Το «κεφάλαιο τρομοκρατία» στην Ελλάδα δεν έχει κλείσει. Θα γίνει παρελθόν όταν στην κοσμοαντίληψη όλων καταργηθεί η «θανατική ποινή». Ακόμη και σε περιόδους πολέμου. Έστω «ταξικού»…
Η μεγάλη δίκη για την δολοφονική δράση της οργάνωσης «17 Νοέμβρη» οδεύει προς το τέλος της. Σε λίγο καιρό θα αρχίσουν οι απολογίες των κατηγορούμενων και κάποια στιγμή θα εκδοθούν αποφάσεις. Αυτά σε ότι αφορά το δικαστικό σκέλος της απεχθούς αυτής υπόθεσης. Υπάρχει όμως ένα ακόμη σκέλος στο οποίο δόθηκε ελάχιστη σημασία. Το διδακτικό. Η συζήτηση για την τρομοκρατία ως πολιτικό μέσο έμεινε λειψή και ομιχλώδης.
Το ευτύχημα είναι ότι συζήτηση έγινε. Έστω εν μέρει κι έστω (αποκλειστικά) εντός της Αριστεράς. Θάφτηκε όμως ανάμεσα σε προακτορολογίες και βρισιές ανάμεσα σε αποκαλύψεις και «αποκαλύψεις». Η ουσία λοιπόν που χάθηκε ανάμεσα σε «κουκούλια» και «βαποράκια» ήταν η δημοκρατική παιδεία.
Αυτό που απέμεινε τελικά ήταν μια θολούρα περί «πολιτικών εγκλημάτων», περί «επιτιθέμενης Αριστεράς» και περί των «ειδικών συνθηκών της μεταπολίτευσης». Απέμειναν έωλοι διάφοροι συμψηφισμοί αίματος μεταξύ αμερικανικών εγκλημάτων και εγχώριων δολοφόνων. Απέμειναν πολλά στον αέρα και κυρίως τα αόρατα όρια της «ατομικής» από την «επαναστατική βία». Εδώ υπάρχει το πρόβλημα: τα όρια αυτά δεν είναι μόνο αόρατα, αλλά ότι μπορούν να γίνουν μετακινούμενα. Όσο μάλιστα δεν χαράσσονται, διάφοροι «σωτήρες» θα τα μετακινούν κατά βούληση ή αρρώστια. Π.χ. για τους κατηγορούμενους του Κορυδαλλού η βία της «17 Νοέμβρη» ήταν «επαναστατική» (εξ ου και ο δυστυχής Θάνος Αξαρλιάν χαρακτηρίστηκε από τον κ. Κουφοντίνα «παράπλευρη απώλεια πολέμου») για το ΚΚΕ ήταν «ατομική», και γι’ αυτό καταδικαστέα.
Το αστείο είναι ότι το «φθονερό», «ανάλγητο», «καταπιεστικό» κ.λ.π. αστικό κράτος καταργεί την θανατική ποινή ακόμη και σε καιρό πολέμου. Ήδη κατατέθηκε στην ελληνική Βουλή νομοσχέδιο «για την προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων» που κυρώνει το πρωτόκολλο Βίλνιους το οποίο προβλέπει αυτοδίκαιη μετατροπή σε ισόβια κάθειρξη των καταδικών για πράξεις που έγιναν εν καιρώ πολέμου.
Αντιθέτως, η συζήτηση εντός της Αριστεράς επικεντρώθηκε στο αν και κατά πόσο είμαστε σε περίοδο ταξικού πολέμου, οπότε νομιμοποιείται η «επαναστατική βία», ή είμαστε σε περίοδο «ταξικής εκεχειρίας» οπότε έχουμε να κάνουμε με «ατομική τρομοκρατία». Το πρόβλημα δηλαδή, για ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς, δεν είναι το γεγονός ότι καλόπαιδα της «17 Νοέμβρη» δολοφονούσαν, αλλά ότι εκτελούσαν άκαιρα.
Το «κεφάλαιο τρομοκρατία» στην Ελλάδα δεν έχει κλείσει. Θα γίνει παρελθόν όταν στην κοσμοαντίληψη όλων καταργηθεί η «θανατική ποινή». Ακόμη και σε περιόδους πολέμου. Έστω «ταξικού»…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 11.7.2003
