Είναι σημαντική η ελευθερία κάποιου να μιλά, να γράφει, να δημοσιεύει, παρά το γεγονός ότι όποιος μιλά, γράφει, δημοσιεύει δεν έχει κατ’ ανάγκη δίκιο ή πολύ περισσότερο δεν έχει κάτι πραγματικά επαναστατικό να πει.

Η Ελλάδα ξαναγίνεται περίγελως της οικουμένης επιχειρώντας λογοκρισία της Wikipedia.

Τα προβλήματα της έγκυρης ενημέρωσης, οι απαγορεύσεις και η ελευθερία στον Τύπο.

Το καλό στην υπόθεση των WikiLeaks είναι ότι δεν χρειάζεται καν τη συνταγματική κατοχύρωση για να ασκήσει το δικαίωμα στον ελεύθερο λόγο.

H ελευθερία της έκφρασης στην Ελλάδα είναι κάτι σαν ακορντεόν: υπάρχει μόνο όταν ο λόγος δεν ενοχλεί, ενώ θα έπρεπε να ισχύει το αντίθετο.

Τα ελληνικά πανεπιστήμια δεινοπάθησαν από τον αριστερίστικο φασισμό. Τώρα προσπαθεί να στήσει προγεφύρωμα και ο ακροδεξιός. Αν ο ΛΑΟΣ επιτύχει να κλείσει το indymedia, ποιος μας διασφαλίζει ότι δεν θα θελήσει να ελέγξει και την διακίνηση εργασιών ή πορισμάτων έρευνας μέσω του ΕΔΕΤ που θα θεωρήσει «αντεθνικές»;

Κάθε απαγόρευση, όσο κι αν φαντάζει ότι είναι λύση, κατ' ουσία προσθέτει μεγάλο κόστος στην κοινωνία, ενώ έχει πενιχρά αποτελέσματα στις διωκτικές αρχές.

Aν σώνει και καλά θέλουν να επιδείξουν ένα νέο μέτρο, γιατί δεν ονομαστικοποιούν τις ανεμόσκαλες; Είναι πιο χρήσιμες στις αποδράσεις και επειδή τις κατέχουν λιγότεροι το συνολικό κόστος της κοινωνίας θα είναι μικρότερο.

Ο ανώνυμος λόγος παρήγαγε βούρκο, αλλά μερικές φορές και διαμάντια. Συνήθως παρήγαγε ταυτόχρονα και τα δύο.

Το περίεργο δεν είναι ότι κάποιοι χυδαιολογούσαν ή συκοφαντούσαν ή ακόμη και αν (αυτό μένει να αποδειχθεί) εκβίαζαν μέσω του press-gr. Το περίεργο είναι πόσοι έπαιρναν το συγκεκριμένο blog στα σοβαρά.

Οσο θα αυξάνονται τα blogs, τόσο θα αυξάνονται και οι ύβρεις και οι συκοφαντίες, αλλά ταυτόχρονα αυτές οι ύβρεις και οι συκοφαντίες θα πνίγονται μέσα στην πληθώρα των σχολίων.

Ένας νόμος για τα blogs θα στοχεύσει μια μορφή έκφρασης, έστω κακής και χυδαίας. Και αυτός είναι ένας πολύ ολισθηρός δρόμος, όχι μόνο για την κυβέρνηση, αλλά και για τους δημοκρατικούς θεσμούς της χώρας μας.

Ενώ ο πρωθυπουργός μιλά για την ελευθερία που προάγει το internet, οι αστυνομικοί ...συλλαμβάνουν τους χρήστες του διαδικτύου.

Μπορεί η κυβέρνηση Μπλερ να «απαγόρευσε» στη Βρετανία τη δημοσιοποίηση του ονόματος του Άγγλου πράκτορα, που φέρεται να συμμετείχε σε απαγωγές Πακιστανών, το όνομά του, όμως, είναι σε όλα τα βρετανικά σπίτια ελέω Διαδικτύου...

Είναι πιθανώς η πρώτη φορά που δημοσιοποιείται μέρος της μεγάλης δίκης για την τρομοκρατία με άλλο Μέσο πέρα του γραπτού λόγου. Η φωνητική δημοσιοποίηση (έστω μέρους της απολογίας του κ. Κουφοντίνα) είναι σύννομη...

Το ουσιαστικό σχετικά με το athens.indymedia δεν είναι αν μπορεί να λογοκριθεί, αλλά το κατά πόσο θέλουμε να λογοκριθεί οποιοσδήποτε εκφράζεται από αιρετικά μέχρι χυδαία.

Η πρωτοτυπία της δίκης που έφτασε στο Ανώτατο Δικαστήριο της Βιρτζίνια, ήταν ότι η μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση, στρεφόταν κατά ανώνυμου χρήστη, και οι μηνυτές ήταν ... ανώνυμοι.

Τα προγράμματα «cencoware» δέχτηκαν την επίθεση των φιλελεύθερων οργανώσεων στον κυβερνοχώρο επειδή λογοκρίνουν δικαίως και αδίκως.

Όπως στο εφιαλτικό σενάριο «1984» του George Orwell, έτσι και σήμερα μια εταιρία εξάλειψε το όνομα ενός στελέχους της από την ηλεκτρονική ιστορία της.

Xωράνε οι βρόμικες λέξεις στις διευθύνσεις του Internet;