Ξεκίνησε τον Μάρτιο του 1998. Το 2000 έσπασε το ρεκόρ διαφημίσεων που είχε ποτέ έντυπο στην ιστορία: 7.558 σελίδες. Τον Αύγουστο του 2001 έκλεισε. Το εβδομαδιαίο περιοδικό Industry Standard ήταν η χάρτινη εκδοχή της ηλεκτρονικής φούσκας που συνεπήρε για δύο χρόνια τον κόσμο.
Πριν ενάμισι χρόνο (τo 2000) το εβδομαδιαίο περιοδικό για τη Νέα Οικονομία έβγαινε με 300 σελίδες. Κάτι λιγότερο από τις μισές ήταν διαφημίσεις. Το επιτελείο στις ΗΠΑ μόλις είχε προσλάβει 70 άτομα στο Λονδίνο για να βγάλει το «Industry Standard» Ευρώπης. Τα γραφεία του Σαν Φραντζίσκο από την άλλη δεν χωρούσαν τους νεοπροσληφθέντες. Το περιοδικό που είχε 20 εργαζόμενους στις αρχές του 1998, έφτάσε αισίως τους 500 στις αρχές του 2001. Είχαν κάνει πρόταση σε κάποιο βετεράνο της εφημερίδας «New York Times» με ετήσιο μισθό 200.000 δολαρίων (80 εκατ. Δρχ.) Όλα ήταν πλούσια και όμορφα μόνο που δεν κράτησαν πολύ. Πριν 2 εβδομάδες η εκδότρια εταιρία δήλωσε χρεοκοπία.Το «Industry Standard» ήταν η χάρτινη εκδοχή της dot-com φούσκας, που τρέλανε τις αγορές όλου του κόσμου.
Η περίοδος 1999-2000 «ήταν η εποχή που όλα ήταν δυνατά», λέει η Jane Goldman, το υποδιευθύντρια του περιοδικού που τότε προσλάμβανε τρεις δημοσιογράφους την εβδομάδα. «Για ένα μικρό χρονικό διάστημα ο πόρος σε σπανιότητα δεν ήταν το χρήμα, ήταν το ταλέντο, η φαντασία, οι ιδέες. Ήταν μια συναρπαστική περίοδος.»
Συναρπαστική για ολόκληρη την βιομηχανία. Όταν πρωτοξεκίνησε το περιοδικό έγραφε ρεπορτάζ για dot-com εταιρίες που κατάφεραν να πάρουν χρηματοδότηση 10 εκατομμυρίων δολαρίων. Αλλά τα πράγματα αγρίεψαν γρήγορα. Στο τέλος του έτους «η χρηματοδότηση 30 εκατομμυρίων δολαρίων ήταν απλώς μια σταγόνα στον ωκεανό. Δεν αποτελούσαν είδηση πλέον».
Η φρενίτιδα διογκωνόταν μέρα με την μέρα. Το περιοδικό είχε φτάσει να κάνει ρεπορτάζ για το νέο δισεκατομμυριούχο της εβδομάδας. «Φυσικά συμβάλαμε κι εμείς στην τρέλα», λέει η Jane Goldman, «αλλά ήμασταν κι εμείς κι εμείς τρελαμένοι. Λέγαμε συνέχεια: “δεν είναι φανταστικό;” και “δεν είναι γελοίο;”»
Οι δραστηριότητα του περιοδικού πολλαπλασιαζόταν μήνα με τον μήνα, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει σταθερή διευθυντική ομάδα. Όλοι ανέβαιναν τα σκαλιά της ιεραρχίας ταχύτατα. «Γελούσα πριν 4-5 μήνες όταν έλεγα στον εαυτό μου ότι όλη η διευθυντική ομάδα που ερχόταν στις συσκέψεις είχε προσληφθεί μετά από μένα που μόλις είχα συμπληρώσει ένα χρόνο στην εταιρία», λέει ο Kevin Roderick διευθυντής του γραφείου στο Λος Αντζελες, και ο οποίος απολύθηκε τον περασμένο Ιούλιο.
