Η πολιτική που ενδιαφέρει τους πολίτες είναι άλλη από το πολιτικό κουτσομπολιό που συζητεί και αναπαράγει το πολιτικο-δημοσιογραφικό σύμπλεγμα.

O διάλογος για τη δομή των «ντιμπέιτ» στην Ελλάδα γίνεται λίγο πριν από τη διοργάνωσή τους και λίγο μετά. Ποτέ στο ενδιάμεσο.

Από τα 20 λεπτά μιας τηλεοπτικής συζήτησης, μόνο τα 5-6 αφορούν την πραγματική πολιτική. Τα υπόλοιπα αφορούν τις δημοσκοπήσεις και τα ντιμπέιτ, τη διαδικασία δηλαδή της πολιτικής...

Στην συνέντευξη τύπου της ΔΕΘ, ο κ. Καραμανλής δεν ρωτήθηκε τα ουσιαστικά...

Περάσαμε ένα καλοκαίρι ξεφυλλίζοντας σελίδες επί σελίδων των εφημερίδων για το τι σχεδιάζει ο πρωθυπουργός...

Συγκρίνοντας μήλα και πορτοκάλια φτιάχνεται κλίμα απαγορεύσεων. Στρεβλώνοντας την πραγματικότητα πολλοί βρίσκουν την ευκαιρία να επιχειρήσουν λογοκρισία στα ΜΜΕ.

Για να καταλάβουμε, πού μαζεύονται τα παπαγαλάκια πρέπει να κοιτάξουμε την τροφική αλυσίδα.

Πολλάκις το πολιτικό κόστος διογκώνεται τεχνητά από το μιντιακό σύστημα. Οχι μόνο για τους γνωστούς λόγους, αλλά για την εντυπωσιοθηρία.

Οταν στο χρηματιστήριο των ΜΜΕ η τιμή των ανούσιων εντάσεων είναι υψηλή και η τιμή του προγραμματικού λόγου είναι χαμηλή, τότε δημιουργείται κίνητρο στους πολιτικούς να παράγουν σε όλο μεγαλύτερες δόσεις το πρώτο.

Σύμφωνα με μια νέα θεωρία τα γκάλοπ δεν πρέπει μόνο να χαράσουν πολιτική, οφείλουν να απονέμουν και δικαιοσύνη.

Οι δημοσκοπήσεις λειτουργούν σαν τις χήνες του Καπιτωλίου: προειδοποιούν για κινδύνους. Κάποιοι, θέλουν να τις σφάξουν επειδή κάνουν πολύ θόρυβο και δεν τους αφήνουν να κοιμηθούν.

Δεν κατανοούμε πώς η παράλειψη της Ελλάδος από το ταξίδι του Ομπάμα έγινε επίσκεψη του Aμερικανού προέδρου στο Φανάρι, η επίσκεψη στο Φανάρι έγινε κατόπιν συνάντησης μακράς διαρκείας με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, και τελικά η συνάντηση μακράς διαρκείας κατέληξε δεκάλεπτη.

Η απουσία της πολιτικής από τον δημόσιο βίο έχει να κάνει περισσότερο με τα ΜΜΕ, παρά με τους πολιτικούς.

Το Δεκέμβριο, λοιπόν, είχαμε μια διπλή αποτυχία του πληροφοριακού συστήματος της ελληνικής κοινωνίας, ο βασικός κορμός του οποίου συντίθεται από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Η φιλοσοφία του Μπαράκ Ομπάμα για την πολιτική και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Το έλλειμμα εμπιστοσύνης στην κοινωνία οφείλεται και στο έλλειμμα σοβαρότητας στον διάλογο. Κατ' αρχήν ισοπεδώνονται τα πάντα και τα αντίθετά τους. Δεν λύνεται τίποτε ή χειρότερα: οι λύσεις γίνονται ακραίες και επιδεινώνουν τα προβλήματα.

Είναι λυπηρό ότι εν μέσω της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης, να ασχολείται η χώρα με ένα ακόμη σκάνδαλο, αλλά θα είναι τραγικό αν τον επόμενο Ιούνιο παραγραφούν οι πιθανές ευθύνες υπουργών για ακόμη ένα σκάνδαλο.

Η επιστροφή στην πολιτική λοιπόν είναι ένα λογικό αίτημα. Μόνο που αυτή πρέπει να είναι καθολική. Αλλιώς εκείνοι που επιστρέφουν θα νιώθουν πολλή μοναξιά.

Τα δελτία λειτουργούν πλέον σαν τον βοσκό του μύθου. Σμπαραλιάζουν με τις διαρκείς υπερβολές (θετικές ή αρνητικές) τα νεύρα μας, με αποτέλεσμα να μην ξεχωρίζουμε πια τι είναι σημαντικό και τι όχι.

H μεγαλύτερη πολιτική ευθύνη τούτης της κυβέρνησης είναι ότι ενώ εξελέγη με την σημαία της διαφάνειας, όχι μόνο δεν θεσμοθέτησε κανόνες για την καταπολέμηση της ασθένειας, αλλά αντιθέτως βολεύτηκε μ' αυτή και την διόγκωσε.