Μόνο αν ζούσε ο Αντρέας -ή έστω: αν πήγαινε στην Ουάσιγκτον ο κ. Κωνσταντόπουλος- ο τζούνιορ Μπους θα ‘τρωγε δυο ξεγυριστά χαστούκια για να μάθει να μην είναι πλανητάρχης.
Αχ και να ζούσε ο Ανδρέας! Να προήδρευε, λέει, αυτής της Συνόδου Κορυφής ΗΠΑ – Ε.Ε. για να δείτε τότε εθνικά κι ευρωπαϊκά μεγαλεία. Θα τα ‘λεγε χύμα και σταράτα στον αμερικανό πρόεδρο κι εμείς θ’ ανεμίζαμε δωδεκάστερες σημαίες αντάμα με τις γαλανόλευκες και τις πράσινες. Μόνο αν ζούσε ο Αντρέας -ή έστω: αν πήγαινε στην Ουάσιγκτον ο κ. Κωνσταντόπουλος- ο τζούνιορ Μπους θα ‘τρωγε δυο ξεγυριστά χαστούκια για να μάθει να μην είναι πλανητάρχης. Μόνο αν ζούσε ο Ανδρέας -ή έστω: αν ήταν πρωθυπουργός ο Πρόεδρος των Κινημάτων- θα γυρίζαμε από την Ουάσιγκτον με το κεφάλι ψηλά…
Διάφοροι, της Αριστεράς και των κινημάτων, αρχίζουν να φτιάχνουν με παλιές συνταγές ένα νέο φαντασιακό σχήμα. Υπάρχει λένε μια ισχυρή Ευρώπη, της οποίας ο λαός είναι κατά των μεταλλαγμένων, υπέρ της μη-επέμβασης (ακόμη και όταν θρησκόληπτοι μουλάδες κατασκευάζουν ατομικές βόμβες), κατά της ευρωέκδοσης, υπέρ του ελέγχου των κοντέϊνερ από ευρωκράτες στα λιμάνια. Από την άλλη μεριά υπάρχουν ηγέτες-κουϊσλινγκ. Έτσι, ενώ οι λαοί υπό το πρόσταγμα των στρατηγών Αλαβάνου και Μποβέ αγωνίζονται στους δρόμους για την ευρωανεξαρτησία τους, οι ηγεσίες υπογράφουν μυστικά την άνευ όρων ευρωπαράδοση μας στην Ουάσιγκτον…
Καλό! Μόνο που -όπως κάθε παραμύθι- λαμβάνει πολλά ως δεδομένα πολλά -εκτός, φυσικά, από την πραγματικότητα. Θεωρείται δεδομένο ότι υπάρχει η Ευρώπη και δεύτερον ότι είναι ισχυρή. Ότι υφίσταται ένα ευρωπαϊκό εκλογικό σώμα που ψηφίζει πολιτικές και στέλνει με συγκεκριμένη ατζέντα τους εκπροσώπους του να τρίξει τα δόντια στον πλανητάρχη. Πέμπτον: οι διαδηλώσεις των κινημάτων, που προσπαθεί να εκπροσωπήσει -ή μήπως να καπελώσει;- ο κ. Κωνσταντόπουλος, ισοδυναμούν με εκλογική ετυμηγορία. Έκτον: η Ευρώπη δεν χρειάζεται τις ΗΠΑ.
Επειδή λοιπόν με συνθήματα και λόγια χτίζονται ανώγια και κατώγια πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι οι «ευρωπροδότες» πήγαν στην Ουάσιγκτον με την συνισταμένη 15 διαφορετικών εξωτερικών πολιτικών, δηλαδή καμιάς.
Εκπροσωπούσαν 15 διαφορετικών καταβολών κυβερνήσεις (Συντηρητικούς, Φιλελεύθερους, Σοσιαλιστές, Σοσιαλδημοκράτες -με όλες τις αποχρώσεις τους). Από αυτές: κάποιες είναι ούλτρα φίλοαμερικανικές (π.χ. Βρετανία), κάποιες είναι φιλοαμερικανικές (π.χ. Ολλανδία) κάποιες το παίζουν κατά καιρούς αντιαμερικανικές (π.χ. Γαλλία), και κάποιες είναι άλλα αντ’ άλλων (π.χ. Ελλάδα). Κι αυτά τα ξέρουν όλοι -πλην ημών των Ελλήνων. Τα ξέρουν και οι Αμερικανοί, οι οποίοι από τον καιρό του Κίσσιγκερ ψάχνουν το τηλέφωνο της Ευρώπης…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 28.6.2003
