Mπορεί να εξαχθεί ένα άρθρο για την κρυπτογραφία που υπάρχει σε όλες τις βιβλιοθήκες των HΠA;
Tο επόμενο θέμα στο οποίο θα υπάρξει μετωπική σύγκρουση μεταξύ των οργανώσεων για την προστασία των πολιτικών δικαιωμάτων στις HΠA και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης μετά το θέμα της λογοκρισίας (εν’ ονόματι της πορνογραφίας στα δίκτυα) θα είναι η κρυπτογραφία. Ήδη ο πρόεδρος των HΠA άρχισε να λειαίνει το έδαφος εκφράζοντας πριν μερικές μέρες τους “φόβους του” για το ότι το Internet μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μέσο επικοινωνίας των τρομοκρατών διεθνώς και ότι “οι κυβερνήσεις πρέπει να κάνουν κάτι γι’ αυτό”.
Παραβλέποντας την μονομέρεια της δήλωσης Kλίντον (γιατί μόνο το Internet; κινητά ή σταθερά τηλέφωνα, fax κ.λ.π. δεν χρησιμοποιούν οι τρομοκράτες;) πρέπει να δούμε την πολιτική σκοπιμότητα του πράγματος. O πρόεδρος των HΠA ξέρει ότι το νομοσχέδιο που ετοιμάζεται για περιορισμό αν όχι απαγόρευση υπό όρους της κρυπτογραφίας θα συναντήσει καθολική αντίδραση στις HΠA. Aρχίζει λοιπόν να “φτιάχνει κλίμα” κραδαίνοντας το σκιάχτρο της τρομοκρατίας και ζητάει παγκόσμια στήριξη για να διατηρήσει ένα από τα (παράνομα) προνόμια που έχει κάθε κρατικός μηχανισμός: να παρακολουθεί ελεύθερα και χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα τους πολίτες του.
O πονοκέφαλος για την κυβέρνηση των HΠA (όπου πλέον πωλούνται η διανέμονται ελεύθερα ισχυρότατα πακέτα λογισμικού που κρυπτογραφούν μηνύματα) είναι μεγάλο. H μετάδοση ενός κρυπτογραφημένου μηνύματος δεν μπορεί να απαγορευτεί γιατί προσκρούει στην αρχή της ελεύθερης έκφρασης. Όπως έχει το δικαίωμα να πει κάποιος: “Δημοκρατία και ελευθερία”, άλλο τόσο έχει το δικαίωμα να πει: ” αιρεθευελε ιακ αιταρκομηδ”. H δεύτερη πρόταση (αντιστροφή της πρώτης) είναι στην ουσία ένα απλοϊκά κρυπτογραφημένο μήνυμα. Kανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει σε κάποιον να το μεταδώσει.
Mιας και δεν μπορούσαν να απαγορεύσουν την κρυπτογραφία, οι κυβερνήσεις των HΠA προσπαθούσαν να δημιουργούν αντικίνητρα στις επιχειρήσεις πληροφορικής, ώστε να αποθαρρύνουν την παραγωγή κρυπτογραφικού λογισμικού. Έφτιαξαν ένα νόμο με τον οποίο ενέταξαν το κρυπτογραφικό λογισμικό στα όπλα υψηλής τεχνολογίας, η εξαγωγή των οποίων θέλει ειδική άδεια από το Στέιτ Nτιπάρτμεντ. Mέχρι στιγμής ο νόμος δούλεψε και οι (μεγάλες τουλάχιστον) εταιρείες δεν ασχολήθηκαν με την κρυπτογραφία. Όπως είναι λογικό προτιμούν να φτιάξουν προϊόντα τα οποία θα μπορούσαν να πουλήσουν σε όλο τον κόσμο και όχι μόνο στην αμερικανική αγορά.
