Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που ο επικοινωνιολόγος κ. Τζορτζ Στεφανόπουλος άφησε παρακαταθήκη τη ρήση:«Αν όλα πάνε στραβά, ρίξτε το φταίξιμο στον Τύπο». Τώρα η ρήση έχει αντιστραφεί.

Κάποτε υπήρχαν εκείνοι «που έκαναν τα στοιχειά στιχάκια», όπως είπε ο Μπέρτολ Mπρεχτ . Σήμερα τα ΜΜΕ «κάνουν τις στιχομυθίες στοιχειά».

Οσο παραμορφωτικός κι αν είναι ο καθρέφτης των ΜΜΕ δεν παύει να είναι καθρέφτης...

Στην προ της τηλεόρασης εποχή, η πολιτική ζύμωση γινόταν με το ρυθμό της τυπογραφίας: στην ταχύτερη περίπτωση μέρα-μέρα. Στην εποχή των ηλεκτρονικών ΜΜΕ, γίνεται δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο...

Να περιμένουμε τις επόμενες μέρες τα δελτία ειδήσεων να μεταμορφωθούν σε κάτι σαν «πολιτικό Survivor». Μόνο που τώρα δεν θα φεύγει ένας ανά βδομάδα, αλλά δυο τρεις την ημέρα. Έτσι κι αλλιώς, μια μεγάλη κυβέρνηση 48 νοματαίων μπορεί να στηρίξει ένα σήριαλ ανασχηματισμού για βδομάδες, μέχρι και μήνες...

Το ντιμπέιτ θα μπορούσε να ήταν καλύτερο. Πάντα υπάρχει ο εχθρός του καλού. Αλλά είναι κακό να απαξιώνουμε την συζήτηση -τον λόγο- με όρους τηλεοπτικής εικόνας.

Τα συμπεράσματα για το θρυλούμενο «ντιμπέιτ» πρέπει να βγουν πριν την διοργάνωσή του και όχι μετά. Η ίδια η διοργάνωση θέτει σοβαρότερα ερωτήματα για την πολιτική και τα ΜΜΕ, παρά οι απαντήσεις που έδωσαν οι πολιτικοί αρχηγοί...

Κουίζ: Πόσοι πριν από τις δραματικές εξελίξεις της Παρασκευής ήξεραν ότι υπήρχε η τροπολογία Πάχτα; Μόνο οι αναγνώστες των εφημερίδων.

Η υπερβολή, όχι μόνο με το πρόσωπο του κ. Παπανδρέου αλλά και της διαπλοκολογίας, κάνει κακό στη Δημοκρατία.

Το ζήτημα της υπερπροβολής -που πραγματικά έγινε στον κ. Παπανδρέου- δεν είναι πρωτίστως πρόβλημα διαπλοκής, αλλά ορθής διαχείρισης της δικής μας περιουσίας, της περιουσίας των πολιτών.

Κάποτε υπήρχε το μπαλκόνι και οι λέξεις-συνθήματα των αρχηγών που χωρούσαν στους ξύλινους τίτλους των εφημερίδων. Σήμερα υπάρχει η τηλεόραση. Η πολιτική πρέπει να είναι τηλεοπτική...

Η πολιτικολογία ξαναμπήκε στα καφενεία και στις γιορτινές συνάξεις. Όχι βέβαια για την ουσία της πολιτικής, ούτε για τα προγράμματα (αυτά πολλοί τα επικαλούνται κι ελάχιστοι ασχολούνται) αλλά για την παραπολιτική.

Πολλά μπορούν να ειπωθούν για την πρόταση του υπουργείου Τύπου σχετικά με τα γκάλοπ. Το ευγενέστερο όλων είναι ότι «του κοντού ποσοστού οι δημοσκοπήσεις του φταίνε».

Ο πολιτικός χρόνος πλέον κινείται σύμφωνα με τις ανάγκες των τηλεοπτικών σταθμών. Όλα πρέπει να είναι έτσι σχεδιασμένα ώστε να παίξουν τις ώρες των δελτίων ειδήσεων.

Ήταν ατυχέστατο το «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας» που μεταδόθηκε σε εθνικό δίκτυο από το σαλόνι του σπιτιού της κ. Γεννηματά.

«Το όνειρο της Παλαιστίνης» είναι το μυθιστόρημα μιας 15χρονης Ιταλοαιγύπτιας...

Όλα καλά κι άλλα ωραία. Μηνύματα εστάλησαν. Μηνύματα επιδόθηκαν. Μηνύματα επέστρεψαν. Μηνύματα εισακούσθηκαν και μηνύματα πήγαν στον κάλαθο των αχρήστων. Οι δημοσιογράφοι όμως γιατί πράγμα ακριβώς φταίνε;

«Δημοσιογράφος είναι ένας άνθρωπος, η δουλειά του οποίου είναι να εξηγεί στους άλλους αυτό που προσωπικά δεν καταλαβαίνει.» (Περισσότερες ρήσεις στο βιβλίο «Είπαν», εκδόσεις Καστανιώτη)

Δημοσιογράφοι και στοχαστές που διαμορφώνουν εξωτερική πολιτική...

Tο ζήτημα της διαπλοκής των πολιτικών με τους επιχειρηματίες έχει βαθιές ρίζες και δεν είναι άσχετο με την έκρηξη των media που ζήσαμε τις τελευταίες δεκαετίες.