«Για ένα μεγάλο διάστημα δεν υπήρχε έλεγχος εξόδων», θυμάται η διευθύντρια του γραφείου στην Νέα Υόρκη Sharon Walsh. «Αν κάποιος ρεπόρτερ ήθελε να πάει στο Βιετνάμ, δεν υπήρχε καμιά αντίρρηση. Όλοι πετούσαν στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη χωρίς κανείς να τους ελέγχει τα έξοδα. Η Walsh απολύθηκε τον περασμένο Ιούνιο.
Κανείς δεν θυμάται πότε άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Το 2000 το περιοδικό είχε έσοδα 140 εκατ. δολαρίων (56 δις δρχ.), ποσό τεράστιο για περιοδικό ενός έτους. Τον Αύγουστο του 2000 ο ιδρυτής και διευθυντής του περιοδικού John Batelle ανακοίνωσε τα μακρόπνοα σχέδια του: ένα δις δολάρια τζίρο κι εννιακόσιους εργαζόμενους σε 5 χρόνια. Τον ίδιο μήνα νοίκιασαν νέα γραφεία έναντι 8 δις δραχμών για 10 χρόνια.
Τον Σεπτέμβριο όμως άρχισαν τα σημάδια της ύφεσης στην αγορά. Οι διαφημίσεις άρχισαν να μειώνονται. «Στην αρχή νιώσαμε καλά, ανακουφισμένοι», λέει η Jane Goldman επειδή δεν θα ήταν αναγκασμένοι να στριμώχνουν τα άρθρα προς όφελος της διαφήμισης.
Τον Νοέμβριο έβγαλαν την ευρωπαϊκή έκδοση.
Τον Δεκέμβριο η ύφεση έγινε οξύτερη. Οι διαφημίσει μειώθηκαν στο μισό, αλλά αυτό δεν ήταν το μόνο πρόβλημα. Κάποιοι που είχαν διαφημιστεί χρεοκόπησαν: Στο τέλος του έτους το «35% των διαφημιζομένων μας δεν βρισκόταν πλέον στην αγορά», θυμάται η οικονομική διευθύντρια Ann-Marie McGowan. Τα Χριστούγεννα εμφανίστηκαν έντονα προβλήματα ρευστότητας. Αναβλήθηκε το καθιερωμένο πάρτι του περιοδικού στη Νέα Υόρκη, όπου μαζευόταν όλοι οι εργαζόμενοι με έξοδα της εταιρίας.
Τον Ιανουάριο του 2001 απολύθηκαν 36 άτομα. Τον Φεβρουάριο 48. Τον Απρίλιο η McGowan πήγε χωρίς προειδοποίηση στο Λονδίνο κι έκλεισε την τριών μηνών ευρωπαϊκή έκδοση. Τον Μάιο, οι διαφημίσεις είχαν μειωθεί κατά 73% σε σχέση με τον Οκτώβριο του 2000 και η κυκλοφορία κατά 23% σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2001. Τον Ιούνιο απολύθηκαν ακόμη 100 εργαζόμενοι.
Στις 14 Αυγούστου (2001) ο διευθυντής σύνταξης του περιοδικού Jonathan Weber κάλεσε όλους τους εργαζόμενους στα κεντρικά γραφεία. Όλοι υποψιάστηκαν το αναπόφευκτο. «Η μητρική εταιρία International Data Group (IDG)», είπε, «πιστεύει ότι η επιχείρηση θα αξίζει περισσότερο αν δηλώσει τώρα χρεοκοπία (εκμεταλλευόμενη τους ευνοϊκούς νόμους που προστατεύουν τις υπό εκκαθάριση επιχειρήσεις) παρά αν συνέχιζε την λειτουργία της.» Οι προϋπολογιζόμενες ζημιές για το 2001 ήταν μόνο 10 εκατ. δολάρια, μικρό ποσό για μια αμερικανική εκδοτική εταιρία και μάλιστα για μια επιχείρηση που είχε πέρυσι τζίρο 140 εκατ. δολαρίων. Αλλά οι επικεφαλής της IDG έκριναν αλλιώς σε σχέση μόνο με τα λογιστικά βιβλία. Το ίδιο σκεπτικό που απογείωσε στα ουράνια το περιοδικό, το έθαψε σε δύο μόλις χρόνια…
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο «New Millennium» της εφημερίδας «Tύπος της Kυριακής» στις 9.9.2001
