Το πρώτο πράγμα που μαθαίνει κάποιος στις σχολές οδήγησης είναι πως οι οδηγοί πρέπει να κατεβαίνουν τις κατηφόρες με την ίδια ταχύτητα που θα τις ανέβαιναν ως ανηφόρες. Μιας και δεν υπάρχουν σχολές πολιτικής, αυτό δεν διδάσκεται, αλλά γίνεται γνώση με την εμπειρία. Σαν αυτή που είχε τον τελευταίο ενάμισι χρόνο ο κ. Αβραμόπουλος.
Το πρώτο πράγμα που μαθαίνει κάποιος στις σχολές οδήγησης είναι πως οι οδηγοί πρέπει να κατεβαίνουν τις κατηφόρες με την ίδια ταχύτητα που θα τις ανέβαιναν ως ανηφόρες. Μιας και δεν υπάρχουν σχολές πολιτικής, αυτό δεν διδάσκεται, αλλά γίνεται γνώση με την εμπειρία. Σαν αυτή που είχε τον τελευταίο ενάμισι χρόνο ο κ. Αβραμόπουλος.
Ένα άλλο πράγμα που μόνο η εμπειρία διδάσκει στους πολιτικούς, είναι το παλιό διαφημιστικό ρητό: «η καλή επικοινωνιακή πολιτική σκοτώνει πολύ πιο γρήγορα ένα κακό προϊόν». Και το ΚΕΠ, ήταν ένα πολύ κακό πολιτικό προϊόν με πολύ καλή διαφήμιση.
Είναι άσχημο να κλείνει ένα κόμμα -έστω κι αν δεν έχει τίποτε να πει- αλλά είναι εξαιρετικά ενθαρρυντικό για την ελληνική κοινωνία το 2,5% της πρόθεσης ψήφου που καταγράφτηκε στην τελευταία δημοσκόπηση για τον σχηματισμό του κ. Αβραμόπουλου. Δείχνει ότι η τηλεοπτική δημοκρατία μπορεί να κάνει μεγάλο σαματά, αλλά τα αποτελέσματά της είναι βραχυχρόνια. Η τηλεόραση χειρίζεται όλα τα πράγματα (ακόμη και την πολιτική) με τη συνταγή «Big Brother»: Κάνει γρήγορα γνωστούς κάποιους ανθρώπους, αλλά με την ίδια ακριβώς ταχύτητα τους εκθέτει. Η καλή σκηνική παρουσία, μπορεί να κάνει πιο ελκυστικές τις θέσεις ενός πολιτικού σχηματισμού και γι’ αυτό είναι χρήσιμη. Χρησιμότερο όμως είναι να υπάρχουν οι θέσεις. Οι γκλάμουρ κορδέλες δεν αρκούν. Η διάττουσα πορεία του κ. Αβραμόπουλου αυτό αποδεικνύει.
Η άνοδος και η πτώση του «Κινήματος Αβραμόπουλου» (γιατί «Ελευθέρων Πολιτών» δεν ήταν) έφερε στο προσκήνιο το αήττητον του δικομματισμού. Ο πολιορκητικός κριός, που θέλησε να κάνει ο Δήμαρχος Αθηναίων, έσπασε τα μούτρα του. Σ’ αυτό συνετέλεσαν δύο πράγματα. Το γεγονός ότι ο κριός παραείχε στρογγυλεμένα τα κέρατα και το πελατειακό σύστημα που βασιλεύει στη χώρα. Τα δύο μεγάλα κόμματα είναι πολυσυλλεκτικά, όχι λόγω του εύρους των απόψεων που εκφράζουν, αλλά εξαιτίας του εύρους των παροχών που μπορούν να εξασφαλίσουν στους πελάτες που βαφτίζουν ψηφοφόρους τους. Πως μπορεί να συνυπάρχουν, επί παραδείγματι, εντός του ιδίου κόμματος οι θέσεις του κ. Γιώργου Παπανδρέου με εκείνες του κ. Στέλιου Παπαθεμελή; Το καταφέρνουν όταν η επιταγές των ψηφοφόρων είναι: «βρείτε τα και … διορίστε τα παιδιά μας». Όποιος τολμήσει να θέσει εν κινδύνω τις μελλοντικές παροχές, μαύρος λύκος (έξω απ’ το μαντρί) που τον έφαγε. Αυτό το φαινόμενο, βέβαια, δεν είναι καθ’ ολοκληρίαν κακό. Του δικομματισμού η χάρη μας φυλάει από ακραία πολιτικά ρεύματα. Είτε της Δεξιάς, είτε της Αριστεράς.
Η αλήθεια είναι πως και χωρίς τον δικομματισμό η προσπάθεια Αβραμόπουλου δεν θα είχε πολλές ελπίδες. Κι αυτό γιατί δεν προσέθετε κάτι νέο στην πολιτική θεματολογία. Είχε ρόλο … περιληπτικό. Το μόνο που έκανε ήταν μια σύνοψη των πολιτικών θέσεων των άλλων κομμάτων με πομπώδεις εκφράσεις. Γι’ αυτό και δεν θα μπορούσε να πάει μακριά. Ακόμη κι αν υπήρχε απλή αναλογική στη χώρα. Ακόμη κι αν είχε περισσότερα λεφτά. Και θα είχε περισσότερα λεφτά, αν είχε μεγαλύτερη αποδοχή. Θα είχε δε αποδοχή, αν είχε περισσότερες απόψεις και λιγότερο περιτύλιγμα…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Aπογευματινή» στις 16.6.2002
