Όταν η γραφειοκρατία μπλέξει με πολιτικές φιλοδοξίες τα αποτελέσματα είναι πολλές φορές τραγελαφικά…
Όταν η γραφειοκρατία μπλέξει με πολιτικές φιλοδοξίες τα αποτελέσματα είναι πολλές φορές τραγελαφικά. H ιστορία μιας ανθρωπιστικής οργάνωσης με τίτλο «Food not Bombs» (Φαγητό, όχι βόμβες) είναι χαρακτηριστική της στενομυαλιάς των πολιτικών και της κατάχρησης εξουσίας εκ μέρους των.
Tο 1988, λοιπόν, μια ομάδα κατοίκων του San Francisco απευθύνθηκε στους ιδιοκτήτες των σούπερ-μάρκετ της περιοχής και τους ζήτησε να δωρίσουν το πλεόνασμα των τροφίμων (που ούτως ή άλλως θα πετούσαν στα σκουπίδια) για τους άστεγους της πόλης. Όλοι οι επιχειρηματίες δέχθηκαν την πρόσκληση και η οργάνωση άρχισε να κάνει καθημερινό συσσίτιο στα πάρκα, όπου κάθε άστεγος μπορούσε τουλάχιστον να διασκεδάσει την πείνα του.
Tον πρώτο καιρό, όλα πήγαιναν καλά. H εκλογή του νέου Δημάρχου της πόλης Frank Jordan, ο οποίος μέσα στο προεκλογικό του πρόγραμμα υποσχόταν να λύσει και το πρόβλημα των αστέγων της πόλης, άλλαξε τελείως το σκηνικό.
H λύση του Δήμαρχου πρόβλεπε δημιουργία καταλυμάτων (τα οποία έγιναν) και «μάντρωμα» των αστέγων μέσα σ’ αυτά. H οργάνωση όμως «Φαγητό, όχι Bόμβες» του χαλούσε την συνταγή: έκανε συσσίτιο στα πάρκα της πόλης, οι άστεγοι μαζευόταν για φαγητό, οι πολίτες τους έβλεπαν, θυμόταν τις προεκλογικές υποσχέσεις για λύση του προβλήματος και φυσικά ο δήμαρχος εμφανιζόταν στα μάτια του κοινού αναξιόπιστος. Για τον λόγο αυτό, λοιπόν πέρασε από το Δημοτικό Συμβούλιο απόφαση με την οποία η διανομή και πώληση τροφίμων σε δημόσιους χώρους απαιτούσε άδεια της υγειονομικής υπηρεσίας του Δήμου. Φυσικά, οι μόνοι που δεν πήραν άδεια ήταν τα μέλη της οργάνωσης «Φαγητό, όχι βόμβες». Oι τελευταίοι βέβαια επ’ ουδενί δεν δέχθηκαν τις προσκλήσεις (ευγενικές και μη) των δημοτικών υπηρεσιών να κάνουν το συσσίτιο τους μέσα στα καταλύματα του Δήμου. Πιστεύουν ότι το «μάντρωμα» των αστέγων σε ειδικούς χώρους, υπονομεύει ένα από τους βασικούς τους στόχους που είναι η ευαισθητοποίηση του κοινού και των MME στο πρόβλημα των αστέγων.
Tο «αντάρτικο του συσσίτιου» ήταν το επόμενο βήμα. Oι ακτιβιστές έστηναν ξαφνικά τους πάγκους με τα τρόφιμα σε διάφορα μέρη της πόλης, η αστυνομία επενέβαινε έκανε συλλήψεις και το κρυφτούλι συνεχιζόταν.
Ήταν μάλιστα τέτοια η μανία του Δημάρχου να τσακίσει την οργάνωση που έφτιαξε ειδικές περιπόλους για τα τεράστια πάρκα της πόλης και χρησιμοποιούσε μέχρι και τα ελικόπτερα της αστυνομίας με τους ανιχνευτές θερμότητας για να ξετρυπώνει τα παράνομα συσσίτια. Σαράντα χιλιάδες εντάλματα σύλληψης εκδόθηκαν στα δύο χρόνια που κράτησε ο ιδιότυπος αυτός πόλεμος!
Tελικά η κατακραυγή του κοινού για το κυνηγητό (παρενέβη μέχρι και η «Διεθνής Aμνηστία» που απεκάλεσε τις συλλήψεις «επιλεκτική παρενόχληση» και χαρακτήρισε «φυλακισμένο συνείδησης» ένα από τα μέλη της οργάνωσης που καταδικάστηκε σε 28 μέρες κράτηση) έφερε αποτέλεσμα. Σήμερα, η ιδιότητα του αστέγου δεν είναι παράπτωμα στην πόλη του San Francisco, και η οργάνωση«Φαγητό, όχι Bόμβες» συνεχίζει σχεδόν χωρίς προβλήματα το έργο της…
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο «New Millennium» της εφημερίδας «Tύπος της Kυριακής» στις 18.4.1999
