Κατέγραψε πολλά «παράδοξα των ελληνικών πανεπιστημίων», το περασμένο Σάββατο («Καθημερινή» 29.6.2013), ο συνάδελφος Απόστολος Λακασάς:
«Οι καθηγητές πληρώνουν “ρεφενέ” την καθαρίστρια της σχολής· επί 7 χρόνια ΑΕΙ δεν δέχεται να θεσμοθετήσει χρηματικό βραβείο-δωρεά τέως καθηγητή προς τους φοιτητές· πανεπιστημιακός επιχαίρει διότι διεκόπη συνεδρίαση εκλεκτορικού σώματος από κάποιους που κατέβασαν τον διακόπτη της τηλεδιάσκεψης· η γραμματεία της σχολής επί δύο εβδομάδες αγνοούσε την αίθουσα στην οποία γίνονταν τα μαθήματα· πανεπιστημιακός ζήτησε από τους πρωτοετείς φοιτητές του να υπογράψουν υπέρ της παραμονής του στο Τμήμα!».
Το πιο παράδοξο, όμως, όλων είναι άλλο. Οι πανεπιστημιακοί, ιδιαίτερα των σχολών Νομικής και Ιατρικής, πρέπει να είναι οι μοναδικοί Έλληνες στον κόσμο που ζητούν να συνταξιοδοτηθούν αργότερα, παρά νωρίτερα. Κατάφεραν να αφυπηρετούν στο 67ο έτος της ηλικίας τους και τώρα πιέζουν τον υπουργό Παιδείας Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο (να δούμε αν θα το καταφέρουν και αυτό) να επεκταθεί το όριο ηλικίας στο 70ό έτος! Οι πληροφορίες, μάλιστα, λένε ότι προσφέρονται να διοικούν «εθελοντικώς» (δηλαδή χωρίς αμοιβή) τις σχολές τους. Αναφέρουμε τη λέξη «διοικούν» διότι φαίνεται ότι μόνον αυτό τους καίει. Ως γνωστόν, οι καθηγητές των ΑΕΙ μπορούν να διδάσκουν και μετά τη συνταξιοδότησή τους ως ομότιμοι και συνεπώς, η «εθελοντική προσφορά τους» δεν έχει να κάνει με κάποιου τύπου εκπαιδευτική υπηρεσία στην πατρίδα μετά την αφυπηρέτησή τους. Αυτήν έτσι κι αλλιώς μπορούν να την προσφέρουν και επ’ αμοιβή. Αυτό που επιχειρούν τώρα είναι να παραμείνουν σε διάφορες διοικητικές θέσεις.
Η παραπάνω επιδίωξη είναι συνέχεια του «αγώνα» τους να μπορούν να διαθέτουν ταυτοχρόνως δύο διοικητικές θέσεις στα ΑΕΙ. Τον Φεβρουάριο του 2013, η νομική υπηρεσία του υπουργείου Παιδείας γνωμοδότησε το λογικό: ένας καθηγητής –του οποίου, σημειωτέον, η δουλειά είναι να διδάσκει– δεν μπορεί και να ασκεί διοίκηση από δύο θέσεις. Ολα τα ΑΕΙ συμμορφώνονται πλην του διοικούμενου από τον δραματουγό-πρύτανη Θεόδωρο Πελεγρίνη Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Οι «θιγόμενοι» προσφεύγουν στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, το οποίο επίσης απαγορεύει τη διπλοθεσία στα διοικητικά. Οι πρυτανικές αρχές, για να καθυστερήσουν την απόφαση, δεν βρίσκουν κάποια λύση εκ των ενόντων (π.χ. προσωρινή ανάθεση της διοίκησης στον αρχαιότερο καθηγητή), αλλά προσφεύγουν πάλι στο Νομικό Συμβούλιο για να τους… συμβουλεύσει πώς θα καλύψουν τα κενά. Πολλοί ισχυρίζονται ότι αυτό γίνεται μέχρι να «πεισθεί» ο κ. Αρβανιτόπουλος και να τροποποιήσει τον νόμο, έτσι ώστε να μην υπάρχει κάποιος ενδιάμεσος που θα ελέγξει τα πεπραγμένα τους.
Δεν ξέρουμε τι θα πράξει τελικώς ο κ. Αρβανιτόπουλος, αλλά κάθε λογικός άνθρωπος θα ψυλλιαζόταν από την «ανιδιοτελή προσφορά» εκείνων των πανεπιστημιακών που θέλουν να διοικούν εκπαιδευτικές μονάδες μέχρι τα βαθιά γεράματα και μάλιστα σε περισσότερες της μιας θέσεις. Κάθε πολιτικός που θα σεβόταν το δημόσιο χρήμα θα ξεκινούσε έλεγχο στα διοικητικά πεπραγμένα εκείνων που γαντζώθηκαν στις, άχαρες για πανεπιστημιακούς, διοικητικές θέσεις. Ποιος ξέρει; Αν τολμήσει, μπορεί να βγάλει λαβράκια που θα τα εκτιμήσει μέχρι και ο πρωθυπουργός.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 4.7.2013