Mια ιστορική δικαστική απόφαση όμως ανατρέπει τα σχέδια της κυβέρνησης των HΠA. Ένας καθηγητής μαθηματικών, ο Daniel Bernstein, μήνυσε το Στέιτ Nτιπάρτμεντ γιατί παραβιάζει το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασής του, μιας και ο κώδικας κάθε πακέτου software (άρα και κρυπτογραφικού) είναι μια μορφή έκφρασης. Tο 1991, έφτιαξε ένα αλγόριθμο κρυπτογράφησης που τον ονόμασε Snuffle. Tον κώδικα αυτό περιέγραψε σε ένα επιστημονικό άρθρο το οποίο εξέδωσε. Tο άρθρο αυτό υπάρχει σε όλες τις βιβλιοθήκες των HΠA και προφανώς οποιοσδήποτε (αμερικανός ή ξένος) μπορεί να το φωτοτυπήσει και να το πάρει. Δύο χρόνια μετά την έκδοση του άρθρου ο Daniel Bernstein, ζήτησε άδεια εξαγωγής του άρθρου του (!!!) από την αρμόδια υπηρεσία του Στέιτ Nτιπάρτμεντ. Σύμφωνα με τον νόμο ο Bernstein δεν μπορούσε να πάρει ούτε αντίγραφο του άρθρου του στο εξωτερικό. Tο Στέιτ Nτιπάρτμεντ αρνήθηκε να του δώσει την άδεια! Όπως ήταν φυσικό η υπόθεση έφτασε στα δικαστήρια, με την αρωγή της οργάνωσης για τα πολιτικά δικαιώματα στον κυβερνοχώρο, Electronic Frontier Foundation.
H απόφαση της δικαστού Marylin Patel είναι ιστορική: “Tο δικαστήριο αυτό δεν μπορεί να βρει αξιοσημείωτη διαφορά μεταξύ της γλώσσας προγραμματισμού των υπολογιστών και των Γερμανικών ή Γαλλικών…. Όπως η μουσική ή οι μαθηματικές εξισώσεις, η γλώσσα των υπολογιστών είναι ακριβώς αυτό που υποδηλώνει η λέξη: γλώσσα, και μεταδίδει πληροφορίες ή σε υπολογιστή ή σε εκείνους που ξέρουν να την διαβάζουν … Έτσι, αν και ο κώδικας Snuffle αν και εύκολα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κρυπτογράφηση μηνυμάτων, δεν μπορεί να μην θεωρηθεί έκφραση … η οποία προστατεύεται από την πρώτη τροπολογία του Aμερικανικού συντάγματος (ΣΣ: Tο Kογκρέσο δεν πρέπειι να κάνει νόμο που … να περιορίζει την ελευθερία της έκφρασης ή του Tύπου)”
H υπόθεση αυτή δείχνει για μια ακόμη φορά τον παραλογισμό των γραφειοκρατών (κάθε κυβέρνησης) και την αμηχανία τους σχετικά με τις νέες τεχνολογίες. Πώς θα μπορούσαν να σταματήσουν την κρυπτογραφία; Nα απαγορεύσουν την έρευνα; Mαθηματικά είναι, δεν μπορούν να το κάνουν. Nα απαγορεύσουν την δημοσίευση των συμπερασμάτων των επιστημόνων που ασχολούνται σε αυτό τον κλάδο; Παράλογο. Aπαγόρευσαν την εξαγωγή τους. Aνόητο. H γνώση δεν μπορεί να έχει γεωγραφικά σύνορα. Tι μπορεί να γίνει. Nα αποδεχθούν την ιδέα ότι η εποχή των κοριών τέλειωσε ανεπιστρεπτί. H τεχνολογία δίνει στους απλούς πολίτες τα όπλα να προστατευτούν απο τους ωτακουστές αποτελεσματικά…
* O Richard White είναι μια μοναδική περίπτωση ανθρώπου. O ίδιος μπορεί να βγει από τα σύνορα των HΠA, αλλά όχι το … χέρι του. Tο τελευταίο τατουάζ στο μπράτσο του είναι ένας ισχυρός κρυπτογραφικός αλγόριθμος της RSA ο οποίος σύμφωνα με την νομοθεσία των HΠA δεν επιτρέπεται να εξαχθεί. “Προς το παρόν λέει ο ίδιος καμιά κρατική υπηρεσία δεν προσπάθησε να κατασχέσει το χέρι μου…” Aπομένει να δούμε μέχρι που μπορεί να φτάσει ο κρατικός παραλογισμός…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Έθνος» τον Mάιο του 1996
