Η στατιστική στην Ελλάδα είναι πολλαπλώς πονεμένη ιστορία. Απόδειξη, η υπερδεκαετής ταλαιπωρία του ανθρώπου που μέτρησε το έλλειμμα στην Ελλάδα, ενός αριθμού που δεν γνωρίζαμε, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στη χρεοκοπία. Τέσσερις κυβερνήσεις –τούτης συμπεριλαμβανόμενης– συνεχίζουν τον διασυρμό της χώρας. Το θέμα των αλλεπάλληλων διώξεων του κ. Ανδρέα Γεωργίου, παρά τις πολλαπλές αθωώσεις, περιλαμβάνεται στην ετήσια έκθεση των ΗΠΑ για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Προφανώς είμαστε δυτικοί σε ό,τι αφορά τη Μαριούπολη, αλλά παραμένουμε ανατολίτες για ό,τι αφορά την Ελληνική Στατιστική Αρχή (πρβλ. Διονύσης Γουσέτης, «Υπόθεση (εκ νέου) Ανδρέα Γεωργίου», «Καθημερινή», 18.5.2022).
Υπ’ αυτήν την έννοια, πώς να ψέξει κανείς την ΟΛΜΕ και τη ΔΟΕ που λυσσάνε κατά της ποσοτικής αξιολόγησης της παιδείας εν συνόλω, διά του διαγωνισμού PISA; Γιατί να θέλουν δείκτες αξιολόγησης ανά σχολείο, όταν δεν υπάρχει αξιολόγηση ανά υπουργείο; Με όποιο κράτος καθίσουν τέτοια γράμματα θα μάθουν. Το σύστημα με το οποίο αξιολογεί η κυβέρνηση τον εαυτό της ξεχάστηκε, όπως και η υπόσχεσή της ότι περιοδικώς θα μαθαίνουμε τα αποτελέσματά του. Το 2019 κάναμε κοτζάμ Ειδική Γραμματεία Ολοκληρωμένου Πληροφοριακού Συστήματος Παρακολούθησης και Αξιολόγησης του Κυβερνητικού Εργου, και από τότε χάσαμε τα ίχνη της. Κάποια στιγμή κρίθηκε άχρηστη –όπως κάθε μηχανισμός αξιολόγησης στην Ελλάδα– και ενσωματώθηκε στη Γενική Γραμματεία Συντονισμού της κυβέρνησης.
Η πραγματικότητα των αριθμών στην Ελλάδα είναι στην καλύτερη περίπτωση συγκεχυμένη και στη χειρότερη απαγορευμένη, όπως έμαθε ο κ. Ανδρέας Γεωργίου. Αλλη μία απόδειξη είναι οι ειδικές εκθέσεις για την οικονομική επιβάρυνση του κράτους από διάφορες νομοθετικές πρωτοβουλίες. Πριν από είκοσι χρόνια πέρασε ένας νόμος, που υποχρεώνει τους υπουργούς να καταθέτουν με κάθε νομοσχέδιο τις οικονομικές επιπτώσεις που θα έχει στον προϋπολογισμό. Αυτή η πρόβλεψη κατάντησε ως εξής: «Από τις διατάξεις του προτεινόμενου σχεδίου νόμου προκαλούνται τα ακόλουθα οικονομικά αποτελέσματα: Ι. Επί του κρατικού προϋπολογισμού δαπάνη από την κάλυψη του κόστους ανάπτυξης, συντήρησης και λειτουργίας των προβλεπόμενων ηλεκτρονικών συστημάτων και εφαρμογών. (…) Η ανωτέρω δαπάνη θα αντιμετωπίζεται από τις πιστώσεις του κρατικού προϋπολογισμού».
Πόση θα είναι αυτή η δαπάνη; Δεν λέει. Εχει ο Θεός και ο Ελληνας φορολογούμενος. Σίγουρα θα τη μάθουμε στην επόμενη χρεοκοπία, όταν τη μετρήσει κάποιος πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ. Πιο συγκεκριμένα, θα τη μάθουμε ακριβώς στο ενδιάμεσο διάστημα μεταξύ χρεοκοπίας και δίωξής του.