Πώς μπορεί να γίνει συζήτηση για το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς τον φόβο από το πάθος όσων έχουν κάνει στόχο της ζωής τους την αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ;
Η αλήθεια είναι πως ο κ. Γιώργος Παπανδρέου δεν είχε μόνο για τον κ. Τσίπρα καλά λόγια. Είπε επίσης ότι ο προκάτοχός του κ. Κώστας Καραμανλής είναι «συμπαθέστατος· με την πολιτική του μόνο έχω πρόβλημα κι αυτή κατακρίνω» (ΕΡΤ, 14.3.2019). Αλλά αυτό –που είναι ακόμη μεγαλύτερη είδηση– δεν είχε καμιά τύχη στον δημόσιο διάλογο. Η αδημονία πολλών να βρουν τους «φιλοσύριζα» μοιάζει με εκείνο το ανέκδοτο που κάποιος λέει: «Βλέπεις εκείνον τον ροζ ελέφαντα που κρύβεται πίσω από το λουλούδι;»· «Οχι, δεν τον βλέπω»· «Είδες τι καλά που κρύβεται;»
Ετσι λοιπόν ήταν πρώτος ο κ. Νίκος Μαραντζίδης που δέχτηκε τα πυρά του αντισύριζα μετώπου διότι έγραψε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «μετασχηματίζεται σε φιλοευρωπαϊκό κόμμα, που ιδεολογικά και πολιτικά αποδέχεται (προς στιγμήν ανόρεχτα) τους κανόνες της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της μεικτής οικονομίας. Η αλλαγή γίνεται «στα τυφλά», μέσω της τριβής του με τις απαιτήσεις της διακυβέρνησης, χωρίς προγενέστερη σοβαρή θεωρητική επεξεργασία…» («Ο ιστορικός συμβιβασμός του ΣΥΡΙΖΑ και τα ατελέσφορα μέτωπα», «Καθημερινή» 22.04.2018). Βεβαίως, ο φίλος Νίκος είπε τη μισή αλήθεια, διότι, όπως γράφαμε τότε, «ο ΣΥΡΙΖΑ αλλάζει, όπως κι όλα τα πράγματα στη ζωή. Το ερώτημα είναι η κατεύθυνση. Γίνεται σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, παρά τα προβλήματα που έχει η σοσιαλδημοκρατία; Οχι. Γίνεται ένα παλαιοκομματικότερο κόμμα από τους παλαιοκομματικούς που υποτίθεται ότι θα μας απάλλασσε» («Καθημερινή», 24.4.2018).
Μετά ήρθε η σειρά του κ. Νίκου Αλιβιζάτου, διότι είπε ότι ο κ. Τσίπρας «έχει ταχύτατη αντίληψη και πραγματικά αισθάνεσαι ότι δεν χρειάζεται να συζητάς από τα πιο στοιχειώδη στην αρχή μαζί του για φτάσεις εκεί που θέλεις. Πιάνει πουλιά στον αέρα» (Lifo, 4.3.2019). Αλλά και ο κ. Αλιβιζάτος είπε τη μισή αλήθεια. Ναι μεν ο κ. Τσίπρας «πιάνει πουλιά στον αέρα», αλλά με εξάμηνη καθυστέρηση, η οποία δυστυχώς κοστίζει πολύ.
Το θέμα όμως είναι άλλο. Πώς μπορεί να γίνει συζήτηση για το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς τον φόβο από το πάθος όσων έχουν κάνει στόχο της ζωής τους την αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ;
Ναι, έχει κάνει πολλά ο ΣΥΡΙΖΑ και γι’ αυτό πρέπει να ηττηθεί στις εκλογές. Οσο περισσότερο τόσο καλύτερα. Οχι για να βγάλουν το γινάτι τους οι πρώην «γερμανοτσολιάδες», «Κουίσλιγκ» και «Πινοσέτ», αλλά διότι η ήττα του θα αποτελέσει προηγούμενο για τους επίδοξους λαϊκιστές. Θα ξέρουν ότι «ο ψεύτης και ο αυταπατώμενος τον πρώτο χρόνο χαίρονται».
Αλλά όσο μεγάλη κι αν είναι η ήττα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα εξαφανιστεί. Θα είναι εκεί στα έδρανα της ελάσσονος (μπορούμε πάντα να ελπίζουμε το καλύτερο) αντιπολίτευσης. Θα πρέπει να συμβάλει στην ανόρθωση του τόπου, τον οποίο και αυτός χαντάκωσε με τις πελατειακές πολιτικές του, συν το πρώτο καταστροφικό εξάμηνο. Υπάρχουν κάποια θετικά σημάδια με την υπερψήφιση του άρθρου για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, που σημαίνει ότι το 2020 δεν θα επιχειρήσει το κόλπο του 2015, αλλά ας κρατάμε μικρό καλάθι. Ειδικά όσοι έχουν καεί στον χυλό του 2008-2015.
Το σημαντικότερο απ’ όσα είπε ο κ. Αλιβιζάτος, στη συνέντευξη που ξεσήκωσε σάλο, πέρασε απαρατήρητο: «Οξυνση, όξυνση, όξυνση και μετά έρχεται το χειρότερο… Κατά τη γνώμη μου, ένα από τα ενδιαφέροντα θέματα είναι να μη φτάσουμε στο σημείο που θα μπορούσε να συμβεί το κακό». Το 2015 αποφύγαμε το χειρότερο, με αλμυρό –ομολογουμένως– κόστος. Δεν πετύχαμε όμως το καλύτερο, αυτό που πρέπει να ελπίζουμε από το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του μετά τις εκλογές του 2019, όποιον μήνα κι αν αυτές γίνουν.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 17.3.2019