Οι πολιτικοί έχουν αποκτήσει σχέση μίσους και πάθους με την τηλεόραση. Σαν τους εξαρτημένους από τοξικές ουσίες την ελεεινολογούν και τη λατρεύουν συνάμα.
Δεν γνωρίζω πόσοι το παρατήρησαν αλλά ο κ. Πέτρος Μαντούβαλος δεν παραιτήθηκε στα αρμόδια όργανα του κόμματός του. Στις κάμερες παραιτήθηκε. Ο υφυπουργός Υγείας, κ. Νίκος Αγγελόπουλος, δεν κάλεσε τον πρώην υποδιοικητή του ΙΚΑ στο γραφείο του για να ζητήσει την παραίτησή του. Από ένα τηλεοπτικό παράθυρο τον απέλυσε. Να πάμε λίγο παραπίσω; Όταν έβραζε η «υπόθεση Πάχτα» οι εννιά (τελικώς αποπεμφθέντες) υποψήφιοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν πήγαν να απολογηθούν στα αρμόδια όργανα του Κινήματος. Στον κ. Νίκο Χατζηνικολάου έτρεξαν να πουν το τι και το πώς. Και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τηλεοπτικά -και με αφορμή αυτό το μακρό δελτίο ειδήσεων του «Alpha»- τους απέπεμψε.
Οι πολιτικοί έχουν αποκτήσει σχέση μίσους και πάθους με την τηλεόραση. Σαν τους εξαρτημένους από τοξικές ουσίες («τζάνκια» στην αργό) την ελεεινολογούν και τη λατρεύουν συνάμα. Την κατηγορούν ότι ρυθμίζει την ατζέντα της ενημέρωσης και κανονίζουν όλες τις σημαίνουσες συνεντεύξεις Τύπου ή εξαγγελίες, λίγο μετά τις 8.00 που αρχίζουν τα δελτία ειδήσεων. Ξέρουν ότι τους τρώει τα σωθικά, αλλά επιμένουν να προστρέχουν στα «βαποράκια» για τη δόση τους. Ξυπνούν το πρωί χαλασμένοι, αλλά το βράδυ θα είναι εκεί για λίγες «γραμμές» δημοσιότητας…
Κάνουν ένα λάθος βέβαια. Μεταφράζουν την πρόσκαιρη ευφορία που τους χαρίζει μια τηλεοπτική εμφάνιση -το φιλικό χτύπημα στην πλάτη από οικείους των: «ωραία τα είπες…»- σε μακροχρόνια πολιτική επένδυση. Ξεχνούν ότι η τηλεόραση είναι φωτιά: όταν κάθεσαι μακριά της κρυώνεις, όταν πας πολύ κοντά καίγεσαι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η υπερέκθεση του κ. Γιώργου Παπανδρέου όταν ανέλαβε την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Μπορεί ο νεοδημοκρατικός μύθος να τον θέλει κερδισμένο από τα πλάνα των διοδίων, στην ουσία όμως κάηκε. Ο κόσμος βαρέθηκε να τον βλέπει και τελικά έκανε ζάπιγκ. Όχι μόνο στην τηλεόραση, αλλά και στην κάλπη.
Η τηλεόραση δεν αντικαθιστά την πολιτική όπως θέλουν διάφορες αριστερίστικες θεωρίες που αθροίζουν μήλα με πορτοκάλια. Γίνεται όμως πολύ κακός σύμβουλος. Όσο και να χτυπιούνται κάποιοι στο γυάλινο κόσμο τελικές πολιτικές αποφάσεις που αφορούν τον πραγματικό κόσμο, δεν λαμβάνονται από τις ομιλούσες κεφαλές των καναλιών. Τις παίρνουν οι πολιτικοί. Αν δεν αντέχουν την «πίεση» κάποιου καναλιού, ας αλλάξουν κανάλι (και πιθανώς κάποιοι πλευρό).
Η θεωρία που λέει ότι η δημοσιογραφία υποκαθιστά την πολιτική εξουσία δεν είναι απλώς ανόητος αριστερισμός. Είναι επικίνδυνος αριστερισμός. Διότι αν δεχθούμε ότι υπάρχει «4η εξουσία» πρέπει αν δεχθούμε και την ανάγκη «ρυθμίσεων» γι’ αυτήν την οιονεί «εξουσία». Κι εκεί πολλοί «θιγμένοι» θα θελήσουν να βγάλουν το άχτι τους. Α, δεν μας πιστεύετε, δείτε το νόμο για τις «αγωγές» που «βελτιστοποίησε» ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος ή τις συζητήσεις στη Βουλή για τη Συνταγματική Αναθεώρηση. Τότε, όλα τα «τζάνκια της τηλεόρασης» έπεσαν να φάνε, όχι την τηλεόραση, αλλά την ενημέρωση συνολικά.
Και το βράδυ, όλα αυτά τα «τζάνκια της τηλεόρασης» ήταν στα «παράθυρα», για να πουν πόσο κακό κάνουν τα «παράθυρα» στη Δημοκρατία. Όχι τα συγκεκριμένα «παράθυρα» όπου παραβρισκόταν, αλλά τα άλλα «παράθυρα». Και μετά έτρεχαν στα «άλλα» παράθυρα, για να εξηγήσουν πως τα «παράθυρα» υπονομεύουν το πολίτευμα. Όχι, φυσικά, τα συγκεκριμένα παράθυρα, όπου εμφανιζόταν, αλλά κάποια άλλα «παράθυρα» κ.ο.κ.
Έτσι από «παραθύρου εις παράθυρον» και με στόχο τα «παράθυρα» πέτυχαν την ενημέρωση κατακούτελα …
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 26.10.2005