Από την πρόταση της ΝΔ για το Σύνταγμα απουσιάζουν προτάσεις ενίσχυσης των δικαιωμάτων των πολιτών.
Εχουμε μια απορία: γιατί ο πρωθυπουργός επέλεξε τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο να προεδρεύσει στην Επιτροπή της Ν.Δ. για τη Συνταγματική Αναθεώρηση και όχι κάποιον πρεσβύτερο και υψηλότερου κύρους όπως είναι ο κ. Ιωάννης Βαρβιτσιώτης; Ρωτάμε γιατί αφενός ο κ. Παυλόπουλος δεν έχει χρόνο -είναι πολύ απασχολημένος να πολεμά το Μνημόνιο- και αφετέρου ήταν πρωταγωνιστής στη φλύαρη αναθεώρηση του 2001· αυτή που αναθεωρήσαμε το 2007 και τώρα τρέχουμε πάλι να την αναθεωρήσουμε. Αφήστε δε που χωρίς τον κ. Παυλόπουλο θα γλιτώναμε και έναν ακόμη γύρο για τον βασικό μέτοχο, μια διάταξη που ταλαιπώρησε επί χρόνια τη χώρα και τώρα ξαναμπαίνει στην πρόταση της Ν.Δ.
Αναφέραμε ως παράδειγμα τον κ. Βαρβιτσιώτη, διότι χρόνια τώρα μελετά το Σύνταγμα και προτείνει αλλαγές, όπως κάνει και πάλι με το νεοεκδοθέν βιβλίο του «Συνταγματικοί Στοχασμοί» (εκδ. Σάκκουλα, παρουσιάζεται την Τρίτη 9.12.2014). Φυσικά δεν είναι ανάγκη να συμφωνεί κάποιος με όλα όσα προτείνει ο πρώην υπουργός -σε κάποιες διαφωνεί και ο προλογίζων ομότιμος καθηγητής κ. Αντώνης Μανιτάκης- αλλά τουλάχιστον το βιβλίο δεν αναδίδει την ιλαρότητα της πρότασης που κατέθεσε η Επιτροπή της Ν.Δ. και θέλει συνταγματικές (!) «εγγυήσεις προστασίας εθνικής ταυτότητας και ελληνικής γλώσσας».
Δηλαδή πώς φαντάστηκαν τους εφαρμοστικούς νόμους μιας τέτοιας διάταξης τα στελέχη της Ν.Δ.; Θα απαγορεύσουν τα greeklish στο Διαδίκτυο ή θα αναβιώσουν εκείνον τον αλήστου μνήμης νόμο (2946/2001) της κ. Βάσως Παπανδρέου που προβλέπει ότι «οι επιγραφές… των καταστημάτων γράφονται υποχρεωτικώς στην ελληνική γλώσσα». Ο νόμος ισχύει, αλλά απλώς (και πολύ λογικώς) ουδείς τον εφαρμόζει. Στην Ελλάδα, ως γνωστόν, όποιος νόμος είναι ανεφάρμοστος τον κάνουν συνταγματική διάταξη για να ευτελίζεται και το Σύνταγμα.
Φυσικά η πρόταση της επιτροπής για τη Συνταγματική Αναθεώρηση της Ν.Δ. εμπεριέχει και σοβαρές προτάσεις, αλλά αν ήταν επικεφαλής κάποιος σαν τον κ. Βαρβιτσιώτη θα μπορούσε να επισημάνει το αυτονόητο ότι σ’ αυτήν τη φάση δεν χρειάζεται αναθεώρηση για να αντιμετωπιστούν προβλήματα που δεν υπάρχουν. Δεν είχαμε ποτέ πρωθυπουργό με πάνω από δύο συνεχόμενες θητείες, για να απαγορευτεί με συνταγματική διάταξη η τρίτη· η μείωση του αριθμού των βουλευτών μέχρι διακόσιους (που είναι το ζητούμενο) δεν χρειάζεται αναθεώρηση. Μπορεί να γίνει με έναν απλό νόμο.
Επιπλέον: πριν γίνει η «συνταγματική πρόβλεψη για το “πόθεν έσχες” των πολιτικών προσώπων και η ανάθεση του ελέγχου του σε ειδικό σώμα» μήπως θα μπορούσε ο πρόεδρος της Βουλής να αφήνει στον δικτυακό τόπο της Βουλής τις δηλώσεις «πόθεν έσχες των πολιτικών» ώστε να μπορούν να τις ελέγχουν οι πολίτες, για τους οποίους -στο κάτω κάτω της γραφής- συντάσσονται; Δεν χρειάζεται καν νόμος γι’ αυτό, παρά μόνο μία απλή απόφαση.
