Τελικά, μήπως η ΕΣΗΕΑ και το ΕΣΡ δεν θα πρέπει να ασχολούνται με την αξιολόγηση πραγματικών ειδήσεων (π.χ. μια πορεία και η έλευση ενός τέως) και να ασχοληθούν λίγο και με την μετάδοση ψευδών ειδήσεων που πανικοβάλλουν τους πολίτες;
Βούιξαν τα κανάλια το Σάββατο. Μετέδωσαν ότι ένα πεντάχρονο παιδάκι, απήχθη σε κατάστημα παιγνιδιών στο Ηράκλειο της Κρήτης. Μετά από ώρες βρέθηκε κουρεμένο και φιμωμένο στις τουαλέτες του καταστήματος.
Τα πλάνα έδειχναν ένα κατάστημα παιγνιδιών. Ήταν αρχείου; Ήταν πρόσφατα; Κανείς δεν ξέρει. Οι συνεντεύξεις των «μαρτύρων» περί την απαγωγή ξεκινούσαν «ακούσαμε», «μας είπαν», «φημολογείται»… Τέλος κάποιοι έβγαζαν και το ηθικό συμπέρασμα: «κρέμασμα θέλουν…» οι απαγωγείς. «Σκότωμα θέλουν όποιοι το έκαναν αυτό…».
Η απαγωγή ενός πεντάχρονου παιδιού είναι μεγάλο θέμα. Αρκεί να είναι πραγματικό. Στην περίπτωσή μας όμως είχαμε την ανακύκλωση ενός «αστικού θρύλου» (urban legend) που κυκλοφορεί από τα Χριστούγεννα και απλώς αλλάζει τόπους …απαγωγής. Πρώτα χτύπησε στο Μαρούσι, μετά στη Βουλιαγμένη και τώρα ξεκίνησε την βόλτα στην περιφέρεια. Κανείς δεν γνωρίζει πως γεννιούνται αυτοί οι μύθοι, το μόνο που ξέρουμε είναι πως αν γεννηθούν αρνούνται να … πεθάνουν. Εμφανίζονται και διαδίδονται αστραπιαία πολλές φορές μεταλλαγμένοι.
Ο ελληνικός αστικός θρύλος περί απαγωγής ανήλικων πρέπει να είναι μετάλλαξη ενός άλλου θρύλου που κυκλοφορεί κατά καιρούς στις ΗΠΑ και θέλει απαγωγές ανηλίκων, είτε στην Disneyland είτε στα τεράστια εμπορικά κέντρα. Εμείς, επειδή προφανώς δεν έχουμε ούτε το ένα, ούτε το άλλο μεταλλάξαμε τον μύθο στα πολυκαταστήματα παιγνιδιών.
Το ζήτημα όμως δεν είναι οι «αστικοί θρύλοι» που εμφανίζονται και επανεμφανίζονται σε όλες τις κοινωνίες του κόσμου.
Το μεγάλο ζήτημα που προέκυψε το Σάββατο είναι η στάση της ελληνικής τηλεοπτικής δημοσιογραφίας απέναντι σε μια ψευδή είδηση. Ουδέποτε οι «αστικοί θρύλοι» έγιναν θέμα στα κανάλια όλου του κόσμου. Μόνο τα ελληνικά κανάλια μετέδωσαν εν γνώσει τους ένα ψέμα. Και το «εν γνώσει τους» στοιχειοθετείται από το γεγονός ότι δεν το έκαναν πρώτη είδηση. Αν πίστευαν οι διευθυντές ότι η είδηση είναι αληθής θα είχαν ξεσηκώσει τον κόσμο με απευθείας μεταδόσεις και άλλα φοβερά που κατά καιρούς κάνουν στα μεγάλα θέματα. Αντ’ αυτού μετέδωσαν ένα ρεπορτάζ με μόνα στοιχεία τις φήμες, το οποίο τρομοκράτησε πολλούς γονείς…
Τελικά, μήπως η ΕΣΗΕΑ και το ΕΣΡ δεν θα πρέπει να ασχολούνται με την αξιολόγηση πραγματικών ειδήσεων (π.χ. μια πορεία και η έλευση ενός τέως) και να ασχοληθούν λίγο και με την μετάδοση ψευδών ειδήσεων που πανικοβάλλουν τους πολίτες;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 16.3.2003
