Ο «Καποδίστριας ΙΙ» Θα συναντήσει πολλούς υφάλους. Ο πρώτος και κυριότερος είναι ο λαϊκισμός της αντιπολίτευσης. Όχι της νυν, αλλά της προηγούμενης.
Η διοικητική μεταρρύθμιση της χώρας είναι μεγάλο πράγμα. Γι’ αυτό και δυσνόητο. Τα οφέλη από τις συνενώσεις των δήμων και νομών είναι σταδιακά και δυσθεώρητα, ενώ η αναστάτωση που προκαλείται άμεση. Θίγονται πολλά μικρά συμφέροντα -αλλάζουν π.χ. οι πιθανότητες εκλογής τοπικών αρχόντων, αναδιατάσσεται η αγορά προμηθευτών των υπαρχόντων δήμων- αλλά πολλάκις πληγώνονται και τοπικές ευαισθησίες. Ξεσπούν, παραδείγματος χάριν, έριδες για το όνομα του νέου δήμου -ας μην ξεχνάμε ότι ζούμε σε μια χώρα που «τα ονόματα είναι η ψυχή μας»- για την έδρα του, ακόμη και για τις υποδομές. Αν ταξιδέψει κάποιος σε επαρχιακούς δρόμους, θα δει πολλάκις στη μέση των αγρών κάποια νέα οικήματα που στην πρόσοψη γράφουν «Δημαρχείο». Η τοποθεσία ανέγερσης αυτών των μεγάρων είναι η κοινή συνιστώσα των τοπικών ευαισθησιών των χωριών που συνενώθηκαν. Η επιλογή πολλές φορές γίνεται με γεωμετρικά κριτήρια: ίση απόσταση από τα μεγάλα χωριά του δήμου.
Με δεδομένα όλα αυτά είναι φυσικό ο «Καποδίστριας ΙΙ» να συναντήσει πολλούς υφάλους. Ο πρώτος και κυριότερος είναι ο λαϊκισμός της αντιπολίτευσης. Οχι της νυν, αλλά της προηγούμενης. Η αντίδραση της Νέας Δημοκρατίας στον «Καποδίστρια Ι» έχει εγγραφεί στο μνημονικό των ανθρώπων, όπως έχει εγγραφεί και η υπόσχεση του πρωθυπουργού ότι μόλις θα γίνει κυβέρνηση θα καταργήσει την τολμηρή μεταρρύθμιση του 1998 και θα προχωρήσει σε εθελοντικές συνενώσεις. Ο κ. Καραμανλής θα καταλάβει ως πρωθυπουργός αυτό που δεν αντιλαμβανόταν ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης: ότι εθελοντικές συνενώσεις μόνο σποραδικές μπορεί να είναι και επ’ ουδενί καλύπτουν τις ανάγκες της χώρας.
Υπάρχουν όμως και άλλες πολιτικές αποφάσεις που γεννούν «εύλογα» αντεπιχειρήματα για τον δεύτερο «Καποδίστρια». Οι αποσχίσεις του 2005 των χωριών Ζωνιανά, Τσαριτσάνη, και Βραχάσι από τους δήμους του «Καποδίστρια Ι» δημιούργησαν ένα κακό προηγούμενο. Με ποια επιχειρήματα οι κάτοικοι π.χ. της Ανω Παναγιάς θα πεισθούν ότι είναι λιγότερο ιστορικό χωριό από τα Ζωνιανά; Και πώς η ιδιαιτερότητα της Τσαριτσάνης ξεπερνά τη «μοναδική φυσιογνωμία» της Κάτω Παναγιάς; Και γιατί οι κάτοικοι της Πέρα Παναγιάς να μην αγωνιστούν για «τα ιστορικά δίκαια» του χωριού τους, αφού τα κατάφερε ο κ. Ζουράρις για το Βραχάσι;
Υπάρχουν και χειρότερα: το 2005, την εποχή που όλοι ζητούσαν αποσχίσεις, ένας μόνο δήμος σε ολόκληρη τη χώρα ζήτησε συνένωση. Οι κάτοικοι, μάλιστα, πιστοποίησαν τη θέλησή τους με δημοψήφισμα. Παρ’ όλα αυτά μια πρότυπη συνένωση στον νομό Κοζάνης που θα αποτελούσε το καλό παράδειγμα για άλλους δήμους ακυρώθηκε από την κυβέρνηση για μικροπολιτικούς λόγους.
Με αυτά τα προηγούμενα μια αναγκαία μεταρρύθμιση είναι πολλαπλώς ναρκοθετημένη. Οι μεγάλες αλλαγές και τομές απαιτούν εκπαίδευση του πληθυσμού για να δει τα αόρατα (με την πρώτη ματιά) πλεονεκτήματα. Αυτή η εκπαίδευση γίνεται λόγω και έργω. Δυστυχώς, ο προηγούμενος λόγος της Νέας Δημοκρατίας και τα πρόσφατα πεπραγμένα της κυβέρνησης γεννούν αντεπιχειρήματα για τις συνενώσεις την ώρα που η χώρα χρειαζόταν επιχειρήματα. Στην πολιτική τίποτε δεν είναι δωρεάν. Μόνο που τον λογαριασμό, τον πληρώνει συνήθως ο τόπος.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 10.8.2008