Τέλος, από το συμπίλημα της υπό τον κ. Παυλόπουλο Επιτροπής απουσιάζουν προτάσεις ενίσχυσης των δικαιωμάτων των πολιτών. Ούτε καν προτείνεται να καταργηθούν διατάξεις, όπως του άρθρου 13 για τον προσηλυτισμό, που δεν εφαρμόζονται επειδή έχουν καταπέσει στα ευρωπαϊκά δικαστήρια και παραμένουν άταφα πτώματα στον καταστατικό χάρτη της χώρας.
Το άναρθρο 14
Μια αμερικανική παροιμία λέει ότι «αν είσαι σφυρί, βλέπεις όλο τον κόσμο σαν καρφιά» και επομένως πολύ λογικά η επιτροπή της Ν.Δ. για τη συνταγματική αναθεώρηση το μόνο πρόβλημα που βρίσκει στο άρθρο 14 είναι τα του «βασικού μετόχου»· όσοι δεν θυμούνται, είναι η υπόθεση που ταλάνισε τη χώρα επί τριετία, μέχρι που εισπράξαμε μια ευρωκαταδίκη και πήραμε τον απόθαρρό μας.
Μόνο όμως που το 577 λέξεων (!) άρθρο 14 έχει πολλά κι εξόχως αντιδημοκρατικά. Κατ’ αρχάς -παρά τη ρητορική «ο Τύπος είναι ελεύθερος»- επιτρέπει την κατάσχεση εντύπου «για προσβολή της χριστιανικής και κάθε άλλης γνωστής θρησκείας, για προσβολή του προσώπου του Προέδρου της Δημοκρατίας, για δημοσίευμα που αποκαλύπτει πληροφορίες για τη σύνθεση, τον εξοπλισμό και τη διάταξη των Ενόπλων Δυνάμεων ή την οχύρωση της χώρας ή που έχει σκοπό τη βίαιη ανατροπή του πολιτεύματος ή στρέφεται κατά της εδαφικής ακεραιότητας του κράτους, για άσεμνα δημοσιεύματα που προσβάλλουν ολοφάνερα τη δημόσια αιδώ, στις περιπτώσεις που ορίζει ο νόμος». Τι είναι δημόσια αιδώς και πώς αυτή ορίζεται, τρέχα γύρευε…
Δεύτερον, «διατάσσει την οριστική ή προσωρινή παύση της έκδοσης του εντύπου και, σε βαριές περιπτώσεις, την απαγόρευση της άσκησης του δημοσιογραφικού επαγγέλματος (!) από το πρόσωπο που καταδικάστηκε, όπως ο νόμος ορίζει». Εχει και την ιλαρή διάταξη «νόμος ορίζει τις προϋποθέσεις και τα προσόντα για την άσκηση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος»!
Φυσικά αυτές οι συνταγματικές διατάξεις δεν μεταφράστηκαν ποτέ σε εφαρμοστικούς νόμους και δεν ίσχυσαν ποτέ. Είναι από εκείνα τα άταφα πτώματα του καταστατικού χάρτη της χώρας με τα οποία ουδείς ασχολείται και ουδείς ντρέπεται που υπάρχουν σε Σύνταγμα δυτικής χώρας. Δεν απασχόλησαν την επιτροπή για τη συνταγματική αναθεώρηση της Ν.Δ. ούτε τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο που είχε πρωταγωνιστικό ρόλο σε δύο συνταγματικές αναθεωρήσεις (2001, 2007) και δεν τον απασχολούν και τώρα που ξανά-μανά αναθεωρεί το διπλά αναθεωρημένο σε μία δεκαετία Σύνταγμα.
Δεν απασχολεί όμως ούτε τις συνδικαλιστικές ενώσεις συντακτών, που αγρόν αγοράζουν είτε γίνεται αναθεώρηση του Συντάγματος είτε δεν γίνεται. Απλώς οι δημοσιογράφοι εν συνόλω εκπλήσσονται και οργίζονται όταν όλο αυτό το πλέγμα ανελευθερίας πέφτει στο κεφάλι κάποιου δημοσιογράφου και όλοι αναρωτιούνται «μα… πώς έγινε αυτό;».
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 5 και 6.12.2014
