μήτσος από τα Γρεβενά να πληρώσει για ένα θέατρο την ύπαρξη του οποίου πιθανότατα αγνοεί;
Στο κάτω κάτω της γραφής, αν όλοι εμείς που αγαπούμε τόσο πολύ το θέατρο βάλουμε το χέρι στη δική μας τσέπη, αντί στην τσέπη των φορολογουμένων, μπορεί το «Ανοιχτό Θέατρο» να σωθεί. Απ’ ό, τι διαβάσαμε στο σχετικό ρεπορτάζ, όσοι αγωνιούν για το μέλλον του ιστορικού θεάτρου πρέπει να ανήκουν στην ανώτερη εισοδηματική τάξη. Μπορούν μαζί με τους θρήνους να καταθέσουν τον οβολό τους και να στηρίξουν το θέατρο. Λύσεις, εξάλλου, υπάρχουν: όπως γίνεται σ’ όλο τον κόσμο, για τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες που αξίζει να συνεχιστούν, δημιουργούνται σύλλογοι που φέρουν το όνομα «Φίλοι του τάδε» και τα μέλη αυτών των συλλόγων επωμίζονται μέρος του κόστους παραγωγής αυτής της δραστηριότητας.
Στην Ελλάδα δυστυχώς, μάλλον, βρήκαμε εύκολο τον μπαρμπα-Μήτσο από τα Γρεβενά. Επειδή δεν εξεγείρεται κάθε φορά που λαμβάνει το εκκαθαριστικό της εφορίας, τρέχουμε με κάθε ευκαιρία και τον εξαναγκάζουμε να καταθέσει τον οβολό του. Το κάναμε για το ποδόσφαιρο, χαρίζοντας τα χρέη των ΠΑΕ. Το κάνουμε με 800.000 ευρώ ημερησίως για την «Ολυμπιακή», επιχειρούμε να το κάνουμε και με το «Ανοιχτό Θέατρο». Ηδη ο υπουργός Πολιτισμού πρότεινε να δοθεί μια τιμητική επιχορήγηση 35.000 ευρώ (επιπλέον των τακτικών επιχορηγήσεων που δίνονται κατ’ έτος), χρήματα τα οποία δεν μπορούν να αποδοθούν, διότι υπάρχουν προηγούμενα χρέη στο ΙΚΑ και την εφορία.
Το θέμα βέβαια δεν είναι τα 30.000 ή 100.000 ευρώ που χρειάζεται επιπλέον από τις επιχορηγήσεις για να παραμείνει ανοιχτό το «Ανοιχτό Θέατρο». Είναι η νοοτροπία της απούσας κοινωνίας. Των πολιτών, που δεν ενεργοποιούνται ουσιαστικά, αλλά επιχειρούν μόνο διά του κράτους να λύνουν προβλήματα. Είναι η νοοτροπία, του «όποιος μπορεί να πιέσει διά των ΜΜΕ, παίρνει». Και μαντέψτε ποιοι είναι οι ριγμένοι σ’ αυτήν τη «μοιρασιά». Αυτοί που έχουν τις μεγαλύτερες ανάγκες.
Γι’ αυτό, λοιπόν, όσοι λοιπόν αγαπούν το θέατρο ας κάνουν ένα βήμα μπροστά. Και να μην ξεχάσουν φεύγοντας από το ταμείο να ζητήσουν απόδειξη.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 25.10.2006
