Ένα από τα κλασικά επέκεινα κάθε ανασχηματισμού είναι η γεωγραφική αποτίμηση της αξίας του…
Ένα από τα κλασικά επέκεινα κάθε ανασχηματισμού είναι η γεωγραφική αποτίμηση της αξίας του. Τόσοι υπουργοί από την Μακεδονία, τόσοι από την Θράκη, λιγότεροι από την Πελοπόννησο, ελάχιστοι από τις Κυκλάδες. Αυτού του είδους οι στατιστικές θα ήταν διασκεδαστικές -αντίστοιχες των καταλόγων με τις οποίες μεγαλούργησαν τα περιοδικά λαίφ-στάιλ- αν δεν απέκρυπταν αναχρονιστικές αντιλήψεις που κυριαρχούν στο πολιτικό μας σύστημα.
Το πρώτο πράγμα που δείχνει αυτή η γκρίνια για την γεωγραφική δομή του υπουργικού συμβουλίου είναι ότι η κυβέρνηση δεν θεωρείται ένα ενιαίο σύνολο που παλεύει για το καλό του Έθνους, αλλά ένα άθροισμα εκπροσώπων περιφερειών που προωθούν κατά τόπους συμφέροντα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους βουλευτές, οι οποίοι αν και τυπικώς είναι του Έθνους, λειτουργούν ως οι εν Αθήναις μεσάζοντες των τοπικών τους συμφερόντων. Με αποτέλεσμα το Έθνος να μην βουλεύεται, ή -χειρότερα- να βουλεύεται αλλά αντ’ άλλων…
Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να προσέξουμε είναι ότι μια κυβέρνηση δεν αξιολογείται από την πιθανή παραγωγικότητά της ή την πιθανότερη αναποτελεσματικότητά της, αλλά από τις ισορροπίες που έχει -μεταξύ αυτών και τις γεωγραφικές. Λες και η τέχνη του κυβερνάν είναι αντίστοιχη της ζαχαροπλαστικής και ο πρωθυπουργός είναι κάτι σε Ηλία Μαμαλάκη της πολιτικής: βάζουμε 3 μέρη Ιόνιο, αλείφουμε τον πάτο με Θεσσαλία, πασπαλίζουμε με παλαιοκομματικούς, το δένουμε με εκσυγχρονιστές και βγάζουμε μια κυβέρνηση μούρλια!
Μόνο που τα πράγματα δεν έχουν έτσι. Το πρόβλημα αυτής της κυβέρνησης δεν είναι η κακή της γεωγραφία. Είναι η κακή της ιστορία. Μιας και παρέμεινε ως έχει την ξέρουμε καλά και δεν χρειάζεται να μελλοντολογήσουμε. Έχει αποδειχθεί από τον πρότερό της βίο ότι είναι αναποτελεσματική. Δεν λύνει προβλήματα. Γι’ αυτό πρέπει να κριθεί και να επικριθεί αυστηρά.
Οι αδυναμίες των κυβερνήσεων δεν είναι σε συμβολικό επίπεδο. Είναι σε πραγματικό και έχουν πολύ πρακτικές επιπτώσεις στη ζωή των πολιτών. Οι αγρότες για παράδειγμα δεν κρίνουν τον κ. Δρυ για το πόσο Κερκυραίος είναι, αλλά για τα προβλήματα που δεν λύνει. Από την άλλη ο ελληνικός λαός (μετά την πρώτη φασαρία που κάνουν οι γεωγραφικώς παραπονούμενοι και αυτοχρισθέντες «υπουργίσιμοι» βουλευτές) δεν κρίνει την συνταγή σχηματισμού της κυβέρνησης κρίνει τα αποτελέσματα. Κι εδώ όλοι έχουμε πολλά να πούμε. Είτε είμαστε Μακεδόνες, είτε Θεσσαλοί, είτε Κρητικοί…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 7.7.2003
