Με το Ποτάμι διαλυμένο και το ΚΙΝΑΛ σε κρίση, η Ν.Δ. γίνεται ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος του Κέντρου.
Οσοι θήτευσαν, έστω κατ’ ελάχιστον, στην Αριστερά, έχουν κολλήσει ένα περίεργο νοητικό τέχνασμα που λέγεται «δίκες προθέσεων». Αυτό το τέχνασμα είναι αποτελεσματικό. Επειδή οι σκέψεις των ανθρώπων είναι μύχιες, προσάπτοντας τις κατάλληλες –και εκ της φύσεώς των αναπόδεικτες– προθέσεις σε κάποιον, μπορεί κάποιος να καταλήξει σε όποιο συμπέρασμα αγαπά η ψυχή του ή βολεύει στη συγκυρία. Ασχέτως αν το συμπέρασμα προσκρούει στη λογική ή στην πραγματικότητα.
Ενα καλό παράδειγμα αυτού του τεχνάσματος ήταν η «αριστερή» εξήγηση για την άνοδο της Δεξιάς στην Ευρώπη. Γράφαμε και παλιότερα για τις «παράξενες τροχιές της αριστερής σκέψης» που κινούντο ως εξής: «Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα καταψηφίζονται επειδή είναι άπιστα στα αριστερά ιδεώδη. Οι δε λαοί, προκειμένου να τιμωρήσουν τους γιαλαντζί αριστερούς (σοσιαλδημοκράτες), δεν προτιμούν τους αυθεντικούς αριστερούς (κομμουνιστικά και άλλα αριστερά σχήματα), αλλά τους αυθεντικούς δεξιούς. Προσάπτοντας κάποιες φαντασιακές προθέσεις στο εκλογικό σώμα, καταλήγουμε στο εξής παράδοξο: τα λαϊκά στρώματα αγαπούν τόσο πολύ την Αριστερά, ώστε ψηφίζουν Δεξιά» (Καθημερινή, 11.11.2007).
Κάπως έτσι γίνεται και η ανάλυση σχετικώς με τη σύγκρουση του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου με το Κίνημα Αλλαγής. Η κυρίαρχη θεωρία λέει ότι το ΚΙΝΑΛ αγαπά τόσο πολύ τον ΣΥΡΙΖΑ, που αποφάσισε να ενισχύσει με ψηφοφόρους του τη Νέα Δημοκρατία. Αυτοτραυματίζεται διότι θέλει να γίνει «ουρά του ηττημένου», ενώ απέφυγε να το κάνει όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν νικητής και φάνταζε κυρίαρχος.
Αν θέλουμε να μπούμε στο παιγνίδι των προθέσεων, πιο εύλογο φαντάζει το σενάριο να οδήγησε η κ. Γεννηματά τον κ. Βενιζέλο στην έξοδο προσδοκώντας επαναπατρισμό των ψηφοφόρων από τον ΣΥΡΙΖΑ. «Περί ορέξεως…», θα πει κάποιος. Σύμφωνοι, αλλά τουλάχιστον έτσι στον συλλογισμό μπαίνει το ορθολογικό κίνητρο του κέρδους. Να ευνουχίσει το κόμμα της για να γίνει (ακόμη μικρότερη) ουρά του ΣΥΡΙΖΑ προσκρούει σε κάθε κανόνα λογικής. Ακόμη και της μιγαδικής.
Αν όμως αφαιρέσουμε τον φανταστικό αριθμό i από την εξίσωση (δηλαδή τις εικαζόμενες προθέσεις των πρωταγωνιστών), προκύπτει μια καλύτερη αποτύπωση της νέας πραγματικότητας. Με το Ποτάμι διαλυμένο και το ΚΙΝΑΛ σε κρίση, η Ν.Δ. γίνεται ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος του Κέντρου. Το σενάριο της αυτοδυναμίας ενισχύεται ενώ τα επόμενα χρόνια δεν θα έχει να φοβηθεί τίποτε από τα αριστερά, αφού εκεί θα βρίσκεται ένα τραυματισμένο ΚΙΝΑΛ και ένας ΣΥΡΙΖΑ που φυλλορροεί.
Επιπλέον, η κοινή λογική λέει ότι τα καλύτερα μετεκλογικά σενάρια φτιάχνονται αφού κερδίσεις τις εκλογές και όχι μόλις τις χάσεις. Μόνο που αυτή η λογική κάπου έχει χαθεί μέσα στην αναμπουμπούλα του δίπολου ΣΥΡΙΖΑ – αντιΣΥΡΙΖΑ.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 4.6.2019