Το πρόβλημα της πολιτικής δεν είναι πρόβλημα λόγου. Αυτό είναι το σύμπτωμα. Η ασθένεια προέρχεται από την έλλειψη περιεχομένου.
Η πολιτική έχει το ίδιο ακριβώς πρόβλημα με τα ΜΜΕ της χώρας. Και στις δύο δραστηριότητες θανατώνονται πολλά δένδρα (για το χαρτί τους) χωρίς λόγο και αναλώνεται πολύς χρόνος στο φάσμα των συχνοτήτων επίσης χωρίς λόγο. Το πρόβλημα της πολιτικής δεν είναι πρόβλημα λόγου. Αυτό είναι το σύμπτωμα. Η ασθένεια προέρχεται από την έλλειψη περιεχομένου.
Έχουν γραφτεί πολλά κι έχει ελεεινολογηθεί πολλάκις ο πολιτικός λόγος των κομμάτων. Πολλοί, όπως στο ΠΑΣΟΚ, εντοπίζουν το πρόβλημα στο περιτύλιγμα. «Κούρασαν τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα» είπε ο κ. Σημίτης στην σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής που απέπεμψε από την Γραμματεία του κόμματος τον κ. Λαλιώτη. Και γι’ αυτό προέκυψε «σπόουκ-γούμαν» του κινήματος ένα γλυκό πρόσωπο, η κ. Χρύσα Αράπογλου. Ως τακτική μάρκετινγκ, ένα λαμπερό χαμόγελο στο μπρίφινγκ, είναι καλή. Μόνο οι τακτικές αυτές έχουν πάντα οριακά αποτελέσματα. Είτε θετικά, είτε αρνητικά.
Κατ’ αρχήν το μάρκετινγκ δεν μπορεί να επικοινωνήσει επί μακρόν το κενό. Αν δεν υπάρχουν οι ιδέες, η πολιτική φιλοσοφία και η εξ αυτών εξαγόμενη πολιτική πρακτική το περιτύλιγμα από μόνο του δεν μπορεί να μακροημερεύσει. Δεύτερον: το καλό μάρκετινγκ σκοτώνει νωρίτερα τα κακά προϊόντα. Έχουμε πρόσφατο και απτό παράδειγμα το εγχείρημα του κ. Αβραμόπουλου που είχε το όνομα «Κίνημα Ελευθέρων Πολιτών». Ο όμορφα σκηνοθετημένος και κενός περιεχομένου λόγος, τράβηξε κατ’ αρχήν το ενδιαφέρον του κοινού για να το απογοητεύσει εξίσου σύντομα. Οι φούσκες -παντού: από το χρηματιστήριο μέχρι τα ΜΜΕ και από τους πολιτικούς μέχρι την πολιτική- σβήνουν με την ίδια ταχύτητα που αναπτύχθηκαν.
Ας μην υποτιμάμε την ελληνική κοινωνία. Αποτελείται κυρίως από νοήμονες ανθρώπους. Μπορεί να παρασύρεται για λίγο από τα φανταχτερά στολίδια του πολιτικού λόγου, αλλά τον απαξιώνει γρήγορα. Οι Έλληνες ενδιαφέρονται για τα κοινά, αλλά αδιαφορούν για την πολιτική όπως γίνεται. Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται μόνο στο γεγονός ότι δεν βλέπει σύνδεση με την καθημερινότητά και τις ανάγκες του πολίτη, αλλά διαισθάνεται ορθώς ότι ουδείς έχει συνολικό σχέδιο, ή αν έχει δεν τολμά να το αρθρώσει. Όλη η πολιτική εμφανίζεται ως μπαλώματα επί μπαλωμάτων, κόψε από δω και ράψε εκεί. Δεν έχουμε καν συζητήσει επί της ουσίας να αποφασίσουμε πως στην ευχή θέλουμε τους λειτουργούς της πολιτικής. Πήραμε μέτρα (και μάλιστα συνταγματικά κατοχυρωμένα), μετά το μετανιώσαμε, κατόπιν πήραμε συνταξιοδοτικά μέτρα να απαλύνουμε την προηγούμενη αδικία, για τα οποία επίσης θα μετανιώσουμε αύριο.
Αυτή η κατάσταση δεν έχει να κάνει με την εκφορά του πολιτικού λόγου από κόμματα και πολιτικούς. Έχει να κάνει με την έλλειψη πολιτικού περιεχομένου. Αν μάλιστα αυτή η κατάσταση συνδυαστεί με τη ζούγκλα των ΜΜΕ (όπου υπάρχουν δεκάδες κανάλια που προσπαθούν να γεμίσουν τηλεοπτικό χρόνο από το τίποτε, και εκατοντάδες εφημερίδες που επίσης πρέπει να γεμίσουν πάλι από ο τίποτε) τότε έχουμε ένα απέραντο πολιτικό σκηνικό φτιαγμένο από το τίποτε, στολισμένο με χιλιάδες κενές λέξεις…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 5.10.2003
