Η προκήρυξη αυτών των εκλογών ενόχλησε. Οπως συμβαίνει και με την κάθοδο στις εκλογές του μέχρι προχθές αρχηγού ΓΕΕΘΑ, η κυβέρνηση εμφανίζεται τόσο σίγουρη για τον εαυτό της ώστε σαρκάζει ακόμη και τα προσχήματα.
Δηλαδή, τόσο καιρό που διάφοροι υπουργοί και κομματικά στελέχη όταν δρασκέλιζαν το κατώφλι του Μαξίμου δήλωναν -«οι εκλογές είναι στη διακριτική ευχέρεια του πρωθυπουργού»- δεν τους πιστεύαμε; Δεν ξέραμε ότι η προκήρυξη των εκλογών δεν είναι μόνο στη διακριτική, αλλά είναι στην απόλυτη ευχέρεια κάθε πρωθυπουργού; Δεν γνωρίζαμε ότι μπορεί να επικαλεστεί οποιονδήποτε λόγο, ακόμη και τον προϋπολογισμό, για να προκηρυχθούν εκλογές;
Εχουν απόλυτο δίκιο όσοι γκρινιάζουν για το σκηνοθετικό εύρημα της πρωθυπουργικής μας Δημοκρατίας («ανανέωση της λαϊκής εντολής προκειμένου να αντιμετωπιστεί εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας»), εύρημα που επαναλαμβάνεται κάθε τρία με τρεισήμισι χρόνια. Μόνο που δεν είναι καινούργιο. Εντάξει! Αυτή η κυβέρνηση το τράβηξε στα άκρα βαφτίζοντας ακόμη και τον προϋπολογισμό «εθνικό θέμα», αλλά πάλι (με εξαίρεση τις εκλογές του 2004, όπου υπήρχε η κατάληξη των διαπραγματεύσεων για το σχέδιο Ανάν), ήταν τόσο επείγον το Κυπριακό για να γίνουν τόσες εκλογές στο όνομά του;
Το σκηνοθετικό εύρημα της πρωθυπουργικής δημοκρατίας παίζεται ως εξής: Ο πρωθυπουργός πάει στο προεδρικό Μέγαρο επικαλείται ένα λόγο που βαφτίζει εθνικό και ο υποχρεωμένος να συναινέσει πρόεδρος της Δημοκρατίας προσυπογράφει τυπικά το θέλημα του πρωθυπουργού.
Αλλά ακόμη κι αν ο πρόεδρος είχε τη δυνατότητα να αρνηθεί τον «εθνικό λόγο» κάθε πρωθυπουργού οι πρόωρες εκλογές θα ήταν και πάλι αναπόφευκτες. Η κυβέρνηση μπορούσε να παραιτηθεί, να δοθεί εντολή σχηματισμού κυβέρνησης διαδοχικά στους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς. Αυτές, εκ των πραγμάτων θα απέβαιναν άκαρπες και τελικά θα προκηρύσσονταν εκλογές. Σε μια πρωθυπουργική δημοκρατία, οι βουλευτές (κατά την προσομοίωση του αείμνηστου Ευάγγελου Αβέρωφ) βρίσκονται «στο μαντρί» του αρχηγού και εκείνου παραιτηθέντος, πάσα αρχή παυσάτω. Δεν πιστεύει κανείς ότι κάποιοι βουλευτές οποιασδήποτε κυβερνητικής πλειοψηφίας, θα στήριζαν μια κυβέρνηση μειοψηφούντος κόμματος, όποιος λόγος κι αν υπήρχε.
Παρ’ όλα αυτά όμως η προκήρυξη αυτών των εκλογών ενόχλησε. Οπως συμβαίνει και με την κάθοδο στις εκλογές του μέχρι προχθές αρχηγού ΓΕΕΘΑ, η κυβέρνηση εμφανίζεται τόσο σίγουρη για τον εαυτό της ώστε σαρκάζει ακόμη και τα προσχήματα. Και είναι σημαντικά τα προσχήματα σε μια δημοκρατική διαδικασία; Ναι, αν είναι αυτά που απομένουν. Kαι αν θυμηθούμε το τελευταίο κείμενο του Γεώργιου Κουμάντου, «χωρίς τυπική δημοκρατία, ούτε ουσιαστική δημοκρατία υπάρχει»…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 23.8.2007
