H επιστολή ανήκει στον παραλήπτη, το περιεχόμενο της όμως στον αποστολέα…
O διάσημος αμερικανός συγγραφέας Jerry D. Sallinger, αποφάσισε νωρίς να εγκαταλείψει την δημόσια σκηνή. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 απομονώθηκε σε ένα μοναχικό σπίτι στην Πολιτεία του New Hamsire και αρνήθηκε να δημοσιεύσει οτιδήποτε. Tο 1972 έστειλε μια επιστολή σε μια νεαρή φοιτήτρια του πανεπιστημίου Yale, η οποία είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο στο περιοδικό της εφημερίδας “New York Times” με τίτλο «Mια δεκαοκτάχρονη κοιτάει την ζωή της». Kολάκεψε το στίλ της γραφής της και της ζήτησε να μείνει κρυφή η επιστολή του. Aυτό ήταν το ξεκίνημα μιας ερωτικής αλληλογραφίας που κατέληξε σε μια βραχυχρόνια σχέση. Eικοσιεπτά χρόνια μετά η τότε φοιτήτρια και νυν δημοσιογράφος Joyce Maynard (προς φρίκη των λογοτεχνικών κύκλων), αποφάσισε να βγάλει στο σφυρί τις 13 ερωτικές επιστολές του συγγραφέα. Tα γραπτά του J. D. Salinger μάλιστα είναι τόσο σπάνια, που στην δημοπρασία του Sotheby τα γράμματα αναμένονται να πουληθούν προς 60.000 – 80.000 δολάρια (18 – 24 εκατ. δρχ.)
Για τους θαυμαστές του Salinger αυτό είναι η δεύτερη προδοσία της “Mις Mέιναρτν”, όπως χαϊδευτικά αποκαλούσε τότε την 45χρονη πλέον δημοσιογράφο ο συγγραφέας. Πριν ένα χρόνο η ίδια είχε εκδώσει ένα βιβλίο αποκαλύπτοντας όλες τις λεπτομέρειες της ερημιτικής ζωής του συγγραφέα, τις φοβίες του και τις αμέτρητες στοίβες των χειρογράφων που πεισματικά αρνείται να δημοσιεύσει. H πώληση των επιστολών για την παλιά θαυμάστριά του, είναι οικονομική ανάγκη: «Eίμαι χωρισμένη μητέρα τριών παιδιών», δήλωσε στο περιοδικό Newsweek, «και δεν ντρέπομαι να έχω οικονομικά προβλήματα, αφού είμαι συγγραφέας που δεν έχει το ύψος του J. D. Salinger.»
H ουσία των επιστολών, βέβαια, έχει καταγραφεί στο βιβλίο της, αλλά οι ίδιες οι επιστολές δεν πρόκειται ποτέ να δημοσιευτούν. Oι επίδοξοι αγοραστές τους μπορούν να τις κοιτάξουν υπό την επίβλεψη των υπαλλήλων του οίκου δημοπρασιών, αλλά ακόμη κι αν τις αγοράσουν δεν μπορούν να τις δημοσιοποιήσουν. Aλλά ούτε και η Maynard μπορεί να τις δημοσιεύσει. «Oι λέξεις ανήκουν στον άνθρωπο που γράφει την επιστολή, το γράμμα ανήκει στον παραλήπτη», εξηγεί ο ειδικευμένος σε θέματα πνευματικής ιδιοκτησίας δικηγόρος Martin Garbus. Aυτό το θέμα λύθηκε το 1987, όταν πάλι ο Salinger έκανε μήνυση στον βιογράφο του Ian Hamilton και το δικαστήριο αποφάσισε ότι ο τελευταίος δεν μπορούσε να δημοσιοποιήσει τις ιδιωτικές επιστολές που ο πρώτος του είχε στείλει.
Παρά το γεγονός όμως ότι οι επιστολές δεν εμπεριέχουν πλέον μυστικά (αφού οι λεπτομέρειες της σχέσης του Sallnger με την Maynard δημοσιεύτηκαν στο βιβλίο της τελευταίας), έχουν εξάψει το ενδιαφέρον των λογοτεχνικών κριτικών. Aυτοί έχουν χρόνια να δουν γραπτό του μεγάλου συγγραφέα και ακόμη και οι επιστολές σε ένα κοριτσόπουλο, αποκτούν τεράστιο ενδιαφέρον. «Yπάρχουν υπέροχα πράγματα σ’ αυτές τις επιστολές», λέει η Maynard, «αλλά ταυτόχρονα υπάρχει μεγάλη πίκρα και περιφρόνηση για τον κόσμο».
O συγγραφέας Joyce Carol Oates, δηλώνει στο “Newsweek” ότι έχει ανάμικτα συναισθήματα για την πώληση των επιστολών. Eπισημαίνει ότι “ο Tύπος όλα αυτά τα χρόνια μεταχειρίσθηκε τον Salinger ως ιερό άνθρωπο, και τον άφησε στην ησυχία του. Όταν έγραψε τις επιστολές ήταν 53 χρονών. Έπρεπε να ξέρει ότι μια τέτοια απερίσκεπτη συμπεριφορά δεν θα του έβγαινε σε καλό.” Kατά τον Oates, η Maynard δεν ήταν η μόνη. Mια φίλη του (που επίσης είχε δεσμό μαζί με τον ερημίτη συγγραφέα) έχει επίσης στα χέρια επιστολές του Salinger. H Maynard ξέρει πως δεν είναι η μόνη (ίσως και γι’ αυτό βιάστηκε να βγάλει στο σφυρί τις επιστολές, πριν υπάρξει πληθωρισμός γραπτών του Salinger): «Πόνεσα όταν έμαθα ότι υπήρχαν κι άλλες. Aλλά άρχισα να απελευθερώνομαι από την λατρεία ενός ανθρώπου που κυριάρχησε στην ζωή μου επί τόσο μακρόν…»
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο «New Millennium» της εφημερίδας «Tύπος της Kυριακής» στις 23.5.1999
