Το αμερικανικό σύνταγμα έχει 17 λέξεις για την προστασία της ελευθερίας του λόγου. Το ελληνικό Σύνταγμα 739! Αυτές βρίθουν αντιδημοκρατικών διατάξεων και γελοιοτήτων…
«Το Κογκρέσο δεν θα θεσπίσει κανένα νόμο που να περιορίζει την ελευθερία του λόγου και του Τύπου». Πάνω σ’ αυτές τις 17 λέξεις της Πρώτης Τροπολογίας του Αμερικανικού Συντάγματος χτίστηκε με πολλές νομολογίες του Ανωτάτου Δικαστηρίου το πλέον δημοκρατικό οικοδόμημα προστασίας της ελευθερίας του Τύπου, αλλά και όλων των μορφών έκφρασης που δεν χρησιμοποιούν (όπως τα Ηλεκτρονικά ΜΜΕ) δημόσια περιουσία για την μετάδοση του μηνύματός των. Στις ΗΠΑ, όπως αναφέρει στην εξαιρετική μελέτη του ο Συνταγματολόγος κ. Σταύρος Τσακυράκης «η Πρώτη Τροποποίηση αποτελεί δήλωση εθνικής επιλογής υπέρ του δημοσίου διαλόγου εφ’ όλων των δημοσίων θεμάτων, διότι η ανακάλυψη και διάδοση της αλήθειας για θέματα κοινού ενδιαφέροντος είναι δυνατή μόνο με απολύτως ελεύθερη συζήτηση» («Η Ελευθερία του Λόγου στις ΗΠΑ», εκδόσεις Π.Ν. Σάκκουλα).
Η σύγκριση των 17 παραπάνω λέξεων της Πρώτης Τροπολογίας με την «προστασία» της ελευθερίας του λόγου που δήθεν προσφέρει το Ελληνικό Σύνταγμα είναι απελπιστική. Κατ’ αρχήν το άρθρο 14 έχει 571 λέξεις (!) συν 168 που έχει το άρθρο 15 για να περιορίσει αιτιολογημένα την Ραδιοφωνία και την Τηλεόραση (αφού χρησιμοποιούν δημόσια περιουσία) κι εντελώς αναιτιολόγητα τον κινηματογράφο και τη φωνογραφία. Έχουμε δηλαδή 739 λέξεις που ευφημίζονται ως «προστασία της ελευθέριας του λόγου», αλλά στην ουσία βρίθουν αντιδημοκρατικών εξαιρέσεων που ξεκινούν από τα «άσεμνα δημοσιεύματα» και φτάνουν μέχρι τις κατασχέσεις εντύπων και μέχρι την απαγόρευση «άσκησης του δημοσιογραφικού επαγγέλματος»! Δηλαδή, το Ελληνικό Σύνταγμα προβλέπει απαγόρευση Λόγου σε κάποιον εφ’ όρου ζωής! Αστείο; Ναι, αλλά αυτό είναι στο Σύνταγμά μας…
Το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε το 2000 ένα καραγκιοζλίκι, το οποίο ονόμασε «Συνταγματική Αναθεώρηση». Τότε, αντί να αφαιρέσει διατάξεις -οι οποίες κατ’ αρχήν προσβάλλουν το Σύνταγμα ως νομικό κείμενο (λεπτομέρειες που δεν έχουν θέση στον θεμελιώδη νόμο του κράτους) και κατά δεύτερον προσβάλλουν την δημοκρατική τάξη (π.χ. «Νόμος ορίζει τις προϋποθέσεις και τα προσόντα για την άσκηση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος» άρθρο 14 παρ. 8)- άρχισε να προσθέτει (δια χειρός Ευάγγελου Βενιζέλου) κι άλλες λεπτομέρειες ώστε να καταντήσει το ελληνικό Σύνταγμα Προεδρικό Διάταγμα το οποίο προβλέπει πλέον ακόμη και την μετοχική σύνθεση των επιχειρήσεων που κατέχουν Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Η παράγραφος 9 του άρθρου 14 περί «βασικού μετόχου» (όπως κατέληξε να ονομάζεται) προσθέτει εκτός από 189 ακόμη άχρηστες λέξεις στο θεμελιώδη νόμο του κράτους, προσθέτει ακόμη ένα βρόγχο στην ελευθερολογία. Η ελευθερία έκφρασης είναι απόλυτη και δεν ορίζεται με βάση ούτε την καταγωγή, ούτε την πολιτική τοποθέτηση, αλλά ούτε την δραστηριότητα κάποιου.
Η επιστολή-χαστούκι της Κομισιόν για την νομοθεσία περί βασικού μετόχου δεν αφορά πρωτίστως την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κι ας παρουσιάζεται ως τέτοια. Αφορά όλο αυτό το καραγκιοζλίκι που έχτισε το 2000 ο κ. Βενιζέλος και το ΠΑΣΟΚ, το οποίο ξεκινά από την παράγραφο 9 του άρθρου 14 και φτάνει μέχρι τους νόμους εφαρμογής του. Το πρόβλημα είναι ότι σ’ σ’ αυτή τη γελοιότητα που οικοδόμησε το ΠΑΣΟΚ η Νέα Δημοκρατία θέλει να χτίσει πανωσήκωμα. Αυστηροποιεί προς το αντιδημοκρατικότερο μια καραμπινάτη αντιδημοκρατική διάταξη, η οποία φυσικά δεν μπορεί να σταθεί σε κανένα σοβαρό δικαστήριο (ευρωπαϊκό και μη).
Καλά είναι λοιπόν να αρχίσουν οι πολιτικές δυνάμεις να σκεφτούν την αναθεώρηση του Συντάγματος. Να γίνει μια σοβαρή επεξεργασία (και όχι του ποδαριού όπως έγινε το 2000), να αφαιρεθούν όλα εκείνα τα αντιδημοκρατικά στολίδια και να μείνει ο βασικός πυρήνας ενός ρωμαλέου φιλελεύθερου κειμένου. Σ’ αυτό το Σύνταγμα, από τις 571 λέξεις του άρθρου 14 πρέπει να μείνει μόνο η δεύτερη παράγραφος: «Ο Τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται». Όλα τα άλλα (π.χ. για να καταλάβετε την γελοιότητα της προηγούμενης αναθεώρησης, η παράγραφος 5 ορίζει ακόμη πως θα γίνεται η αποκατάσταση θιγέντων από δημοσίευμα!) μπορούν να είναι νόμοι του κράτους, όχι συνταγματικές επιταγές…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 7.1.2005
