Η λογοκρισία είναι πολύ μεγάλο πράγμα και ασκείται κατά κανόνα από το κράτος, που έχει το μονοπώλιο της βίας.
Χρειάστηκαν δύο χρόνια, συγκεντρώσεις εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών, συν διαβρωτικές για τη Δημοκρατία θεωρίες για να δεχθεί την έστω κουτσή προανακριτική για τον κ. Κώστα Καραμανλή και τον κ. Χρήστο Σπίρτζη.
Ρηγματώσεις, πλημμύρες συνέβαιναν πάντα, αλλά σε μέρη που δεν ένοιαζαν κανέναν. Τώρα, παντού υπάρχει κάποιος οικισμός, μερικά εξοχικά, αγροκτηνοτροφικές εκμεταλλεύσεις και μελίσσια και ανεμογεννήτριες στα κορφοβούνια.
Τα ν/σ συνεχίζουν να εισάγονται με γενικόλογες φράσεις του στυλ «προκύπτει επιβάρυνση στον κρατικό προϋπολογισμό». Πόση; Την προηγούμενη φορά το μάθαμε στη νεκροψία της οικονομίας.
Τα τηλεοπτικά θεάματα δημιουργούν μόνο εντυπώσεις χωρίς να μπαίνουν στην ουσία, η οποία είναι τα ερωτήματα «πού πήγαν τα λεφτά;» κι αν υπήρχαν επιπλέον 45.000 ευρώ για το Άργος.
Από τις μεγάλες θρησκευτικές διαμάχες του παρελθόντος απομένει ζωντανό ένα κήρυγμα –έστω συγκεκαλυμμένου– μίσους. Ο αντισημιτισμός.
Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες συγκεντρωτισμού, οι αρχαιοσυντηρητικοί των ΗΠΑ έτρωγαν βελανίδια.
Στην κυβέρνηση επικρατεί η λογική του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης: πολλοί κανόνες και καθόλου έλεος. Για κάθε πρόβλημα έχουν και μια ποινή.
Δεν ξέρουμε ποιος κάνει τι στον δημόσιο βίο· υπάρχουν άνθρωποι που το πρωί είναι βουλευτές και το βράδυ λένε τον καιρό στα κανάλια.
Δεν υπάρχει κάποια συστηματική μελέτη που να δείχνει πόσα κρούσματα διαφθοράς εμφανίζονται κατ’ έτος στο κεντρικό κράτος και πόσα στην Αυτοδιοίκηση.
Μία από τις «ψευδοαλήθειες» που κυκλοφορούν, είναι η δήλωση του κ. Νίκου Ανδρουλάκη «δεν έχω εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη».
Αυτοί που γκρινιάζουν περισσότερο για την δίωξη της Μαρί Λεπέν είναι συνήθως οι ακροδεξιοί «αντισυστημικοί», αυτοί που φωνασκούν περισσότερο για την ατιμωρησία των (δικών μας) πολιτικών.
«Ενώ οι δήμοι καλούνται να υλοποιήσουν το 80% του σχεδίου της κυβέρνησης για την αντιπυρική προστασία, η Τοπική Αυτοδιοίκηση –που έχει και μια βιωματική σχέση με αυτά τα προβλήματα– δεν εκλήθη ποτέ να εκφράσει έστω άποψη».
Η αμερικανική εμπειρία από τα προγράμματα διάσωσης των τραπεζών.
«Οι επιχειρήσεις χρησιμοποίησαν το φθηνό χρήμα για το μόνο πράγμα που τις απασχολεί, να αυξήσουν την τιμή των μετοχών τους…»
Πριν πούμε «μπράβο!» στην ευαισθησία της ΠΟΕΒ και πριν φτάσουμε στο κάψιμο βιβλίων ως «έκφραση αλληλεγγύης στον δοκιμαζόμενο παλαιστινιακό λαό», έχουμε ένα ερώτημα: Αυτή η ευαισθησία δεν φτάνει μέχρι την Αίγυπτο;
Η κυβέρνηση ρυθμίζει κάθε λεπτομέρεια των πανεπιστημίων με νόμους 203.000(!) λέξεων. Αυτοί δεν μπορούν να εφαρμοστούν διότι είναι διαφορετική η φυσιογνωμία, αλλά και οι ανάγκες κάθε ΑΕΙ.
Η κυβέρνηση οφείλει να καταλάβει ότι, πέρα από τα επικοινωνιακά τερτίπια, υπάρχει και η ουσία· για όλα τα προβλήματα, και όχι μόνο των ΑΕΙ.
Και άλλα...
Money
Ο στόχος της κυβέρνησης σχετικώς με την γνωμάτευση για τα Τέμπη δεν ήταν η αλήθεια, αλλά η κυριαρχία στο πεδίο των πρώτων εντυπώσεων. Τα κατάφερε μια χαρά!
Tech & Innovation
Κάθε άνθρωπος είναι πολυσύνθετη προσωπικότητα, που δεν χωράει στις αδρές διαχωριστικές γραμμές που φτιάχνουμε.
Editor's Picks
Οι «ρητορικές εξάρσεις» του Αμερικανού προέδρου δεν είναι μόνο για γέλια.
Αν συμφωνήσουμε όλοι στην αθωότητα του «βιοπαλαιστή», απομένει ένα ερώτημα, από εκείνα που καταρρακώνουν το κύρος της Δικαιοσύνης: Ποιος και γιατί έκανε χρήση της κάρτας που χρησιμοποιήθηκε για τις υποκλοπές;
Πριν λίγο καιρό κυριαρχούσε ο μπαμπούλας της συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα το ερώτημα είναι «γιατί δεν συνεννοούνται;»
Ακόμη και η επιστήμη –το βασικό συστατικό του δυτικού θαύματος– μπήκε στις μυλόπετρες του παραλόγου, που ανθεί στα κοινωνικά δίκτυα.
Η περίτεχνη κρατική προστασία ιδεών, εκφράσεων, μεθόδων μεταμορφώνεται χρόνο με τον χρόνο σε σαράκι του καπιταλισμού, κάτι αντίστοιχο με τη γραφειοκρατία της παλιάς ΕΣΣΔ.
