Η τροπολογία για το αφορολόγητο και χωρίς παραστατικά 2% του τζίρου των εκδοτικών επιχειρήσεων αναδεικνύει μεγάλα ελλείμματα στο πολιτικό και μιντιακό μας σύστημα.
Aκόμη και στα νηπιαγωγεία διδάσκεται ότι ένα λάθος συν ένα λάθος δεν μας κάνει κάτι σωστό. Μας κάνει δύο λάθη. Υπ’ αυτήν την έννοια, είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς την εξήγηση της κυβέρνησης για την κατάθεση της τροπολογίας του 2% για τις επιχειρήσεις των ΜΜΕ, μια τροπολογία που χαρακτηρίστηκε νομοθέτηση ξεπλύματος μαύρου χρήματος. «Υπήρξαν ενδείξεις ότι η ρύθμιση είχε τη συμφωνία τουλάχιστον του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης», είπε ο υφυπουργός Oικονομικών, «το οποίο και ως κυβέρνηση είχε νομοθετήσει όλες τις σχετικές παρατάσεις από τη δεκαετία του 1980 μέχρι και σήμερα. Εφ’ όσον, όμως, διαπιστώνουμε ότι δεν υπάρχει αυτή η συμφωνία, η κυβέρνηση αποσύρει τη συγκεκριμένη διάταξη».
Κατ’ αρχάς η πολιτική δεν μπορεί ποτέ να χαράσσεται με ενδείξεις. Κατά δεύτερον, υπάρχει ένα ερώτημα: ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο; Το ΠΑΣΟΚ ή η κυβέρνηση; Αν, δηλαδή, η τροπολογία ήταν ορθή, έπρεπε να υπερψηφιστεί παρά τις αντιδράσεις του ΠΑΣΟΚ. Αν ήταν λάθος, δεν έπρεπε καν να κατατεθεί. Οι ευρύτερες συναινέσεις στην παρανομία δεν παράγουν νομιμότητα. Απλώς παράγουν μεγαλύτερη σε έκταση παρανομία. Η περιπέτεια της τροπολογίας του 2% αναδεικνύει μεγαλύτερα ελλείμματα από τα πολλά εκατομμύρια που θα στοίχιζε στον κρατικό προϋπολογισμό. Αναδεικνύει για μία ακόμη φορά το έλλειμμα στη διαφανή νομοθέτηση. Μια χαριστική διάταξη για έναν κλάδο της οικονομίας κατατέθηκε εκ κρυπτώ -παραμονή Πρωτομαγιάς- και σε γλώσσα που όχι μόνο δεν την καταλαβαίνουν οι πολίτες, αλλά μπερδεύει και έμπειρους κοινοβουλευτικούς: «Η ισχύς των διατάξεων της παραγράφου 2 του άρθρου 31 του Κ. Φ. Ε., όπως ισχύει, παρατείνεται για τις επιχειρήσεις των περιπτώσεων γ΄ και δ΄ της ίδιας παραγράφου, από τότε που έληξε μέχρι την 31.12.2001».
Διαβάζοντας το παραπάνω ένας πολίτης σίγουρα θα έχει δύο ερωτήματα: 1) «Ορίστε; Τι στην ευχή σημαίνει αυτό;» 2) «Πόσες άλλες τέτοιες τροπολογίες περνούν νύχτα και δεν τις παίρνει είδηση κανείς;» Πρέπει να σημειώσουμε ότι η ελληνική οικονομία βρίσκεται σ’ αυτό το χάλι διότι μυριάδες τέτοιες τροπολογίες για την εξυπηρέτηση ειδικών συμφερόντων κατατρώγουν τον κρατικό προϋπολογισμό. Αυτές οι τροπολογίες λειτουργούν σαν τους τερμίτες· δεν τους αντιλαμβάνεσαι παρά μόνον όταν καταρρεύσει το σπίτι. Κι αυτό συνέβη με την οικονομία μας…
****
Γράφαμε χθές για το έλλειμμα διαφάνειας στη νομοθετική διαδικασία με αφορμή την δυσνόητη τροπολογία που επιχειρήθηκε να περάσει νύχτα από την Βουλή· τροπολογία που επέτρεπε στις επιχειρήσεις ΜΜΕ να διαχειρίζονται χωρίς παραστατικά το 2% του τζίρου τους. Αυτό όμως δεν είναι το μόνο έλλειμμα. Δεν είναι καν τα 100 εκατομμύρια που θα στοίχιζε στους Έλληνες φορολογούμενους. Ξεπερνά ακόμη και το γεγονός ότι κάποιες επιχειρήσεις θα διαχειριζόταν μαύρο χρήμα με την άδεια της Πολιτείας. Υπάρχουν ευρύτερα συμπεράσματα να εξαχθούν από την κατάθεση και κυρίως από την απόσυρση της επίμαχης τροπολογίας.
Κατ’ αρχήν η περιπέτεια αυτή αναδεικνύει κι ένα έλλειμμα στην βιομηχανία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Δεν θα σταθούμε στο ηθικό έλλειμμα, ότι ο Τύπος είναι ο φύλακας άγγελος των χρημάτων του φτωχού φορολογούμενου και πυλώνας της δημοκρατίας και συνεπώς οφείλει να στηλιτεύει τέτοιες τροπολογίες αντί να τις προωθεί.
