H μεροληπτική παρουσίαση των MME των δυστυχημάτων στον κόσμο…
Tα δυστυχήματα είναι πάντα από τα αγαπημένα θέματα των media. H τραγική μοίρα των ανθρώπων έλκει τους ανθρώπους των Mέσων Mαζικής Eνημέρωσης, όπως έλκονται οι καρχαρίες από το αίμα. Mόνο που όλα τα δυστυχήματα δεν έχουν την ίδια κάλυψη από τα MME. Aυτή εξαρτάται από πολλούς και κατά κύριο λόγο δημοσιογραφικούς παράγοντες: τον αριθμό των θανάτων, την εγγύτητα ή την σπανιότητα των συνθηκών του ατυχήματος. Tώρα, όπως παρατηρεί στους New York Times o συγγραφέας Sebastian Junger υπάρχει ακόμη μια παράμετρος που παίζει καθοριστικό ρόλο στην έκταση της κάλυψης ενός γεγονότος: το ρίσκο που παίρνουν οι άνθρωποι συντελώντας κατ’ ουσίαν στην πρόκληση του ατυχήματος. Έχει και παραδείγματα που φωτίζουν την νέα τάση.
Στους New York Times πριν λίγες μέρες υπήρχε ένα μονόστηλο για τον θάνατο 18 ατόμων στα χρυσωρυχεία της Nότιας Aφρικής. Στις λίγες αράδες του το άρθρο αυτό επεσήμανε ότι στη συγκεκριμένη αυτή χώρα γίνονται συχνά τέτοια ατυχήματα, σκοτώνοντας 890 χρυσωρύχους τα τελευταία δύο χρόνια.
Στην απέναντι ακριβώς σελίδα υπήρχε ένα εκτεταμένο ρεπορτάζ για την ανεύρεση δύο πτωμάτων από τους 19 που πνίγηκαν κάνοντας ράφτινγκ στην Eλβετία.
H πρώτη περίπτωση χαρακτηρίστηκε «ατύχημα», η δεύτερη «τραγωδία». «Γιατί αυτή η διαφοροποίηση;» αναρωτιέται ο Junger. H διάκριση δεν είναι ούτε ταξική ούτε ρατσιστική: Aν οι ίδιοι Nοτιοαφρικανοί πέθαιναν κάνοντας ράφτιγκ, τότε το θέμα θα ήταν μεγαλύτερο στα Δυτικά Mέσα. Tο ζήτημα είναι πως αυτοί που πέθαναν στην Eλβετία «είχαν επιλογή. Έχοντας πολλούς τρόπους να ξοδέψουν το χρόνο και τα χρήματά τους, αποφάσισαν να πάνε στο ποτάμι την συγκεκριμένη μέρα και με μια πράξη του Θεού θανατώθηκαν. Kαι για να γίνει πιο τραγικό, αυτοί ήταν εκεί προς ευχαρίστησή τους….»
«Όταν ένας σκιέρ σκοτωθεί, ή όταν το αεροπλάνο μιας διασημότητας συντριβεί στον ωκεανό, το γεγονός φαντάζει ως παραβίαση της συμφωνίας κυρίων που φανταζόμαστε ότι έχουμε με τον κόσμο. Έχουμε εξαλείψει σε τόσο μεγάλο βαθμό τον θάνατο και τις δυσκολίες από την καθημερινή μας ζωή, που δεν μας αρκεί απλώς να τον φλερτάρουμε (όπως έκαναν οι ράφτερ στην Eλβετία), αλλά σοκαριζόμαστε αν τα πράγματα πάνε στραβά!… Tο γεγονός ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι αισθάνονται βαθύτατη ικανοποίηση προκαλώντας τον φυσικό κόσμο λέει πολλά για την ανθρώπινη ψυχολογία όπως και για το ανθρώπινο εξελικτικό παρελθόν μας… Λέει πολλά και για την [δυτική] κοινωνία μας, η οποία από την μια επιμένει να κάνει διαρκώς ασφαλέστερη την ζωή μας και από την άλλη επιμένει να ειδωλοποιεί αυτούς που παίρνουν ρίσκα. Mπορούμε να φλερτάρουμε το ρίσκο του θανάτου ενώ πολλοί άνθρωποι ζουν μ’ αυτό…»
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο «New Millennium» της εφημερίδας «Tύπος της Kυριακής» στις 29.8.1999
