Το πρόβλημα με το συγκριμένο σχέδιο για τη στήριξη των τραπεζών δεν συνίσταται στο γεγονός ότι είναι ένα κακό σχέδιο. Το πρόβλημα συνίσταται στο ότι είναι πρόχειρο.
Δυστυχώς, το πρόβλημα πλέον με την κυβέρνηση δεν είναι ότι αρνείται να δώσει τις αυτονόητες απαντήσεις (όπως να υπερψηφίσει την αποκαλούμενη «προανακριτική»), αλλά πρέπει να περάσουμε και σε ηλίθια ερωτήματα. Ενα ερώτημα που εκ των πραγμάτων τίθεται με το «σχέδιο Αλογοσκούφη» (κατά το «σχέδιο Πόλσον») για τη στήριξη των τραπεζών, ακούγεται ηλίθιο, αλλά πρέπει να τεθεί: Τα χρειάζονται αυτά τα 28 δισ. οι τράπεζες ή δεν τα χρειάζονται; Κι αν πρέπει να τα δώσουμε, τα χρειάζονται όλες ή κάποιες συγκεκριμένες;
Εντάξει! Το τραπεζικό σύστημα είναι τόσο θωρακισμένο στη χρηματοπιστωτική κρίση, όσο ήταν κατά τον κ. Αλογοσκούφη θωρακισμένη και η οικονομία μας. Εκ των πραγμάτων -και εκ των 28 δισ. – προκύπτει ότι χρειάζεται στήριξη σε βαθμό σχεδόν τετραπλάσιο από την παιδεία (3,2% του ΑΕΠ δίνονται για την παιδεία, 11,4% του ΑΕΠ για τη στήριξη του τραπεζικού συστήματος).
Το δεύτερο ηλίθιο ερώτημα -χωρίς, δυστυχώς, την αυτονόητη απάντηση- είναι πώς θα μοιραστεί αυτό το κολοσσιαίο, για τα ελληνικά δεδομένα, ποσό. Δηλαδή η αυτονόητη απάντηση θα ήταν: «Οποιος έχει πρόβλημα, καταθέτει μια αίτηση στο κράτος. Το δε κράτος, που ποτέ δεν τσιγκουνεύτηκε τα λεφτά μας, τα δίνει προκειμένου να μη δημιουργηθεί πανικός». Αμ δε! Η λογική που προτάσσεται είναι: «Ολα τα ‘χει η Μαριορή ο φερετζές της λείπει». Δηλαδή, αν μια τράπεζα για τους χ, ψ, ω λόγους αντιμετωπίζει πρόβλημα, δεν θέλει να «χαλάσει το καλό της όνομα» ζητώντας στήριξη. Γι’ αυτό εφευρέθηκε η λογική «κουτσοί, στραβοί και υγιείς στον Αγιο Παντελεήμονα» που λέγεται προϋπολογισμός. Να πάρουν όλοι, για να μην έχει πρόβλημα (φήμης) κανένας. Ωραία λογική, αλλά κατά τον ίδιο τρόπο από το Ταμείο κατά της Φτώχειας -με το ψωραλέο 0,1 δισ. ευρώ (σε σχέση με τα 28 δισ. των τραπεζών) – πρέπει κάτι να πάρουμε όλοι μας. Γιατί κάποιος που έχει ανάγκη να ενταχθεί στο Ταμείο κατά της Φτώχειας να χαλάσει την καλή του φήμη;
Το πρόβλημα με το συγκριμένο σχέδιο για τη στήριξη των τραπεζών δεν συνίσταται στο γεγονός ότι είναι ένα κακό σχέδιο. Το πρόβλημα συνίσταται στο ότι είναι πρόχειρο. Δεν λαμβάνει υπόψη τις δευτερογενείς επιπτώσεις. Για παράδειγμα, προβλέπεται «παροχή εγγύησης του Δημοσίου προς τις τράπεζες μέχρι 15 δισ. ευρώ για να συνάψουν νέα μεσοπρόθεσμα δάνεια 3 – 5 ετών». Δεν είναι αυτό ένα κίνητρο, ώστε να παρέχουν οι τράπεζες δάνεια χωρίς να ελέγχουν ενδελεχώς τους κινδύνους; Αφού εγγυάται ο φορολογούμενος, γιατί κάποιος τραπεζίτης να μη δώσει ένα δάνειο υψηλού ρίσκου, ώστε να καταγράψει στον φάκελό του υψηλές αποδόσεις; Αν πάει κάτι στραβά, ο φορολογούμενος πληρώνει.
Στις ΗΠΑ, όπου σύμφωνα με τα θρυλούμενα το τραπεζικό κεφάλαιο κυριαρχεί και ορίζει τις τύχες του κόσμου, το αντίστοιχο σχέδιο Πόλσον πέρασε τουλάχιστον κάποια βάσανο ελέγχου. Καταψηφίστηκε μία φορά, για να υπάρξουν περισσότερες διασφαλίσεις. Μπορεί να ασχολήθηκαν περισσότερο επειδή το «Yellowstone Park» δεν κινδυνεύει από καμιά μονή Ευαγγελιστών. Αλλά το ερώτημα παραμένει: Μας περισσεύουν τα 28 δισ. ευρώ ώστε να τα δώσουμε έτσι, με θολές εγγυήσεις;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 23.10.2008