Πρέπει, όμως, να σημειώσουμε ότι σε μια εποχή κρίσης και αναδιάρθρωσης όλων ανεξαιρέτως των αγορών οι εταιρίες των ΜΜΕ επιχειρούν και θέλουν να επιβιώσουν με εργαλεία του 1955. Τότε και υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες ότε δόθηκε (καλώς ή κακώς) για πρώτη φορά το εν λόγω προνόμιο στις επιχειρήσεις. Από τότε όμως όλα άλλαξαν και η επιμονή της Ένωσης Ιδιοκτητών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών να περάσει αυτή η τροπολογία είναι κακά μαντάτα για τον κλάδο μας. Όταν το συλλογικό όργανο των εκδοτών ζητά την παράταση όχι μόνο παρανόμων αλλά απολιθωμένων διατάξεων με επιχείρημα την επιβίωση κάποιων επιχειρήσεων, σημαίνει ότι ο κλάδος στο σύνολό του δεν έχει σχέδιο διεξόδου από την κρίση. Μάλλον πορεύεται με τα δεδομένα του 1955 και γι’ αυτό πιθανότατα θα καταλήξει να έχει τα οικονομικά αποτελέσματα και τις κυκλοφορίες του 1955. Χειρότερα: τέτοιου τύπου μεθοδεύσεις διαβρώνουν το πολυτιμότερο κεφάλαιο που οι επιχειρήσεις ΜΜΕ, έχουν σε δύσκολους καιρούς: την αξιοπιστία τους και τελικά την πελατεία τους.
Η ήττα όμως του 2% σηματοδοτεί και κάτι περισσότερο. Αποδεικνύει ότι το παιγνίδι της πολιτικής επιρροής έχει περιορισμούς και δεν αποδίδει όταν έχεις μονίμως απλωμένο το χέρι στο γκουβέρνο. Η βιομηχανία των ΜΜΕ δεν είναι μόνο οικονομικά ένας γίγαντας με πήλινα πόδια, μεταμορφώνεται σε πολιτικό νάνο. Υπάρχουν νέοι παίκτες στο παιγνίδι της ενημέρωσης και της πολιτικής επιρροής· χιλιάδες μπλογκς που έσπασαν την σιωπή των μεγάλων ΜΜΕ και διαμόρφωσαν υπογείως την αντίδραση στην άδικη αυτή νομοθεσία. Από την άλλη πρέπει να προσέξουμε και την «παραδοξότητα» του φαινομένου Στέφανος Μάνος. Είναι ένας πολιτικός, που το ίδιο το πολιτικό σύστημα τον άφησε απ’ έξω, και παρ’ όλα αυτά κατόρθωσε να επισημάνει το ζήτημα και να κινητοποιήσει ευρύτερες δυνάμεις που τσάκισαν αυτή την αφανή διαπλοκή στο πολιτικο-μιντιακό σύστημα.
Η απόσυρση της τροπολογίας για το 2% των επιχειρήσεων ΜΜΕ είναι ουσιαστικά η πρώτη νίκη της διαπλοκής και έγινε χωρίς ταρατατζούμ και «Μπαϊρακτάρηδες». Αποδεικνύει ότι η εξυγίανση δεν χρειάζεται φαντασμαγορικές εκστρατείες κατά ανεμόμυλων, αλλά μόνο μικρές κινήσεις που διορθώνουν διαχρονικές παθογένειες και εμπεδώνουν την ισονομία παντού.
Το 2% των μαύρων χρημάτων που δινόταν στις επιχειρήσεις media και τελικά εμείς οι φορολογούμενοι γλιτώσαμε με την απόσυρση της τροπολογίας, είναι σταγόνα μπροστά στα τεράστια ελλείμματα του κράτους. Μόλις, εκατό εκατομμύρια ευρώ, όταν φέτος μόνο το κράτος θα εισπράξει 13.000 εκατομμύρια ευρώ λιγότερα απ’ όσα θα δαπανήσει. Σηματοδοτεί όμως κάτι πολύ μεγαλύτερο. Ανέδειξε την υπόγεια φαυλότητα του πολιτικο-μιντιακού συστήματος, η οποία είναι διακλαδωμένη σε δεκάδες ή εκατοντάδες δυσνόητα γραμμένες αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας. Ταυτόχρονα, όμως, απέδειξε ότι αυτή η φαυλότητα δεν είναι αήττητη. Παρά τις υπόγειες πιέσεις, παρά τους αφανείς εκβιασμούς (που γίνονται αντιληπτοί μόνο με δεύτερη ανάγνωση όσων ακούμε στα δελτία των οκτώ) η αντιπολίτευση και πολλοί βουλευτές της ΝΔ αντιστάθηκαν.
Το σημαντικό είναι ότι ο Γιάννης δεν φοβάται πλέον το χάρτινο θεριό. Όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης μαζί με κάποιους βουλευτές της ΝΔ σήκωσαν το ανάστημά τους στην άρρωστη εξουσία κάποιων media. Επ’ ωφελεία μακροπρόθεσμα και της πολιτικής αλλά και των Μέσων Ενημέρωσης.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 8 και 9.5.2009
