Πολλοί έχουν το δικαίωμα να κραυγάζουν για μια ακόμη φορά για την δυσμενή εξέλιξη περί το «νεομακεδονικό», αλλά εμείς δεν είμαστε υποχρεωμένοι να τους πάρουμε στα σοβαρά.
Σε μια ελληνική ταινία ο Κώστας Βουτσάς είχε μπλέξει σε ένα (κατ’ αρχήν) λεκτικό καυγά με ένα δίμετρο θηρίο. Σαν άναψαν τα αίματα οργισμένος ο πρωταγωνιστής φώναζε στους δικούς του: «βαστάτε με μην τον πλακώσω…». Ενώ κανείς δεν τον κρατούσε, εκείνος επαναλάμβανε την έκκληση: «βαστάτε με μωρέ, μην τον πλακώσω…». Στο τέλος κάποιος του αποκρίθηκε «μα, δεν σε κρατάει κανένας!». Και ο Βουτσάς κοίταξε γύρω του και ψιθύρισε: «βαστάτε με μην τις φάω».
Αυτή τη σκηνή μου θύμισαν οι εκκλήσεις πολλών λαϊκιστών της Αριστεράς στον ελληνικό αντιαμερικανισμό, γιατί «μόνο αυτή τη γλώσσα καταλαβαίνει η Ουάσιγκτον». Μία μάλιστα από τις εφημερίδες το έκανε πρώτο θέμα: «Είμαστε όλοι αντιαμερικανοί».
Κατ’ αρχήν κάθε αναγνώστης πρέπει να αναρωτηθεί: και που είναι η είδηση; Έπρεπε να αναγνωρίσουν οι ΗΠΑ την π.Γ.Δ.Μ. με το συνταγματικό της όνομα για να γίνουμε όλοι αντιαμερικανοί; Κατά δεύτερον είμαστε σίγουροι ότι «το μόνο που καταλαβαίνει η Ουάσιγκτον είναι η γλώσσα της κ. Κανέλλη και των συνοδοιπόρων της»; Εδώ δεν κατάλαβε την γλώσσα του Μάικλ Μουρ θα κατανοήσει την ελληνική πολιτική πανίδα;
Στην Ελλάδα συνηθίσαμε τις κραυγές. Δεν μας κάνουν πλέον καμία εντύπωση. Ελέω μιας περίεργης δημοκρατικής αντίληψης θεωρούμε ισόβαθμο τον λόγο του πρωθυπουργού και του Αρχιεπισκόπου. Βοηθά η τηλεόραση σ’ αυτό και η ισοπεδωτική πρακτική της. Σε κάθε θέμα προβάλει την mainstream αντίληψη, αλλά προκειμένου να αποκτήσει καυγά και θεαματικότητα χώνει εμβόλιμα κι έναν εκπρόσωπο του περιθωρίου, κάνοντας όμως ταυτόχρονα το περιθώριο να φαντάζει εξίσου μεγάλο με τα κοινοβουλευτικά κόμματα. Το είδαμε στις συζητήσεις που έκανε για τον ρατσισμό έναντι των Αλβανών. Μαζί με τους εκπροσώπους της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ και του ΣΥΝ που τα ποσοστά τους κυμαίνονται από το 45% μέχρι το 3% (συνολικά έχουν 95% του ελληνικού λαού) υπήρχε κι ένας εκπρόσωπος του «Εθνικού Μετώπου» μιας οργάνωσης που έχει δεν έχει 0,1% του εκλογικού σώματος -δηλαδή τους υποψήφιους με τις οικογένειές τους. Αυτό, δηλαδή η ισότιμη εμφάνιση εκπρόσωπων του 45% με τον εκπρόσωπο του 0,1% θεωρείται από την ελληνική τηλεόραση Δημοκρατία.
Το δεύτερο που μπερδεύουμε στην Ελλάδα είναι η ελευθερία της έκφρασης και το βάρος της γνώμης στον δημόσιο διάλογο. Φυσικά όλοι μπορούν να μιλούν ελεύθερα, αλλά όπως είχε πει και ο αμερικανός πολιτικός Χέρμπερτ Χάμφρεϊ «το δικαιώμά σου να ομιλείς δεν περιλαμβάνει και υποχρέωσή μας να σε πάρουμε στα σοβαρά».
Έτσι λοιπόν πολλοί έχουν το δικαίωμα να κραυγάζουν για μια ακόμη φορά για την δυσμενή εξέλιξη περί το «νεομακεδονικό», αλλά εμείς δεν είμαστε υποχρεωμένοι να τους πάρουμε στα σοβαρά. Πολλοί θα φωνασκούν «βαστάτε μας μην τους πλακώσουμε». Εμείς όμως μάλλον θα τους αντιμετωπίσουμε, όπως αντιμετωπίσαμε τον Κώστα Βουτσά στην ταινία που λέγαμε. Θα ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος» στις 8.11.2004
