Ας πάρει όποιος θέλει την «Ολυμπιακή». (Aλήθεια! Οι εργαζόμενοι που βλέπουν τόσες προοπτικές για την εταιρεία τους γιατί δεν τη θέλουν;) Aρκεί να μην επιβαρύνεται ο Έλληνας φορολογούμενος. Ούτε άμεσα. Ούτε έμμεσα.
«Το πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας είναι ότι δεν έχει σχέδιο για την “Ολυμπιακή”» δηλώνουν δεξιά και αριστερά διάφορα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Δεν ξέρουμε πόσο δίκιο έχουν, αλλά από την πρόσφατη εμπειρία μας μπορούμε να καταλήξουμε σε ένα άλλο ασφαλές συμπέρασμα: Το σημερινό πρόβλημα της «Ολυμπιακής» οφείλεται στο γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ είχε σχέδιο για τον «εθνικό μας αερομεταφορέα». Μόνο που ήταν ένα σχέδιο το οποίο ήθελε και τους συνδικαλιστές χορτάτους και την «Ολυμπιακή» ολόκληρη. Ήταν ένα σχέδιο που ήθελε αφενός να ικανοποιήσει τις μεταφυσικές αγωνίες της Αριστεράς (ότι το κράτος μπορεί να γίνει καλύτερος επιχειρηματίας από τους επιχειρηματίες) και αφετέρου να βασίζεται στον οικονομικό ορθολογισμό. Ήταν, δηλαδή, λίγο απ’ όλα, και στο τέλος δεν μας έμεινε τίποτα πέρα από τα χρέη.
Όπως ακριβώς θα είναι το «σχέδιο Β?» που κάποιοι προωθούν προς σκέψη στην κυβέρνηση. Τι προβλέπει αυτό το σχέδιο; Να δημιουργηθεί ένα μεικτό σχήμα ιδιωτών και κρατικών επενδυτών ώστε να συνεχιστεί αδιατάρακτη η σημερινή σπάταλη κατάσταση. Κάποιοι προχωρούν και μακρύτερα. Προτείνουν την αγορά της «Ο.Α.» από κερδοφόρες ΔΕΚΟ, δηλαδή τελικά από τη μία που θα μας απομείνει κερδοφόρα, τον «Οργανισμό Προγνωστικών Αγώνων Ποδοσφαίρου» (ΟΠΑΠ).
Θεωρητικά, η ιδέα δεν είναι κακή. Ας την πάρει όποιος θέλει (αλήθεια! Οι εργαζόμενοι που βλέπουν τόσες προοπτικές για την εταιρεία τους γιατί δεν τη θέλουν;) αρκεί να μην επιβαρύνεται ο Έλληνας φορολογούμενος. Ούτε άμεσα. Ούτε έμμεσα. Αν είναι δηλαδή να την πάρει η ΔΕΗ (κυκλοφορεί κι αυτό ως ιδέα) και να χρεώνει ακριβότερα την κιλοβατώρα για να κάνουν πάρτι οι συνδικαλιστές της Ο.Α., καλύτερα να λείπει το βύσσινο. Αν είναι να την πάρει μια εταιρεία (δημόσια ή ιδιωτική, δεν έχει σημασία) και να προχωρήσει σε πρόγραμμα εξυγίανσης με δικά της λεφτά, χαλάλι της.
Μόνο που ένα πρόγραμμα εξυγίανσης περιλαμβάνει και επώδυνες λύσεις, όπως π.χ. απολύσεις, και αν ο έλεγχος της «Ο.Α.» ανήκει έστω έμμεσα στο κράτος, αυτές απλώς δεν πρόκειται να γίνουν. Μήπως σ’ αυτό ποντάρουν οι πονηροί πολιτευτές; Σε ένα νέο κολπάκι, που θα ξεγελάσει προς στιγμήν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και θα αναγκάσει τον ιδεότυπο μπαρμπα-Μήτσο από τα Γρεβενά να συνεχίσει να πληρώνει; Πιθανότατα.
Το στοίχημα όμως με την «Ολυμπιακή» θα στοιχίσει πολύ πιο ακριβά στον ΟΠΑΠ. Μόλις πριν μερικούς μήνες, ο Οργανισμός απευθύνθηκε στο επενδυτικό κοινό και πουλώντας το 16,44% των μετοχών της πήρε 1, 26 δισ. ευρώ. Ήταν η πιο επιτυχημένη μετοχοποίηση των τελευταίων χρόνων και δικαίως αισθάνθηκε υπερήφανη η κυβέρνηση. Μόνο που αυτοί οι οποίοι επένδυσαν τα λίγα ή περισσότερα χρήματά τους δεν περιμένουν τέτοιου τύπου εκπλήξεις. Δεν είχαν κατά νου την «Ολυμπιακή», όταν αγόραζαν ΟΠΑΠ, και εκτός του γεγονότος ότι πιθανότατα θα αποτραβηχτούν, ακυρώνοντας την καλύτερη κίνηση του υπουργείου Οικονομικών, θα πληγεί άμεσα και η κυβέρνηση. Στις 19.7.2005 τούτη η εφημερίδα έγραφε: «Ψήφο εμπιστοσύνης από 61 χιλιάδες Έλληνες και όλους τους μεγάλους ξένους θεσμικούς επενδυτές έλαβε η κυβέρνηση με την 4η μετοχοποίηση του ΟΠΑΠ, από την οποία άντλησε ποσό 1,26 δισ. ευρώ, καλύπτοντας έτσι σημαντικές “τρύπες” των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού».
Αν, λόγω πολιτικών πιέσεων, μαζί με την «Ολυμπιακή» χαντακωθεί και ο ΟΠΑΠ, δεν πρόκειται να υπάρξει νέα ψήφος εμπιστοσύνης των κεφαλαιαγορών προς την κυβέρνηση. Θα υπονομευθεί κάθε μελλοντική προσπάθεια πώλησης άλλων μετοχικών πακέτων, για τον απλούστατο λόγο ότι ουδείς γουστάρει να αγοράζει μια εταιρεία και να του προκύπτει ως μπόνους το χωλό αδελφάκι της…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 20.9.2005
