Πιθανόν η μεγαλύτερη αναπηρία της Νέας Δημοκρατίας να είναι πως πολλά από τα στελέχη της όχι απλώς δεν καταλαβαίνουν τις λύσεις. Δεν καταλαβαίνουν καν το πρόβλημα…
Αρκούν μερικές συζητήσεις σε πλάτος -γιατί σε βάθος είναι αδύνατον- με κάποια μεσαία στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και θα καταλάβει κανείς το τεράστιο πρόβλημα που έχει τούτη η κυβέρνηση.
Δεν αναφέρομαι στη διάχυτη γκρίνια για τις επιλογές προσωπικού σε κάθε επίπεδο του κρατικού μηχανισμού: «Και ποιος είναι ο τάδε που ανέλαβε την α΄ θέση; Αυτός είναι χειρότερος από τον δείνα ο οποίος, έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα…».
Το πρόβλημα της κεντροδεξιάς παράταξης είναι ότι η κομματική βάση σκιαμαχεί. Χειρότερα: Ζει σε κατάσταση παράκρουσης, αντίστοιχης εκείνης που ζούσε το ΠΑΣΟΚ την περίοδο 1981-1989. Έχει φτιάξει στο φαντασιακό της μυριάδες εχθρούς (άλλους τους προσωποποιεί, αλλά οι περισσότεροι είναι αόρατοι) τους οποίους πολεμά στις ταβέρνες και τα καφενεία. Κι ενώ ο κόσμος περιμένει να ακούσει τι προοπτικές τους ανοίγονται με την α’ ή τη β’ απόφαση της κυβέρνησης, άπαντες ζυμώνονται με μυθιστορήματα τύπου Λε Καρέ.
Το πρώτο που οφείλει να παρατηρήσει κανείς είναι ότι πάρα πολλά μεσαία στελέχη της Ν. Δ. τα ξέρουν όλα. Κι ας μη διαβάζουν ούτε μια εφημερίδα την ημέρα, πόσω δε μάλλον βιβλία σύγχρονης πολιτικής ανάλυσης. Έχουν λύσεις για κάθε πολύπλοκο ζήτημα της διακυβέρνησης, και κυρίως απαντήσεις για το τι πάει στραβά.
Οι λύσεις στο σύνολό τους έχουν να κάνουν με τα πρόσωπα. Αν σχημάτιζαν οι ίδιοι υπουργικό συμβούλιο και στελέχωναν όλο τον κρατικό μηχανισμό, τα πάντα θα κινούνταν ρολόι.
Οι απαντήσεις στο τι πάει στραβά είναι συνήθως πολύ απλές και πολύ λάθος. Πέρα από την «αστοχία ανθρώπινου υλικού» έχουν να κάνουν με κάποια συνωμοσία που εξυφαίνουν (τους ιεραρχώ κατά πλήθος εμφάνισης): 1) Κάποιοι νεοδημοκράτες οι οποίοι δεν είναι τόσο αγωνιστές όσο αυτοί. 2) Τα πανταχού παρόντα διαπλεκόμενα 3) Το «τα πάντα πληρών» σύστημα ΠΑΣΟΚ. 4) Οι Αμερικανοί -εμφανίζεται κι αυτό κάπου, κάπου… 5) Όλα τα παραπάνω…
Αναπαράγουν όλα τα Αριστερά στερεότυπα για την παγκοσμιοποίηση, την επιχειρηματικότητα, τις διεθνείς σχέσεις με εκπληκτική ευκολία, αλλά και με την αχλή της συνωμοτικότητας. Στις συζητήσεις αυτές υπάρχει -δευτερογενώς βέβαια- ο απόηχος της σκέψης των κ. Χρήστου Γιανναρά, Κώστα Βεργόπουλου, ολίγον από ακροδεξιά συνωμοσιολογία (αδέλφια, μας την πέφτουν από παντού) κι απέραντη κρατικολαγνεία.
Έχουν ύφος. Είναι εκπληκτικό, αλλά σχεδόν άπαντες θεωρούν ότι το «σεμνότης και ταπεινότης» αφορά όλους τους άλλους νεοδημοκράτες και κυρίως όσους βρίσκονται υψηλότερα απ’ αυτούς στον κρατικό μηχανισμό.
Εντάξει! Δεν είναι έτσι όλα τα στελέχη και τα παραπάνω χαρακτηριστικά μπορούν να βρεθούν και σε κομματικά στελέχη άλλων πολιτικών χώρων. Μόνο που στη Νέα Δημοκρατία αυτό τείνει να γίνει ο ιδεότυπος, κάτι σαν Homo Neodemocraticus. Όπως συνέβη και με το ΠΑΣΟΚ, τα καλύτερα παιδιά κουράζονται και πάνε στο σπίτι και μέσα στους μηχανισμούς κομματικής εξουσίας επιβιώνουν οι πλέον καπάτσοι, αλλά όχι και οι πιο ικανοί ή οι πιο διαβασμένοι.
Αυτό όμως, που πρέπει σοβαρά να προβληματίσει την ηγεσία του κόμματος είναι το επίπεδο των μεσαίων στελεχών. Δεν παράγουν πολιτικό λόγο και αναπαράγουν την γκρίνια της νεοελληνικής πραγματικότητας. Απαιτείται να γίνει γρήγορα μια μορφωτική επανάσταση εντός του κόμματος. Να υπάρξει διαρκής επιμόρφωση. Τα προβλήματα της χώρας, που έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση, είναι πολλά και μεγάλα. Για να λυθούν πρέπει να οικοδομηθούν κοινωνικές συμμαχίες. Αυτές δεν φτιάχνονται, χαϊδεύοντας τις απέναντι ανορθολογικές απόψεις. Κανονικά τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας έπρεπε να οργώνουν την περιφέρεια μεταφέροντας φρέσκο πολιτικό λόγο και να προτείνουν λύσεις. Πιθανόν η μεγαλύτερη αναπηρία της Νέας Δημοκρατίας να είναι πως πολλά από τα στελέχη της όχι απλώς δεν καταλαβαίνουν τις λύσεις. Δεν καταλαβαίνουν καν το πρόβλημα…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 9.5.2005
