Το κράτος παίρνει από τους πολλούς για να δώσει σ’ εκείνους που μπορούν να πιέσουν.
Μπορεί το Σύνταγμα να επιτάσσει ότι «όλοι οι Ελληνες είναι ίσοι έναντι του νόμου», αλλά ποιος είπε ότι όλοι οι νόμοι είναι ίδιοι έναντι των Ελλήνων;
Προ μηνός κινδύνευσε να κλείσει λόγω χρεών ένα ιστορικό θέατρο. Η έκτακτη οικονομική ενίσχυση που προσέφερε ο υπουργός Πολιτισμού στο «Ανοιχτό Θέατρο» ήταν δώρον άδωρον, διότι σύμφωνα με το νόμο θα πήγαινε για να πληρωθούν οι χρωστούμενες εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία. Ο ιδιοκτήτης, άνθρωπος που πρόσφερε πολλά στην τέχνη κ. Γιώργος Μιχαηλίδης έφτασε σε απόγνωση και πολλοί έτρεξαν ρητορικά να τον συνδράμουν, ζητώντας από το κράτος να βρει λύση.
Τότε αναρωτηθήκαμε «γιατί ο μπάρμπα-Μήτσος από τα Γρεβενά καλείται να πληρώσει για ένα θέατρο την ύπαρξη του οποίου πιθανότατα αγνοεί;» και επισημαίναμε ότι «αν όλοι εμείς που αγαπούμε τόσο πολύ το θέατρο βάλουμε το χέρι στη δική μας τσέπη, αντί στην τσέπη των φορολογουμένων, μπορεί το “Ανοιχτό Θέατρο” να σωθεί». (Καθημερινή 25.10.2006).
Τελικά το «Ανοιχτό Θέατρο» σώθηκε από μια ομάδα ανθρώπων του περιοδικού «Μεταρρύθμιση», οι οποίοι (παραφράζοντας τον Μαρξ) «αντί να μοιρολογούν για τον κόσμο αποφάσισαν να κάνουν κάτι για να τον αλλάξουν». Δημιούργησαν τους «Φίλους του Ανοιχτού Θεάτρου» και -ας μου επιτραπεί η διαφήμιση- κάνουν εκδήλωση στις 3 Δεκεμβρίου στη Μουσική Σκηνή «Σφεντόνα» τα έσοδα της οποίας θα διατεθούν για να συνεχίσει η εξαιρετική δουλειά το «Ανοιχτό Θέατρο».
Βέβαια, μπορεί ο μπαρμπα-Μήτσος από τα Γρεβενά να γλίτωσε τα 150.000 ευρώ του «Ανοιχτού Θεάτρου» δεν θα γλιτώσει όμως μερικά εκατομμύρια από την ευνοϊκή ρύθμιση χρεών προς το ΙΚΑ για εργολήπτες που μεταμεσονύκτια πέρασε από τη Βουλή τούτη η κυβέρνηση. Ετσι σύμφωνα με το ρεπορτάζ «θα χορηγείται κατ’ εξαίρεση ασφαλιστική ενημερότητα στους εργολήπτες που αναλαμβάνουν οικοδομοτεχνικά έργα του Δημοσίου, των ΟΤΑ και άλλων οργανισμών…» Αυτοί θα πληρώνονται από το Δημόσιο για τα έργα που αναλαμβάνουν χωρίς να έχουν τακτοποιήσει πρώτα τα χρέη τους προς το ΙΚΑ. Δηλαδή: ό,τι αρνήθηκαν (και ορθώς) σε έναν άνθρωπο του Πολιτισμού τα δίνουν υπερπολλαπλάσια στους μπετατζήδες.
Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ έκανε λόγο για «οσμή διαπλοκής» στηριζόμενος στη μεθόδευση για να περάσει η τροπολογία: κατατέθηκε αφού ολοκληρώθηκε η συζήτηση για το ασφαλιστικό νομοσχέδιο (!) και ψηφίστηκε παρά την ομόφωνη αντίθεση της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής της Βουλής.
Τα πράγματα όμως μάλλον είναι πιο απλά και λιγότερο συνωμοσιολογικά: οι μπετατζήδες έχουν τρόπους να πιέσουν την κυβέρνηση, οι θεατράνθρωποι όχι.
Δεν μιλάμε κατ’ ανάγκη για αθέμιτους τρόπους. Είναι γνωστό ότι το μεγαλύτερο μέρος του κατασκευαστικού τομέα στην Ελλάδα δεν έχει αποθεματικά. Λειτουργεί σαν μπακάλικο: αναλαμβάνουμε το έργο, παίρνουμε προκαταβολές, δίνουμε κάποια χρήματα, αφήνουμε χρέη, τα οποία μετά μας τα ρυθμίζουν. Χωρίς ρυθμίσεις θα υπάρξει καθυστέρηση κάποιων δημόσιων έργων (επειδή οι εργολάβοι δεν έχουν να πληρώσουν), πράγμα που σημαίνει πιθανή απώλεια κοινοτικών κονδυλίων και σίγουρη απώλεια ψήφων.
Στο ελληνικό φαντασιακό, το κράτος λειτουργεί υπέρ των αδυνάτων, προάγει τις τέχνες και κάνει μια σειρά καλά πράγματα.
Στην πράξη όμως παίρνει από τον ιδεότυπο «μπαρμπα-Μήτσο των Γρεβενών» για να δώσει σ’ εκείνους που μπορούν να πιέσουν. Είτε αυτοί είναι εργολήπτες, είτε ισχυρές συντεχνίες του Δημοσίου. Φτιάχνει νόμους α λα καρτ για να εξυπηρετήσει τα πιεστικά προβλήματα της συγκυρίας κι από κει και πέρα όποιος πρόλαβε τον προϋπολογισμό είδε. Και μαντέψτε ποιοι προλαβαίνουν.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 27.11.2006
