Οι διαδικασίες ασφαλείας έχουν να κάνουν με το «απίθανο», που κάποια στιγμή γίνεται πραγματικό. Αυτό ελάχιστοι το κατανοούν και απ’ ό,τι φαίνεται το αυτό ισχύει και στις Αρχές Ασφαλείας…
Τελικά, υπάρχουν και κακοί άνθρωποι, οι οποίοι θέλουν να υποκλέπτουν τις συνομιλίες του πρωθυπουργού και των υπουργών του, θέλουν να κλέβουν ακριβά στρατιωτικά οχήματα, θέλουν να δραπετεύουν χωρίς να υπολογίσουν ανθρώπινες ζωές?
Νιώθουμε την υποχρέωση να επαναλάβουμε το παιδαριώδες αυτό συμπέρασμα, ότι δηλαδή «υπάρχουν και κακοί άνθρωποι που θα επιχειρήσουν το κακό» διότι, απ’ όσο δείχνουν τα πράγματα, οι μηχανισμοί ασφάλειας του ελληνικού κράτους λειτουργούν με την πεποίθηση ότι οι άνθρωποι είναι καλοί και δεν επιχειρούν ούτε να υποκλέπτουν συνομιλίες ούτε να δραπετεύουν ούτε να κλέβουν «Χάμερ».
Άλλως δεν μπορούν να εξηγηθούν τα κενά στην αντιμετώπιση συμβάντων, που αφορούν την ασφάλεια του πολίτη και της χώρας. Διότι οι διαδικασίες, για καθένα από τα παραπάνω περιστατικά, υπάρχουν. Απλώς δεν χρησιμοποιούνται. Όταν, για παράδειγμα, βγαίνει κάποιος από μια στρατιωτική μονάδα με όχημα παρουσιάζει στο σκοπό φύλο πορείας για να του επιτραπεί η έξοδος. Στην περίπτωση του Στρατοπέδου Πεζοναυτών στη Χαλκίδα δεν ακολουθήθηκε η τυπική διαδικασία. Ήρκεσε η έντονη φωνή του δραπέτη και ο φόβος του σκοπού ότι είχε να κάνει με κάποιον αξιωματικό του και ο κλέφτης έφυγε σαν κύριος.
Η αλήθεια είναι πως κατ’ αυτόν τον τρόπο («Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;») πρέπει να έφυγαν χιλιάδες οχήματα από διάφορες μονάδες της χώρας. Όπως πιθανότατα θα έγιναν χιλιάδες μεταγωγές κρατουμένων με ελλιπή αριθμό φρουρών χωρίς αλεξίσφαιρα γιλέκα κ.λπ. Αυτή η πρακτική δημιουργεί στους ανθρώπους των Αρχών Ασφαλείας τη στατιστική βεβαιότητα ότι «τίποτε δεν πρόκειται να συμβεί», συνοδευόμενη από το ρωμαίικο «έλα μωρέ τώρα…». Ξεχνούν, βέβαια, ότι αυτές οι διαδικασίες ελέγχου δεν φτιάχνονται για τις χιλιάδες των περιπτώσεων, αλλά για τη μία. Μπορεί αν είναι περιττές για 363 μέρες και χρήσιμες μόνο τη μία. Δεν φτιάχνονται για τους «χίλιους καλούς», αλλά για τον έναν «κακό».
Κάπως έτσι πρέπει να δημιουργήθηκαν και τα κενά στην ασφάλεια των τηλεπικοινωνιών του πρωθυπουργού και των υπουργών. Είναι σίγουρο πως οι διαδικασίες υπάρχουν, αλλά εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι δεν χρησιμοποιήθηκαν.
Υπάρχει έλλειμμα κουλτούρας ασφάλειας στην ελληνική κοινωνία, που εμφανίζεται σε όλα τα επίπεδα. Από το γεγονός ότι έχουμε το χαμηλότερο ποσοστό οδηγών που φορούν ζώνες ασφαλείας, μέχρι το γεγονός ότι μπαινοβγαίνουν ανέλεγκτα στρατιωτικά οχήματα στα στρατόπεδα και μέχρι το γεγονός ότι βουλευτές θεωρούν υποτιμητικό τον έλεγχο ασφάλειας που γίνεται στα αεροδρόμια. Γράφαμε παλιότερα από αυτήν εδώ τη στήλη: «Ωρυόμενος ο πρόεδρος του δημοκρατικού (πάντα) ΔΗΚΚΙ κ. Δημήτρης Τσοβόλας καταγγέλλει τις Αρχές του αεροδρομίου “Ελευθέριος Βενιζέλος” για τον ευτελισμό που υπέστη η Δημοκρατία (παρένθεση: Έχετε προσέξει ότι οι πολιτικοί δεν εξευτελίζονται ποτέ; Πάντα η Δημοκρατία την πληρώνει!). Πώς επλήγη η Δημοκρατία; Οι Αρχές του αεροδρομίου του ζήτησαν να υποστεί ότι υφίστανται οι υπόλοιποι πολίτες: Σωματικό έλεγχο. Λίγο καιρό μετά και ο σύντροφός του, κ. Σήφης Βαλυράκης, αρνήθηκε τον έλεγχο, προφανώς επειδή θεωρεί ότι έχει ασυλία ή θεωρεί εαυτόν κάτι σημαντικότερο από τους υπόλοιπους πολίτες ή απλώς φέρει ακέραια τη σοσιαλιστική νεομαγκιά: ‘‘Ξέρεις ποιος ήμουν εγώ ρε;”. Από κοντά και ο έτερος σύντροφος-βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Στ. Βρέντζος: “Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε; Θα το πω στον Κακλαμάνη”» (Απογραφές 11.2.2003).
Ξέρετε πώς αντέδρασε η Ελληνική Πολιτεία στην απαίτηση των βουλευτών να παρακάμπτουν τους ελέγχους ασφαλείας; Απλώς τους εξαίρεσε από το δύσκολο αυτό καθήκον. Κι αν, ω μη γένοιτο, συμβεί ποτέ το κακό θα αναρωτιόμαστε όλοι: «Πώς είναι δυνατόν κάτι τέτοιο!». Φυσικά, δεν ισχυρίζομαι ότι βουλευτές μπορεί να κάνουν π.χ. αεροπειρατεία, αλλά σε ζητήματα ασφαλείας ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια. Μπορούν να κουβαλούν αντικείμενα που κάποιος θα τους τα κλέψει για να κάνει αεροπειρατεία. Απίθανο; Φανταζόταν κανείς προχθές, ότι θα παρακολουθείτο το τηλέφωνο του πρωθυπουργού;
Οι διαδικασίες ασφαλείας έχουν να κάνουν με το «απίθανο», που κάποια στιγμή γίνεται πραγματικό. Αυτό ελάχιστοι το κατανοούν και απ’ ό,τι φαίνεται το αυτό ισχύει και στις Αρχές Ασφαλείας. Λειτουργούν με το αισιόδοξο δόγμα: «Όλα θα πάνε καλά». Είναι δε τόσο ισχυρό αυτό το δόγμα που εκπλησσόμεθα άπαντες όταν κάτι πάει στραβά…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 5.2.2006
