Το «όχι» στο ευρωσύνταγμα του αμελητέου εκλογικά, αλλά ισχυρού σε επιρροή, «Συνασπισμού» δημιουργεί τη βάση για ανάπτυξη ευρωφοβικού κλίματος στη χώρα.
Στην μεταμοντέρνα εποχή μας κάθε παραδοξολογία γίνεται σεβαστή. Ακόμη και γνήσιες ανοησίες. Όταν όλα θεωρούνται σχετικά, καθείς μπορεί να αμολήσει μια παρόλα και να επιχειρηματολογήσει «ότι ναι, μπορεί να ακούγεται παράλογο, αλλά και ο παραλογισμός είναι σχετικός.» Σύμφωνα με την μεταμοντέρνα θεώρηση η τυπική λογική είναι ένα αρχαιοελληνικό- δυτικό σύστημα αξιών το οποίο φτιάχτηκε για να υπηρετήσει συγκεκριμένες ανδροκρατικές και ταξικές κοινωνικές δομές.
Έτσι, μπορεί δίχως Θεό όλα να επιτρέπονται, χωρίς την «ανδροκρατική και ταξική» τυπική λογική κάθε λόγος θεωρείται ισάξιος. Έτσι αν κάποιος διατυπώσει τον ισχυρισμό ότι «μια πέτρα είναι πέτρα» και ο δίπλα του αναφωνήσει «όχι μια πέτρα είναι λουλούδι», εμείς οι τρίτοι παρατηρητές δεν πρέπει να θεωρήσουμε κανέναν από τους δύο παλαβό για δέσιμο. Πρέπει να σκεφτούμε ότι ο πρώτος έχει ασπαστεί την «ανδροκρατική και ταξική αριστοτελική λογική», ενώ ο δεύτερος απελευθερωμένος από την ιδεολογική καταπίεση 2.500 χρόνων αναπτύσσει μια διαφορετική «φεμινιστική και αταξική» τυπική λογική.
Τα παραπάνω δεν είναι ακαδημαϊκό ανέκδοτο. Συζητώνται σοβαρά σε μεγάλα πανεπιστήμια του εξωτερικού (έχει έρθει κι εδώ η μόδα από γαλλοτραφείς καθηγητές). Πολλοί Αριστεροί ακαδημαϊκοί έχασαν το ιστορικό προτσές που η μαρξιστική θεωρία τους παρείχε. Έτσι, αντί να αμφισβητήσουν την θεωρία, άρχισαν να αμφισβητούν τα θεμέλια της, που είναι ο αρχαιοελληνικός και κατόπιν δυτικός ορθολογισμός.
Μόνο, λοιπόν, υπ’ αυτό το πρίσμα μπορούμε να δούμε τις διανοητικές πιρουέτες που εσχάτως κάνει η Αριστερά στον ευρύτερο ελληνικό χώρο. Το καλαμπούρι ξεκίνησε με την θέση του κ. Δημήτρη Χριστόφια σχετικά με το σχέδιο Ανάν: «ψηφίζουμε “όχι” για να τσιμεντώσουμε το “ναι”». Συνεχίζεται, τώρα με τη στάση του «Συνασπισμού» απέναντι στο ευρωσύνταγμα. «Λέμε “όχι” στο ευρωσύνταγμα γιατί θέλουμε περισσότερη Ευρώπη», αποφαίνεται ο ευρωβουλευτής του ΣΥΝ κ. Δημήτρης Παπαδημούλης (εφ, «Θεσσαλονίκη» 3.5.2005). Το επιχείρημά του «η παρούσα ευρωπαϊκή συνθήκη πηγαίνει μέχρι εκεί που θέλει η Βρετανία και ο φιλοαμερικανικός άξονας» θυμίζει κατ’ αρχήν το ανέκδοτο του συζύγου που ευνουχίστηκε για να τιμωρήσει την σύζυγό του που τον απάτησε, αλλά είναι και ταυτολογία. Φυσικά και πηγαίνει μέχρι εκεί που θέλει η Βρετανία, και μέχρι εκεί που θέλει η Ελλάδα. Και οι δύο χώρες έχουν βέτο και σχέδιο συνταγματικής συνθήκης (η οποία ειρήσθω εν παρόδω αποδυναμώνει σημαντικά το «βέτο») δεν επρόκειτο να υιοθετηθεί αν δεν συναινούσαν όλες οι χώρες.
Το πρόβλημα με τις παραδοξολογίες αυτού του τύπου δεν είναι η προσβολή του κοινού νου. Είναι ότι έχουν πραγματικές επιπτώσεις στην πολιτική και στη ζωή των αν8θρώπων. Έτσι το καλαμπούρι του κ. Χριστόφια αντί να τσιμεντώσει το «ναι» τσιμεντώνει όλη τη Βόρειο Κύπρο και δι’ αυτής τη διχοτόμηση. Έτσι και το «όχι» του αμελητέου εκλογικά αλλά ισχυρού σε επιρροή «Συνασπισμού» δημιουργεί τη βάση για ανάπτυξη ευρωφοβικού κλίματος στη χώρα.
Τα κοινά καλαμπούρια Ελλάδος-Κύπρου δεν τελειώνουν εδώ. «Η δική μας αντίθεση σε αυτή την ευρωπαϊκή συνθήκη βρίσκεται στον αντίποδα των ευρωφοβικών», γράφει ο κ. Παπαδημούλης. «Λέμε “όχι” γιατί πιστεύουμε ότι, εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν προχωρήσει ταχύτερα την πολιτική της ενοποίηση … θα παραμείνει πολιτικός νάνος στη διεθνή σκηνή». (Σ.Σ.: Τυπική μεταμοντέρνα -ή σεχταριστική;- λογική: αν δεν μπορεί να προχωρήσει ταχύτερα ας παραμείνει στάσιμη.) Τα ίδια ακριβώς λέει και το ΑΚΕΛ στην Κύπρο. «Το δικό μας “όχι”», λένε, «είναι διαφορετικό από το “όχι” των ΕΟΚατζήδων.» Μόνο που κανείς δεν λέει ότι το «όχι» στην Κύπρο πήρε π.χ. 30% + 45%. Όλοι μιλούν και υπολογίζουν το 75%…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 8.5.2005
