Τον δημοκρατικό πολίτη δεν πρέπει να τον νοιάζει το χρώμα της βίας, αλλά η ύπαρξή της.
Θεωρείται αμάρτημα «συμψηφισμού» αυτές τις μέρες η καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται. Για όποιον το εκστομίσει, γίνεται μια δίκη προθέσεων στο άψε-σβήσε και βγαίνει η εσχάτη των πολιτικών ποινών: αν κάποιος καταδικάζει τη βία γενικώς, θέλει να αθωώσει τη βία της Χρυσής Αυγής ειδικώς κι έτσι αποκαλύπτεται ότι είναι κρυφός «φασίστας». Η συνεπής «δημοκρατική» στάση είναι η δήλωση «αποκηρύσσω τον μαύρο φασισμό και τας παραφυάδας του».
Μόνο που τον δημοκρατικό πολίτη δεν πρέπει να τον νοιάζει το χρώμα της βίας, αλλά η ύπαρξή της. Οι χειροδικίες του κ. Κασιδιάρη δεν είναι καταδικαστέες επειδή προέρχονται από στέλεχος της Χρυσής Αυγής. Είναι καταδικαστέες. Τελεία. Οπως, ομόθυμα, καταδικαστέα έπρεπε να είναι η επίθεση κατά του υποψήφιου βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, Γρηγόρη Ζαρωτιάδη (πάλι από μέλη της Χρυσής Αυγής στο Σιδηρόκαστρο)· η επίθεση παλαιότερα κατά του κ. Κωστή Χατζηδάκη· οι επιθέσεις των «Αγανακτισμένων» κατά των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ έξω από την Βουλή· τα νερά κατά του κ. Πέτρου Ευθυμίου· το γιαούρτωμα του κ. Αδώνιδος Γεωργιάδη· ο ξυλοδαρμός του καθηγητή Γιάννη Πανούση· τα αυγά, τα γιαούρτια και οι προπηλακισμοί ανθρώπων που είχαν διαφορετική άποψη κ.λπ.
Για να φτάσουμε στις γροθιές από το στέλεχος της Χρυσής Αυγής προηγήθηκαν πολλά χαμόγελα κάτω από τα μουστάκια για επιθέσεις κατά ιδεολογικών αντιπάλων. Προηγήθηκε η οργάνωση πολλών «αυθόρμητων» εκδηλώσεων εκεί όπου πήγαιναν να μιλήσουν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ· προηγήθηκαν οι κρεμάλες και οι μούντζες έξω από την Βουλή.
Η βία που άσκησε ο κ. Κασιδιάρης είναι καταδικαστέα κι ελπίζουμε ότι οι αρχές θα πράξουν ταχύτερα το καθήκον τους απ’ ό,τι έκαναν στην περίπτωση του ομοϊδεάτη του που κυκλοφορούσε με το ψευδώνυμο «Περίανδρος». Αφού λοιπόν καταδικάσουμε τη βία της Χρυσής Αυγής μήπως πρέπει να δούμε συνολικότερα το θέμα της βίας στην ελληνική κοινωνία και να μην εξωραΐζουμε την κατάσταση, κηρύσσοντας ότι η Χρυσή Αυγή είναι απλώς μια δηλητηριώδης κουτσουλιά σε ένα πάλλευκο τοπίο; Μήπως πρέπει να μιλήσουμε για το έλλειμμα της δημοκρατικής παιδείας, μέρος του οποίου φάνηκε στις εκλογές της 6ης Μαΐου; Μήπως να ξαναπιάσουμε από την αρχή το νήμα της δημοκρατίας, η οποία είναι διάλογος, αντιπαράθεση με λέξεις (αποκλειστικά), ψηφοφορία και σεβασμός των κανόνων και των αποτελεσμάτων; Ας το κάνουμε έστω τώρα, διότι αύριο θα είναι πάρα πολύ αργά.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 9.6.2012