Ο κ. Πάγκαλος είναι γνωστός για την αθυροστομία του. Θα περίμενε κανείς ότι θα ήταν από τους πλέον μαχητικούς υπερασπιστές της ελευθερίας του λόγου. Από τους ανθρώπους που θα επέμεναν ότι ακόμη και ο ακραίος λόγος τιμωρείται κατ’ αρχήν πολιτικά.
Αν πιστέψουμε τον κ. Μπαμπινιώτη ο χαρακτηρισμός «καραμπουζουκλής» δεν απαξιώνει εκείνον στον οποίο απευθύνεται. Χωρίς να δίνει την ακριβή έννοια του όρου, αναφέρει στο ομώνυμο λεξικό του: «Καραμπουζουκλής (ο): [πληθ. καραμπουζουκλήδες] (λαϊκ.: ως φιλική προσφώνηση σε κάποιον): γεια σου Θύμιο, τσίφτη και καραμπουζουκλή!»
Σύμφωνα όμως με την αβέβαιη ετυμολογία που δίνει πάλι ο κ. Μπαμπινιώτης ο όρος «καραμπουζουκλής» μπορεί να θεωρηθεί απαξιωτικός: «Πιθανό <επιτατικό καρά + τούρκικο bozuk "χαλασμένος, κατεστραμμένος" + λης».
Από τα ρεμπέτικα τραγούδια που ανθολόγησε ο Ηλίας Πετρόπουλος συνάγουμε ότι η λέξη «καραμπουζουκλής» έχει μεν θετική χροιά, αλλά στον υπόκοσμο. Π.χ. σε ένα βαρύ ζεϊμπέκικο (μάλλον σμυρναίικης προελεύσεως, που πρωτοτυπώθηκε σε δίσκο το 1920) καταγράφεται: «άιντε σαν ποθάνω , τι θα πούνε /πέθανε ένας χασικλής, ωχ αμάν / πέθανε ένας ντερβίσης / ένας καραμπουζουκλής».
Πολλοί μπορεί να αναρωτηθούν γιατί σπαταλάμε τον πολύτιμο χώρο της εφημερίδας ψάχνοντας την ετυμολογία της λέξης «καραμπουζουκλής». Είναι απλό: βοηθάμε τον δικηγόρο του κ. Θεόδωρου Πάγκαλου να ετοιμάσει την απολογία στο δικαστήριο. Είναι η δεύτερη φορά που ο πληθωρικός υπουργός Εξωτερικών χρησιμοποιεί αυτό τον όρο για κάποιον συμπολίτη του, που τώρα είναι και πρωθυπουργός της Ελλάδος.
Την πρώτη φορά που ο κ. Πάγκαλος εκτόξευσε δημόσια αυτόν τον όρο υπερασπιζόταν τον πρώην πρωθυπουργό κ. Σημίτη: «Ο Κ. Καραμανλής περιγράφει με τρόπο, θα έλεγα, ελαφρώς ανοίκειο τον πρωθυπουργό ως αδύνατο, γκρίζο και παραπαίοντα και τον εαυτό του ως στιβαρό επελαύνοντα, νέο και ορμητικό, καραμπουζουκλή, ο οποίος έρχεται να βάλει τα πάντα στη θέση τους». (Δηλώσεις 5.11.1998) Την δεύτερη φορά ήταν χθες με άρθρο του στο περιοδικό «Κράμα»: «Εδώ όμως προκύπτει ένα ερώτημα: αφού υπάρχουν πορνοβοσκοί και κυβερνούν την Ελλάδα, ποιες είναι οι πόρνες; (…) γιατί δεν μίλησε ο καραμπουζουκλής μας σε χρόνο αόριστο ή παρελθόντα αλλά σε ενεστώτα».
Κάποιοι μπορεί να πουν ότι «κοτζάμ πρωθυπουργός δεν κάνει αγωγές σε βουλευτές της αντιπολίτευσης και μάλιστα σ’ εκείνους που χρησιμοποιούν τόσο τζαναμπέτικα την γλώσσα.» Γιατί όχι; Εδώ ο κ. Πάγκαλος κοτζάμ πρώην υπουργός Εξωτερικών, Πολιτισμού και δεν ξέρω τι άλλο, πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ κάνει αγωγές σε δημοσιογράφους, γιατί να μην κάνει αγωγή και ο πρωθυπουργός στο προαναφερθέν στέλεχος; Φυσικά δεν σοβαρολογούμε, αλλά όπως εξελίσσονται τα πράγματα η πολιτική θα γίνεται στα δικαστήρια.
Ο κ. Πάγκαλος είναι γνωστός για την αθυροστομία του. Είχε στολίσει τον κ. Αβραμόπουλο με μύρια επίθετα. Και ενώ κινδύνευε να κερδίσει τον «κύριο τίποτα» (όπως αποκαλούσε τον αντίπαλό του), τελικά έχασε από τον «κύριο μηδέν». Θα περίμενε κανείς ότι ένας άνθρωπος που έχει αποκαλέσει σύντροφό του «συκιά», θα ήταν από τους πλέον μαχητικούς υπερασπιστές της ελευθερίας του λόγου. Θα ήταν από τους ανθρώπους που θα επέμεναν ότι ακόμη και ο ακραίος λόγος -που συνήθως χρησιμοποιεί ο ίδιος- τιμωρείται κατ’ αρχήν πολιτικά. Θα μπορούσε να υπενθυμίσει την προσωπική του εμπειρία για να κάνει μαθήματα ελευθεροτυπίας. Θα μπορούσε για παράδειγμα να πει: «Κύριοι, εγώ χρησιμοποιώ ακραίο λόγο και δείτε τι έπαθα κάποτε. Τιμωρήθηκα από το λαό γι’ αυτό. Κατάντησα αντιπολίτευση του “τίποτα”. Αφού χαρακτήρισα τον αντίπαλό μου “μηδέν” κι έχασα, έγινα αρνητικό πολιτικό μέγεθος».
Θα μπορούσε να πει κι άλλα πολλά ο κ. Πάγκαλος για να υπερασπιστεί την ελευθεροστομία, που αδιακρίτως ασκεί, αλλά αντ’ αυτών προσέφυγε στα δικαστήρια ζητώντας πολλά εκατομμύρια από δημοσιογράφο, για δημοσίευμα που δεν του άρεσε ή νόμιζε ότι τον έθιγε.
Αυτό δεν αποτελεί ειρωνεία. Δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμε ένα κακό νόμο και οι δικαστές τον εφαρμόζουν χειρότερα. Oι επώνυμοι -εκείνοι έχουν και δημόσιο βήμα για να απαντήσουν- προσφεύγουν συνήθως στις αγωγές. Και τις περισσότερες φορές τα δικαστήρια «ελαφρά τη σκέψη» καταλογίζουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε δημοσιογράφους, σπρώχνοντας τους στην απόγνωση ή χειρότερα στη σιωπή. Κάτι πρέπει να αλλάξει και γρήγορα…
Υ.Γ.: Επειδή οι αγωγές έχουν γίνει πλέον κοινός τόπος στη δημοσιογραφία «τζαναμπετιά» κατά τον κ. Μπαμπινιώτη είναι και η «κακότροπη συμπεριφορά», αλλά και η «παραξενιά».
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 15.10.2004
