Tο εκλογικό σύστημα μπάζει από παντού και το τελευταίο του πρόβλημα είναι η αναλογικότητα.
Νέο καημό απέκτησε το πολιτικό σύστημα και οι παροικούντες αυτό. «Να κάνουμε απλή αναλογική ή να μην κάνουμε;». Τα επιχειρήματα υπέρ της «ανόθευτης», όπως ήταν ένα από τα συνθήματα της Μεταπολίτευσης, είναι πολλά. Το σημαντικότερο είναι η δικαιοσύνη: κάθε κόμμα παίρνει τόσες έδρες όσες ακριβώς αξίζει το εκλογικό του αποτέλεσμα. Τα επιχειρήματα κατά είναι περισσότερα. Μία φορά εφαρμόστηκε ένα σύστημα απλής αναλογικής και το 1989-1990 τρομάξαμε να δούμε κυβέρνηση. Εγιναν τρεις εκλογές και μία μεταγραφή βουλευτή για να σχηματιστεί η οριακή πλειοψηφία των 151, η οποία αποδείχθηκε επισφαλής, αφού η κυβέρνηση έπεσε πριν την ώρα της.
Αυτό είναι ένα από τα επιχειρήματα κατά της απλής αναλογικής. Σε μια Βουλή πολυκερματισμένη τα επιχειρηματικά συμφέροντα έχουν περισσότερες επιλογές για να χειραγωγήσουν την πολιτική. Μέχρι και δικά τους κόμματα μπορεί να δούμε. Οχι ότι μέχρι τώρα δεν επιχειρούν ή/και δεν τα καταφέρνουν να κάνουν το παιχνίδι τους. Απλώς τους έρχεται κομματάκι πιο ακριβό. Δύσκολα ρίχνει ένας βουλευτής μια κυβέρνηση του 45% αν το τίμημα δεν είναι μεγάλο.
Το δεύτερο επιχείρημα είναι η Δημοκρατία της Βαϊμάρης, στην οποία πολλοί από τους υποστηρικτές της «απλής» ισχυρίζονται ότι ζούμε. Αυτή, ως γνωστόν, δεν σώθηκε, παρά το γεγονός ότι είχε το δημοκρατικότερο εκλογικό σύστημα του κόσμου.
Τρίτο επιχείρημα κατά της απλής αναλογικής είναι το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Πιστεύει κανείς ότι οι κ. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης θα κάθονταν στο ίδιο τραπέζι αν δεν υπήρχε η απειλή μια εθνικής καταστροφής, όπως είναι η έξοδος από την Eυρωζώνη; Είναι σίγουρο ότι θα έκαναν και θα ξαναέκαναν και θα ματαέκαναν εκλογές μέχρι να αποκτήσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα κόμματα, όπως απέδειξε ολόκληρη η ιστορία της Μεταπολίτευσης, είναι εξαιρετικώς βραχυπρόθεσμα, ακόμη και σε ό,τι αφορά το στενό τους κομματικό όφελος.
Εξαιτίας αυτού του βραχυπρόθεσμου σκεπτικού, τώρα ρίχτηκαν στην αριθμητική των εδρών. Κάνουν κι επαναλαμβάνουν σενάρια με ποσοστά, μετρούν τις έδρες που θα πάρουν και προτείνουν εκλογικά συστήματα. Μέχρι και η κ. Φώφη Γεννηματά ήταν πάντα υπέρ της απλής αναλογικής και δεν καταλάβαμε αν στη συνέντευξη Τύπου του ΠΑΣΟΚ μιλούσε ως εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ ή πρώην πρόεδρος της Ενωσης Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων Ελλάδας. Γενικώς, στα κόμματα, όσο μειώνονται τα ποσοστά τόσο περισσότερο ψάχνονται υπέρ της απλής αναλογικής.
Ομως το εκλογικό σύστημα μπάζει από παντού και το τελευταίο του πρόβλημα είναι η αναλογικότητα. Η Β΄ Αθηνών παραμένει μια περιφέρεια μαμούθ και κάθε υποψήφιος πρέπει να προσκυνήσει επιχειρηματίες και καναλάρχες για να δει κάπου το όνομά του γραμμένο. Στις περιφέρειες γίνονται τα ίδια, απλώς σε μικρότερο επίπεδο. Εκκρεμεί και η προεκλογική δέσμευση του κ. Σαμαρά για Βουλή διακοσίων εδρών. Αν λοιπόν κάποιοι κόπτονται να αλλάξουν το πολιτικό σύστημα, υπάρχει έτοιμο το νομοσχέδιο του κ. Ραγκούση που επεξεργάστηκαν οι καλύτεροι επιστήμονες (Ν. Αλιβιζάτος, Θ. Διαμαντόπουλος Η. Νικολακόπουλος κ.ά.) που έχουμε γι’ αυτά τα θέματα.
Το εκλογικό σύστημα πρέπει να αλλάξει. Με γνώση και περίσκεψη. Το γεγονός όμως ότι το μόνο θέμα που συζητάει το πολιτικό σύστημα είναι το μέτρο των εκλογών δείχνει και την αμετροέπειά του. Το μόνο που σκέφτεται είναι οι επόμενες εκλογές και όχι η εξυγίανσή του.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 22.12.2012
