Ο πρωθυπουργός, στη συνείδηση του κόσμου, δεν είναι κάτι διαφορετικό από το κόμμα και τα στελέχη του.
Κανείς δεν αμφισβητεί την ακεραιότητα του πρωθυπουργού. Οπως κανείς δεν αμφισβητούσε την ηθική του προηγουμένου. Είναι σίγουρο ότι και οι δύο θα ήθελαν να βρεθεί κάποιος τρόπος εξάλειψης της διαφθοράς και είναι εξίσου σίγουρο ότι και οι δύο απέτυχαν. Η διακυβέρνησή τους σκιάστηκε από σκάνδαλα και υποψίες. Σε διαφορετικό βαθμό η καθεμιά και με διαφορετικό τρόπο. Το πρόβλημα όμως για τον κ. Καραμανλή είναι ότι εδώ σταματούν οι ομοιότητες. Οι διαφορές είναι εξαιρετικά επικίνδυνες για το προφίλ του.
Η πρώτη διαφορά είναι πασιφανής. Ο κ. Σημίτης δεν εξελέγη με σημαία την «ηθική διακυβέρνηση (ό,τι τέλος πάντων και αν σημαίνει αυτό). Προέταξε άλλους πολιτικούς στόχους, μέρος των οποίων, βέβαια, ήταν η χρηστή διαχείριση εκ μέρους των στελεχών του. Τελικά, ο πρώην πρωθυπουργος δεν κρίθηκε με βάση τον κύριο στόχο που ο ίδιος έβαλε -δηλαδή τον εκσυγχρονισμό της χώρας- αλλά το θέμα που ο ίδιος ο κ. Καραμανλής προώθησε στην πολιτική ατζέντα: την «ηθική διακυβέρνηση». Οχι μόνο του κ. Σημίτη, αλλά και των συνεργατών του. Αυτό σήμερα γίνεται μπούμερανγκ: αν η προηγούμενη κυβέρνηση, που δεν υποσχέθηκε πρωτίστως ηθική, κρίθηκε τελικά με βάση την ηθική, πώς θα κριθεί η νυν που την είχε κάνει παντιέρα της;
Η δεύτερη διαφορά έχει να κάνει με το προφίλ που φιλοτεχνήθηκε για τον κ. Καραμανλή. Ο κ. Σημίτης για τους γνωστούς λόγους εθεωρείτο πάντα ότι έφερε πίσω του, σαν βαρίδι, το ΠΑΣΟΚ και τελικά γι’ αυτό έχασε τις εκλογές. Η διαφθορά μπορεί να άγγιζε τους υπουργούς του αλλά όχι τον ίδιο. Στη συνείδηση των πολιτών Σημίτης και ΠΑΣΟΚ ήταν δύο διαφορετικά πράγματα και μάλιστα αντικρουόμενα. Αυτό διαφύλαξε το προσωπικό του προφίλ. Ο κ. Σημίτης κρίθηκε πολιτικά ένοχος διότι δεν κατάφερε να χαλιναγωγήσει το «βρώμικο ΠΑΣΟΚ».
Η εικόνα, όμως, που φιλοτέχνησε το επικοινωνιακό επιτελείο της Ν.Δ. για τον κ. Καραμανλή είναι εντελώς διαφορετική: Ο πρωθυπουργός, στη συνείδηση του κόσμου, δεν είναι κάτι διαφορετικό από το κόμμα και τα στελέχη του. Για την ακρίβεια, ο κ. Καραμανλής θεωρείται όχι απλώς ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Ν.Δ., αλλά και απόλυτος αφέντης της. Ετσι, ενώ τα κακώς κείμενα του ΠΑΣΟΚ τραυμάτιζαν το προφίλ του κ. Σημίτη, τα κακώς πεπραγμένα των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας χαντακώνουν το προφίλ του κ. Καραμανλή.
Η εικόνα «του ισχυρού πρωθυπουργού ο οποίος διαφεντεύει τα πάντα» δούλεψε επί μακρόν για τον πρωθυπουργό και το κόμμα του. Τώρα γίνεται μπούμερανγκ. Για να το πούμε πιο ωμά: αν ο κ. Σημίτης στη συνείδηση του κόσμου θεωρήθηκε (έστω αδίκως) «ανίκανος» να καταπολεμήσει τη διαφθορά των στελεχών του, ο κ. Καραμανλής λόγω της προηγούμενης εικόνας του κινδυνεύει να θεωρηθεί (έστω αδίκως) «συνένοχος» για τη διαφθορά των στελεχών του.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 16.9.2008
