Οι νόμοι ψηφίζονται αυστηροί, για να δημιουργήσουν ντόρο, εφαρμόζονται μερικές μέρες, για να παίξουν στα κανάλια και μετά καταστρατηγούνται.
Tελικά, ούτε ο πρωθυπουργός φορά ζώνη ασφαλείας. Οσοι είδαν το βίντεο από την επίσκεψή του στο «Αρεταίειο», όπου νοσηλεύεται ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών, θα παρατήρησαν ότι ούτε ο ίδιος ούτε οι φρουροί του εφάρμοζαν τον αυστηρό Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, ο οποίος ρητά αναφέρει: «Η χρήση ζωνών ασφαλείας είναι υποχρεωτική τόσο για τον οδηγό όσο και για τους επιβάτες». (Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας άρθρο 12 παρ. 5)
Βέβαια κάποιος μπορεί να παρατηρήσει: «Καλά, περιμένεις από τον πρωθυπουργό να φορά ζώνη ασφαλείας;». «Ειδικά από τον πρωθυπουργό», είναι η απάντηση. Και όχι μόνο για λόγους ισονομίας και διδαχής, αλλά για ουσιαστικούς.
Από τη στιγμή που το κράτος θεωρεί τη ζωή κάθε πολίτη τόσο πολύτιμη, ώστε να μην του επιτρέπει το ρίσκο να κυκλοφορεί λυτός, το ίδιο κράτος θα πρέπει να προστατεύει την υπερπολύτιμη ζωή του πρώτου πολίτη.
Αλλά και ο δήμαρχος Αθηναίων δεν καταλαβαίνει από τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Χθες το μεσημέρι κυκλοφορούσε στην Ακαδημίας χωρίς να «είναι δεμένος με τη ζωή», όπως λέει και το σχετικό διαφημιστικό. Ούτε ο ίδιος ούτε οι συνοδοί του.
Είναι σίγουρο δε πως αν στηθεί κάποιος έξω από το προαύλιο της Βουλής θα διαπιστώσει πως ελάχιστοι απ’ όσους βγαίνουν με τα πολυτελή τους αυτοκίνητα τηρούν αυτά τα στοιχειώδη του ΚΟΚ. Αν ερωτηθούν, βέβαια, από τα κανάλια (οι τροχονόμοι δεν τολμούν) όλο και κάποια δικαιολογία θα βρουν. Ευφάνταστη σαν την κόμη του κ. Ψωμιάδη ή συνήθως πιο πεζή.
Δυστυχώς αυτή είναι η μοίρα των νόμων και των ρυθμίσεων στην Ελλάδα. Ψηφίζονται αυστηροί για να δημιουργούν πολιτικό ντόρο, εφαρμόζονται επί λίγες ημέρες για να παίξουν στα κανάλια και μετά καταστρατηγούνται. Κατ’ αρχήν από τα σημαίνοντα πρόσωπα της ελληνικής κοινωνίας και έπειτα απ’ όλους. Οι νόμοι και οι κώδικες στοιχειώνουν σε νομικά βιβλία για να εφαρμοστούν επιλεκτικά, όταν η πίεση των Μέσων Ενημέρωσης και η πολιτική συγκυρία τούς επιβάλλουν. Μόνο που έτσι εμπεδώνεται το αίσθημα της αδικίας στους πολίτες. Ακόμη και όταν οι ίδιοι βρίσκονται εν αδίκω κάτι έχουν να πουν για εκείνους τους «μεγαλοκαρχαρίες που αποκρύπτουν δισεκατομμύρια από την εφορία, ενώ οι ίδιοι έκλεψαν μερικές χιλιάδες ευρώ από τον ΦΠΑ» ή για τις «παράνομες βίλες που κανείς δεν αγγίζει, αλλά όλοι θέλουν να γκρεμίσουν το παραλιακό καλύβι του φτωχού» ή για τα «βαριά πρόστιμα που επιβάλλονται στους πολλούς, ενώ οι πολιτικοί πάντα τη γλιτώνουν». Ακόμη κι όταν δεν έχουν έτσι τα πράγματα, η μικρή και εξόφθαλμη παραβατικότητα των προυχόντων κάνει τη φαντασία των πληβείων να οργιάζει.
Το έχουμε γράψει πολλάκις. Μεταξύ ενός νόμου που δεν εφαρμόζεται και της ανυπαρξίας νόμου, προτιμότερο είναι το δεύτερο. Διότι οι ανεφάρμοστοι νόμοι γίνονται κίνητρο για την παράβαση και άλλων νόμων. Κάπως έτσι φτάσαμε να έχουμε το πιο δαιδαλώδες νομικό σύστημα που ρυθμίζει τα πάντα με ταυτόχρονη ασυδοσία. Φτιάχνουμε νόμους περιορισμένου χρόνου. Τους διαφημίζουμε και μετά τους ξεχνάμε.
Πολιτικοί και κοινωνία πρέπει να ξαναδούν την σχέση τους με τους νόμους. Κυρίως την αντίληψη που καλλιεργούμε. Δεν χρειαζόμαστε άλλους νόμους που δεν εφαρμόζονται, διότι καταργούν κι εκείνους που κάπως δουλεύουν. Γι’ αυτό είναι καλό να φορούν ζώνες ο πρωθυπουργός, υπουργοί οι δήμαρχοι και οι φρουροί τους.
Αν τους στενεύουν ας καταργήσουν τον Κώδικα. Η ύπαρξή του με την καταφανή παραβίασή του είναι κίνητρο για κάποιους να περνούν με βαθύ πορτοκαλί. Και μετά με κόκκινο…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 15.6.2007
