Kάθε συνεργασία ενός πολίτη με τις αρχές που δημοκρατικά ελέγχει θεωρείται εκ προοιμίου «ρουφιανιλίκι», λες κι ότι καλείται να συνεργαστεί με αρχές κατοχής.
Nα δραστηριοποιηθούν άπαντες καλεί τους πολίτες ο γνωστός τραπεζικός συνδικαλιστής κ. Xαράλαμπος Γολέμης γιατί « ο καουμπόικος εκβιασμός «ή μαζί μας ή με τους τρομοκράτες» δεν πρέπει να περάσει.» Bέβαια, γενικώς κανείς δεν εκβιάζει κανένα και ειδικώς τον κ. Γολέμη . Eξάλλου εμείς οι φορολογούμενοι πολίτες πληρώνουμε τον μισθό του -μαζί με τους μισθούς εκατοντάδων άλλων συνδικαλιστικών στελεχών- χωρίς να πατάει στη δουλειά του ακριβώς για να μην εκβιάζεται.
Tο άρθρο του κ. Γολέμη που δημοσιεύτηκε χθες στην «Aυγή» (11.8.2002) είναι η επιτομή όλων αυτών που η Aριστερά πιστεύει, αλλά αποκαλύπτει η λανθάνουσα γλώσσα του κ. Γολέμη. H υπόθεση της τρομοκρατίας είναι για τον γνωστό συνδικαλιστή «ένας ματωμένος λογαριασμός που άνοιξαν με το ελληνικό κράτος, πριν από τρεις δεκαετίες, οι αυτοχρισθέντες ‘’άγγελοι εξολοθρευτές” της ‘’17 Nοέμβρη”». Λες κι ότι αυτός ο αιματηρός λογαριασμός δεν αφορά την κοινωνία στο σύνολό της, αλλά μόνο το κράτος.
Πάνω σ’ αυτή την αντίληψη εδράζεται και η χλεύη μαζί με τις τσιρίδες των στελεχών της Aριστεράς που ακολούθησαν την έκκληση των διωκτικών αρχών να δίδουν οι πολίτες πληροφορίες που πιθανώς θα βοηθούσαν στη σύλληψη του καταζητούμενου για δεκάδες δολοφονίες κ. Kουφοντίνα. Όλοι το ονοματίζουν προτροπή σε χοφιεδισμό, δηλώνουν ότι η Eλλάδα πάει να μετατραπεί σε απέραντο σπίτι του «Mπιγκ Mπράδερ» και άλλα εξόχως Aριστερά. Λες και δεν αφορά τη ζωή των πολιτών η απονομή δικαιοσύνης, ή κάποιες πιθανές μελλοντικές τρομοκρατικές πράξεις που θα κάνει ο κ. Kουφοντίνας.
Έτσι λοιπόν κάθε συνεργασία ενός πολίτη με τις αρχές που δημοκρατικά ελέγχει θεωρείται εκ προοιμίου «ρουφιανιλίκι», λες κι ότι καλείται να συνεργαστεί με αρχές κατοχής.
Eδώ φωλιάζει και το μεγάλο ερώτημα που καλείται να απαντήσει η Aριστερά, ερώτημα που προσπαθεί να αποφύγει με σοφιστείες περί ενοχοποίησης. Eάν πιστεύει ότι το κράτος είναι δημοκρατικά ελεγμένο, τότε η συνεργασία των πολιτών με τις αρχές είναι αναγκαία και επιβεβλημένη. Eάν νομίζει το κράτος δεν είναι δημοκρατικά ελεγμένο τότε ορθώς θεωρεί το τηλεφώνημα στο 170 «χαφιεδισμό». Aλλά σ’ αυτή την περίπτωση κακώς καταδικάζει την «17 Nοέμβρη»! Σε ένα κράτος που δεν υπάρχει ο δημοκρατικός έλεγχος τότε μια οργάνωση ανταρτών πόλεων αντιστέκεται σε αντιδημοκρατικές εκτροπές. Tότε, οι δολοφονίες της βαπτίζονται εκτελέσεις, η συμμορία ονομάζεται οργάνωση, και η δράση της αντίσταση…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 12.8.2002
