Όσο ο δημόσιος διάλογος περνά από τα παράθυρα τόσο θα εγκλωβιζόμαστε σε ανόητες -που μοιάζουν με εθνικοπατριωτικές- απόψεις.
Καλά, όλοι αυτοί οι Μακεδονομάχοι, Μακεδονολάτρες και Μακεδονολόγοι που μέχρι χθες υποστήριζαν ότι έπρεπε να επανεκλεγεί ο Τζορτζ Μπους διότι στην αντίθετη περίπτωση θα ενέσκηπτε Χόλμπρουκ δεν αντελήφθησαν το παραμικρό για τις προθέσεις της κυβέρνησης των ΗΠΑ; Όλοι εκείνοι που διακινούσαν τα μυθεύματα περί αλβανικής επιρροής στον Γερουσιαστή Κέρι (ακούγεται σαν το παλιό πιο σύντομο ανέκδοτο: Αλβανός λομπίστας) δεν είχαν τις εθνικές κεραίες ανοιχτές για όσα μας ετοίμαζε ο περιβόητος «W»;
Τα πράγματα είναι πιο σοβαρά από την αναγνώριση της «Φυρομίας». Αυτή τη στιγμή ο πρωθυπουργός βρίσκεται στις Βρυξέλλες έχοντας όλα τα μέτωπα ανοιχτά. Το Κυπριακό μετά το δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου. Τα ελληνοτουρκικά χωρίς το δόγμα Ελσίνκι. Το νεομακεδονικό μετά την αναγνώριση των ΗΠΑ. Την οικονομία μετά την απογραφή. Μέχρι και τα ζητήματα ρύπανσης των καραβιών -θέμα που επίσης παραπέμφθηκε στο Συμβούλιο Κορυφής και τα ισχυρά πολιτικώς οικολογικά κινήματα στην Ευρώπη δεν συγχωρούν.
Όλοι ξέραμε ότι η επίσημη αναγνώριση αργά ή γρήγορα θα γινόταν. Ήμασταν όμως εγκλωβισμένοι σε ένα ανερμάτιστο συναισθηματισμό και στην απόφαση των πολιτικών αρχηγών που έλεγε «όχι στο όνομα Μακεδονία και τα παράγωγά της». Οι μαξιμαλισμοί στην διεθνή διπλωματία οδήγησαν όλο το πολιτικό σύστημα στη γωνία με αποτέλεσμα να μην πάρουμε την δεύτερη καλύτερη επιλογή που είχαμε και θα αποδεχόταν όλοι. Δηλαδή, άσχημα θα ήταν αν ονομαζόταν «Βόρεια Μακεδονία» που είναι γεωγραφικός προσδιορισμός; Τώρα που όλος ο κόσμος θα την αποκαλεί επίσημα «Μακεδονία», εμείς θα την λέμε «Ψευδομακεδονία» όπως κάνουμε και στην Κύπρο; Ή μήπως κι αυτός ο ορισμός εμπίπτει στα παράγωγα;
Πολλές φορές αυτή η χώρα προτίμησε την εθελοτυφλία από ένα έντιμο συμβιβασμό και πάντα βρέθηκε μπλεγμένη στη χειρότερη κατάσταση από την προηγούμενη. Οι ίδιοι άνθρωποι που παιάνιζαν τις σαλπιγκτές της αδιαλλαξίας καλούν σήμερα την κυβέρνηση να παλέψει για τη σύνθετη ονομασία. Οι ίδιοι που διακήρυσσαν το τι το «όνομα είναι η ψυχή μας», τώρα θα ισχυριστούν ότι το σύνθετο όνομα ήταν πάντα στην καρδιά μας. Ξέρετε κάτι; Δεν έχουν στρατηγική. Νταβαντούρι θέλουν απλώς να κάνουν για να βγαίνουν στα παράθυρα. Αυτή καθ’ αυτή η φύση του Μέσου της τηλεόρασης ευνοεί ακραίες απόψεις. Η ηπιότητα και η σύνθετη επιχειρηματολογία για τα μεγάλα διεθνή ζητήματα δεν πουλά. Η τηλεόραση χρειάζεται απόλυτες απόψεις -«καλούς» και «κακούς», «πατριώτες» και «προδότες», «συνομωσίες» κι «αντεπιθέσεις», «κόλαση» και «παράδεισο»- για να λειτουργήσει. Επειδή όμως ο κόσμος παραείναι σύνθετος για να χωρέσει στα δικά μας παράθυρα, οι άνκορμεν τον απλοποιούν στα δικά τους απλοϊκά μέτρα.
Όσο ο δημόσιος διάλογος λοιπόν περνά από τέτοια κανάλια τόσο θα εγκλωβιζόμαστε σε ανόητες -που μοιάζουν με εθνικοπατριωτικές- απόψεις. Και καλά να εγκλωβιζόμαστε εμείς, δεν τρέχει τίποτε. Όταν εγκλωβίζεται ο πολιτικός κόσμος, όταν λειτουργεί με βάση τα βραδινά παράθυρα, τότε θα έχουμε διαρκείς εκπλήξεις…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος» στις 5.11.2004
