Στις τελευταίες εκλογές των ΗΠΑ οι Δημοκρατικοί επέτυχαν να αυξήσουν την συμμετοχή και να μειώσουν τα ποσοστά τους.
Στις τελευταίες αμερικανικές εκλογές τα βλέμματα και οι ελπίδες όλων στράφηκαν στη σιωπηρή πλειοψηφία της υπερδύναμης. Πολλοί προεξόφλησαν τη νίκη του δημοκρατικού Τζον Κέρι, ποντάροντας στην αφύπνιση των πληβείων οι οποίοι αδιαφορούσαν. Με την ψήφο τους θα έδιναν τέλος στην κυριαρχία ενός προέδρου, ο οποίος εκτός από άδικους πολέμους έκανε και άδικη κοινωνική πολιτική.
Εγινε, λοιπόν, μια τεράστια καμπάνια (το κεντρικό νόημα της οποίας ήταν, ότι οι προεδρικές εκλογές αφορούν το μέλλον κάθε πολίτη) και εν μέρει επέτυχε: τα ποσοστά συμμετοχής στην αναμέτρηση του 2004 αυξήθηκαν. Μόνο που τα αποτελέσματα βγήκαν αντίστροφα από εκείνα που οι θιασώτες της υψηλότερης συμμετοχής περίμεναν. Αντί να ενισχυθεί ο δημοκρατικός Τζον Κέρι, ενισχύθηκε ο Τζορτζ Τζούνιορ Μπους με τον λαϊκίστικο και θρησκόληπτο λόγο του.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι τελικά υπερίσχυσε το κριτήριο της ασφάλειας με αποτέλεσμα να αποφασίσουν οι Αμερικανοί να κρατήσουν τον νυν πρόεδρο. Πιθανώς να έχουν δίκιο, αλλά είναι μόνο αυτό; Γιατί με το συγκεκριμένο κριτήριο δεν επέλεξαν κάποιον αποδεδειγμένα μαχητή, ένα άνθρωπο που παρασημοφορήθηκε για τη δράση του στο Βιετνάμ, αλλά προτίμησαν κάποιον ο οποίος χρησιμοποίησε τις γνωριμίες του πατέρα του για να αποφύγει τη στράτευση; Κι εξάλλου, τι πέτυχε στα τέσσερα χρόνια του ο νυν Aμερικάνος πρόεδρος στον τομέα της ασφάλειας; Τι επέτυχε για να επιβραβευθεί με ακόμη μεγαλύτερη πλειοψηφία από το 2000; Κανείς δεν ξέρει. Ναι, μεν δεν έγιναν άλλα τρομοκρατικά χτυπήματα στις ΗΠΑ, αλλά δεν γνωρίζουμε αν είχαν σχεδιαστεί νέες επιθέσεις. Για να το πούμε ωμά, το μεγάλο κατόρθωμα του Τζορτζ Μπους ήταν ένα: αντί της πιθανότητας να πεθάνουν κάποιοι Αμερικανοί στις ΗΠΑ εξασφάλισε τη βεβαιότητα να πεθαίνουν πολλοί Αμερικανοί στο Ιράκ.
Ο Τζον Κέρι ήξερε πόσο σύνθετη είναι η πολιτική. Και φυσικά κατηγορήθηκε γι’ αυτό. Εμφανιζόταν χωρίς σταθερή άποψη, αλλά εκείνος στην πραγματικότητα είχε σύνθετη άποψη, η οποία φυσικά δεν χωρούσε στα καλούπια των media. Είχε, όμως, απέναντί του τον Τζορτζ Μπους που έλεγε το απλοϊκό, αλλά εξαιρετικά αποτελεσματικό στον μέσο ψηφοφόρο: «όσοι δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας».
Τι θα μπορούσε να απαντήσει ο Κέρι σ’ αυτό χωρίς να φανεί υποχωρητικός; «Ναι, όσοι δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας, με την προϋπόθεση ότι ο ΟΗΕ θα πράξει το α?, η Ευρώπη θα μας στηρίξει στο β?, και θα σεβαστούμε τις διεθνείς συνθήκες που προβλέπουν το γ?»; Μέχρι να το εξηγήσει… χάθηκαν 50.000 ψηφοφόροι της Νεμπράσκα.
Γι’ αυτό πρέπει να μετάνιωσαν οικτρά οι ινστρούχτορες των Δημοκρατικών που επεδίωξαν και επέτυχαν μεγαλύτερη συμμετοχή στις εκλογές του 2004. Ναι μεν διεύρυναν το εκλογικό σώμα, αλλά ενέταξαν ανθρώπους των οποίων η πολιτική παιδεία δεν έφτανε ούτε καν να συνειδητοποιήσουν πόσο σημαντική είναι η συμμετοχή στις εκλογές. Και φυσικά αυτοί οι άνθρωποι δεν ψήφισαν αναγιγν ώσκοντας τη σύνθετη πολιτική πραγματικότητα, αλλά με βάση τον απλοϊκό «άξονα του κακού»: καθαρίζουμε το Ιράκ, βομβαρδίζουμε το Ιράν, κι αν μας κουνηθεί η Συρία…
Είναι ευεργετική λοιπόν η αποχή από τις εκλογές; Η απάντηση είναι: Ναι, στον βαθμό που είναι το επιστέγασμα της συνολικής πολιτικής αδιαφορίας. Η αδιαφορία είναι εύφορο έδαφος για τον απλοϊκό λαϊκισμό, αλλά για να δημιουργήσει πολιτικό γεγονός πρέπει οι αδιάφοροι να υποχρεωθούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να ψηφίσουν. Διότι αυτό εύχονταν και οι επιτελείς του Κέρι και αυτό έπαθαν.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 18.10.2006
