Έχουμε κράτος το οποίο δεν ξέρει καν που βρίσκονται ανά πάσα στιγμή τα ελικόπτερά του. Και θέλουμε σ’ αυτό το κράτος να δώσουμε κι άλλες αρμοδιότητες;
Αν εξαιρέσουμε τους δεκάδες «Σινουκ-ολόγους» των παραθύρων, με την τραγική υπόθεση της πτώσης του ελικοπτέρου, ασχολούνται υπηρεσιακώς σήμερα: δύο επιτροπές στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, η στρατιωτική δικαιοσύνη, η αεροπορική δικαιοσύνη, και η πολιτική δικαιοσύνη μετά από εντολή του κ. Παπαγγελόπουλου. Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχουν κι άλλοι αλλά αυτοί είναι ήδη αρκετοί: δεκάδες άνθρωποι θα ψάχνουν όλοι μαζί και η κάθε επιτροπή χώρια να βρουν τα ίδια πράγματα: τι έφταιξε που έπεσε το ελικόπτερο, γιατί υπήρξε κενό στην υπηρεσιακή πληροφόρηση, πως και πότε ενημερώθηκε η πολιτική ηγεσία.
Αυτό σε απλά ελληνικά ονομάζεται η «στρατηγική του μπούγιου». Θυμίζει δε εκείνες τις γκανγκ κωμωδίες όπου δεκάδες άτομα με όψη αλλόφρονος ψάχνουν να βρουν ένα φυγάδα και τρέχουν όλοι μαζί προς μια κατεύθυνση. Ελέγχουν κάτι, σπρώχνοντας ο ένας τον άλλο, και μετά τρέχουν όλοι μαζί στην επόμενη κρυψώνα. Αφού ελέγξουν κι αυτή κάποιος φωνάζει: «Στο πατάρι, στο πατάρι», και δώστου ξανατρέχουν όλοι μαζί…
Μπορούμε λοιπόν να προβλέψουμε -με αρκετές πιθανότητες επιτυχίας- τι θα συμβεί στο άμεσο μέλλον. Είτε από λάθος, είτε από σκοπιμότητα κάθε ελεγκτικός μηχανισμός θα διαρρέει στον τύπο κάποια στοιχεία. Κάποιοι δημοσιογράφοι θα επαίρονται ότι έχουν «αποκλειστικό» και θα μεταδίδουν αποσπασματικές πληροφορίες. Η τέλεια θολούρα. Πληροφορίες θα πηγαινοέρχονται στον αέρα και κανείς δεν θα έχει καταλάβει το παραμικρό. Μέχρι που οι πολίτες θα πάψουν να ενδιαφέρονται -πιστεύοντας όμως ταυτόχρονα ότι «όλοι ίδιοι είναι και όλοι τα κουκουλώνουν». Μέχρι την επόμενη τραγωδία, όπου θα ακολουθηθεί και πάλι η στρατηγική του «μπούγιου». Πριν και μετά την τραγωδία…
Πριν την τραγωδία; Βεβαίως!
Ας δούμε τι έγινε κατά την πτήση του μοιραίου ελικοπτέρου. Όλοι μαζί το έψαχναν, αλλά ουδείς ήταν αποκλειστικά υπεύθυνος. Η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας τηλεφωνούσε στην Πολεμική Αεροπορία και η Πολιτική Αεροπορία στο Στρατό. «Χάσαμε ένα ελικόπτερο» έλεγε στη δική τους συνθηματική γλώσσα το Αεροδρόμιο Μακεδονίας. «Μήπως το είδε κανείς;» «Προσγειώθηκε», έλεγε η Αεροπορία δια του Χορτιάτη. «Τι λέτε ρε παιδιά;», πεταγόταν ο στρατός από τη βάση των Μεγάρων. «Βόλτες κάνει πάνω από τον Άθω». Κι έτσι άπαντες ησύχως συνέχιζαν να πίνουν τον φραπέ τους για κανένα μισάωρο. Μέχρι που άρχιζε ο επόμενος κύκλος ερωτημάτων: «Μήπως είδε κανένας το ελικόπτερο;»…
Η «στρατηγική του μπούγιου» είναι μια εξαίρετη διαδικασία κατ’ αρχήν να λουφάρουν κάποιοι και κατά δεύτερον να μεταθέτουν άπαντες την ευθύνη για τα πάντα. Έτσι φτάνουμε στα τέλεια εγκλήματα, στα εγκλήματα με πολλούς ενόχους, δηλαδή κανένα ένοχο.
Κακά τα ψέματα. Λείπουν οι κανόνες λειτουργίας σε όλα τα επίπεδα του κράτους. Αυτό που ανερυθρίαστα όλοι ομολογούν -ότι δηλαδή οι υψηλοί προσκεκλημένοι ορίζουν το σχέδιο πτήσης των μέσων που τους μεταφέρουν- είναι ένα μέρος της κακοδαιμονίας. Δηλαδή -όπως απεκάλυψε ο αναπληρωτής διοικητής του Αγίου Όρους κ. Κασμίρογλου- έλειψαν κι άλλες φορές ελικόπτερα επί δίωρο και δεν έτρεξε τίποτε! Προσοχή, είναι σημαντική αυτή η αποκάλυψη: Το ελληνικό κράτος έχει χάσει πολλές φορές τα ελικόπτερα του και ουδείς ασχολήθηκε μ’ αυτό! Πτητικά μέσα έφευγαν για κάποιον προορισμό και προσγειωνόταν σε άλλο! Έκαναν βόλτες. Εξαφανιζόταν για μία δύο ώρες χωρίς να ενημερώνουν κανένα και ουδείς ανησυχούσε…
Έχουμε κράτος το οποίο δεν ξέρει καν που βρίσκονται ανά πάσα στιγμή τα ελικόπτερά του. Και θέλουμε σ’ αυτό το κράτος να δώσουμε κι άλλες αρμοδιότητες; Με θέατρο του Ιονέσκο μοιάζει πλέον η κατάσταση…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 15.9.2004
