Σε μία ιστορική και καθ’ όλα δημοσιογραφική συνέντευξη, ο Ρίτσαρντ Νίξον απάντησε ότι οι κατηγορίες που δέχεται, ότι είναι αναμεμειγμένος στο σκάνδαλο, είναι συνωμοσία των Δημοκρατικών, υποβοηθούμενη από τα ΜΜΕ.
«Κέρδισα με τον ιδρώτα μου κάθε σεντς που έχω. Και όλα τα χρόνια που βρίσκομαι στη δημόσια ζωή δεν παρεμπόδισα ποτέ τη Δικαιοσύνη. Οι άνθρωποι πρέπει να ξέρουν αν ο πρόεδρός τους είναι παλιάνθρωπος. Λοιπόν, δεν είμαι απατεώνας. Έχω κερδίσει όλα όσα έχω».
Στις 17 Νοεμβρίου του 1973, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ρίτσαρντ Νίξον, δίνει συνέντευξη για το διογκούμενο σκάνδαλο «Γουοτεργκέιτ». Όχι σε έναν, αλλά σε τετρακόσιους δημοσιογράφους, όχι με την ασφάλεια του μαγνητοσκοπημένου διαγγέλματος, αλλά σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση. Αυτή η συνέντευξη, όπως και οι ομιλίες του εκείνον τον καιρό έχουν πολλά ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά, κάποια δε από αυτά μοιάζουν καταπληκτικά με όσα ακούμε σήμερα.
Λίγη ιστορία: Το «σκάνδαλο Γουοτεργκέιτ» ξεκίνησε από ένα τυχαίο γεγονός τον Ιούνιο του 1972. Κάποιοι διαρρήκτες συλλαμβάνονται στο κτίριο όπου στέγαζε τα γραφεία του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ, με κοριούς για υποκλοπές. Οι συλλήψεις αυτές οδηγούν σε κάποιους, πρώην συνεργάτες, της προεκλογικής εκστρατείας του Ρίτσαρντ Νίξον. Αυτοί με τους διαρρήκτες καταδικάζονται σε πολύχρονες φυλακίσεις, αλλά τα ερωτήματα παραμένουν: Ήξερε ο Λευκός Οίκος (σ.σ.: κανείς δεν τολμούσε να αναμείξει ευθέως τον πρόεδρο) γι’ αυτήν την παρανομία; Ο Λευκός Οίκος και ο Ρίτσαρντ Νίξον διαψεύδουν οποιαδήποτε σχέση. Τον Νοέμβριο του 1972, ο Νίξον επανεκλέγεται με μία από τις μεγαλύτερες πλειοψηφίες στην ιστορία των ΗΠΑ. Η δημοσιογραφική έρευνα όμως, αποκαλύπτει σιγά σιγά ένα ολόκληρο παρακράτος. Το Μάιο του 1973 αποκαλύπτεται η σχέση τριών κορυφαίων στελεχών της κυβέρνησης. Δύο παραιτούνται, ένας απολύεται. Δικάζονται και πάνε φυλακή. Τον Οκτώβριο, παραιτούνται ο υπουργός και υφυπουργός Δικαιοσύνης. Το Νοέμβριο δίνει τη συνέντευξη που έμεινε στην ιστορία από τη φράση «I am not a crook» («Δεν είμαι παλιάνθρωπος»).
Σε εκείνην την ιστορική και καθ’ όλα δημοσιογραφική συνέντευξη, λοιπόν, ο Ρίτσαρντ Νίξον απάντησε ότι οι κατηγορίες που δέχεται, ότι είναι αναμεμειγμένος στο σκάνδαλο, είναι συνωμοσία των Δημοκρατικών, υποβοηθούμενη από τα ΜΜΕ. Από ‘κεί και πέρα όμως, έχουν ενδιαφέρον οι αναλογίες εκείνης της εποχής.
Ρίτσαρντ Νίξον: «Έκανα λάθη, αλλά όλα αυτά τα χρόνια δεν έβγαλα ούτε δολάριο από την πολιτική».
Αρχιεπίσκοπος: «Είναι δυνατόν να μην κάνει κανείς λάθος; Το παραδέχομαι, βεβαίως. Κι εγώ άνθρωπος είμαι, μπορεί να πέσω έξω… Εγώ λοιπόν δεν έχω στην κατοχή μου κανένα είδος περιουσίας. Ούτε κινητής ούτε ακινήτου. Ας ψάξει όποιος θέλει σε όλα τα Υποθηκοφυλακεία της Ελλάδος να βρει μερίδα επ’ ονόματι του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου Παρασκευαϊδη.»
Όταν ρωτήθηκε για τις διαρρήξεις που διέταξαν οι επιτελείς του, ο Νίξον απάντησε αφοπλιστικά: «Προσωπικά, κατάλαβα ότι ήταν μια ανοησία, πέρα από το γεγονός ότι ήταν επίσης παράνομο».
Το ίδιο αφοπλιστικά απάντησε και ο Αρχιεπίσκοπος όταν ρωτήθηκε για τις νυχτερινές περιπέτειες με κασέτες που είχε το δεξί του χέρι ο πατήρ Επιφάνιος: «Ήτο ατυχής η πράξις, ήτο αποτέλεσμα ενός νεανικού, ας το πούμε, παρορμητισμού, χωρίς να το πολυσκεφτεί, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, χωρίς να ενημερώσει κανέναν».
Φυσικά, όπως και ο Νίξον, έτσι και ο Αρχιεπίσκοπος, δεν ήξερε τα πεπραγμένα ανθρώπων του άμεσου περιβάλλοντός του: «Κατ’ ενώπιον Θεού και ενώπιον όλου του ελληνικού λαού λέγω ότι δεν είχα ιδέα πριν γίνει το συμβάν, γι’ αυτό το οποίο επρόκειτο να γίνει».
Φυσικά και ο Ρίτσαρντ Νίξον εγγυήθηκε την κάθαρση: «Σας ορκίζομαι απόψε ότι θα κάνω οτιδήποτε είναι δυνατόν για να εξασφαλίσω ότι ένα από τα αποτελέσματα του Γουοτεργκέιτ θα είναι νέο επίπεδο πολιτικής ηθικής και ακεραιότητας στις ΗΠΑ, στο οποίο τα κακά της πολιτικής δεν θα διαφθείρουν ούτε θα γκρεμίζουν τα καλά της πολιτικής».
Όπως, περίπου, τα είπε και ο Αρχιεπίσκοπος: «Γνωρίζω τα προβλήματα της Εκκλησίας και θλίβομαι για όλα αυτά τα οποία ακούγονται και λέγονται αυτές τις ημέρες. Το αίτημα για κάθαρση ή μάλλον για αυτοκάθαρση στο χώρο των ανθρώπων της Εκκλησίας είναι επιτακτικό. Γι’ αυτό και πρώτος εγώ διεκήρυξα προς όλους τους Έλληνες την αμετακίνητη απόφασή μου να είμαι ο εγγυητής αυτής της καθάρσεως».
Τον Ιούλιο του 1974, ξεκίνησε στο Κογκρέσο η διαδικασία παραπομπής του Ρίτσαρντ Νίξον. Στις 8 Αυγούστου 1974, έγινε ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ που παραιτήθηκε.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 28.2.2005