Πόσος σχεδιασμός χρειάστηκε για να καταλήξουμε στο φιάσκο Novartis; Όσος χρειάστηκε για να καταλήξει ο ΣΥΡΙΖΑ στον «υποψήφιο που δεν χάνει» κ. Νάσο Ηλιόπουλο ή στην «πλατιά απεύθυνση», η οποία απέφερε τον κ. Στέφανο Τζουμάκα.
Είναι κάποιοι που θαυμάζουν την αποκαλούμενη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ. Ο,τι κι αν γίνει, εντάσσεται σε δαιμόνιο σχέδιο του πρωθυπουργού, ο οποίος στο τέλος κάτι μαγικό θα κάνει και θα κερδίσει τις εκλογές. Αυτό το μεγαλεπήβολο σχέδιο φοβούνται οι δεξιοί (που, κατά τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, «έχουν καρδιά καρδερίνας») και το δοξάζουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν οι νεοφώτιστοι γεφυροποιοί. Το πιστεύει και ο κ. Πάνος Σκουρλέτης, ο οποίος είδε 5.000 στο κλειστό του Γαλατσίου και αναφώνησε περιχαρής στον κ. Τσίπρα: «Τώρα μπορείς να κάνεις εκλογές όποτε θες».
Η αλήθεια είναι πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία· το ίδιο και ο φόβος από την άλλη πλευρά. Αλλά η θεωρία περί ενός «γκράντε σχεδίου» του ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει τη θεωρία του «σοφού ωρολογοποιού». Γράψαμε και παλιότερα για το απατηλό επιχείρημα του ευφυούς σχεδιασμού, που εξέφρασε με γλαφυρό τρόπο ο θεολόγος Γουίλιαμ Πέιλι:
«Ας υποθέσουμε ότι περπατώντας βρίσκω ένα ρολόι στο χώμα. (…) Δεν μπορώ να σκεφτώ την απάντηση ότι αυτό το ρολόι βρισκόταν πάντα εκεί (…) ένας τεχνίτης ή μια ομάδα τεχνιτών το έφτιαξαν με κάποιον σκοπό. (…) Κάθε ένδειξη ότι αυτό είναι τεχνούργημα, κάθε δήλωση ότι είναι προϊόν σχεδιασμού, ισχύει και για τα έργα της φύσης, με μόνη διαφορά υπέρ της φύσης ότι τα έργα της είναι ακόμη πιο μεγαλειώδη, που ξεπερνούν κάθε υπολογισμό».
Βεβαίως, το 1802 το Πέιλι τόσα ήξερε, τόσα έγραφε. Δεν είχε την οξυδέρκεια του Κάρολου Δαρβίνου για να καταλάβει ότι αυτό που έβλεπε ως «ισορροπία της φύσης» ήταν μια διαρκής ανισορροπία που δημιουργούσε ο αγώνας των ειδών για επιβίωση. Γι’ αυτό και κατέληγε στον θαυμασμό του υπέρτατου όντος, που στη δική μας περίπτωση καταλήγει σε κολακεία του πρωθυπουργού: «Τα πάντα εν σοφία ποιεί».
Οι οπαδοί συνήθως θαυμάζουν και σπανίως σκέπτονται. Υπήρξαν «γκρούπις» ροκ συγκροτημάτων που λάτρευαν τα ινδάλματά τους ακόμη κι όταν αυτοί ουρούσαν (κυριολεκτικώς) το κοινό από τη σκηνή. Επειθαν εαυτούς και αλλήλους πως ακόμη και τα φάλτσα των κιθαρωδών ήταν μέρος μιας μεγαλοφυούς μουσικής που δεν μπορούσαν να καταλάβουν οι κοινοί θνητοί. Ετσι γίνεται και με την ιστορία της Novartis. Αφού διασύρθηκαν άνθρωποι σαν τον κ. Παναγιώτη Πικραμμένο, «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους» κατέληξε σε ερωτήματα για την τιμή κάποιων φαρμάκων επί υπουργίας του κ. Ανδρέα Λοβέρδου. Πόσος σχεδιασμός άραγε χρειάστηκε για να καταλήξουμε σ’ αυτό το απίστευτο φιάσκο; Οσος ακριβώς χρειάστηκε για να καταλήξει ο ΣΥΡΙΖΑ στον «υποψήφιο που δεν χάνει» κ. Νάσο Ηλιόπουλο ή στην «πλατιά απεύθυνση για τη δημοκρατική συμμαχία», η οποία απέφερε τον κ. Στέφανο Τζουμάκα και άλλα λιμά της Kεντροαριστεράς…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 10.4.2019