Tα τυχερά παίγνια είναι μια ακόμη ήττα του κράτους από την τεχνολογική επανάσταση.
Kι ενώ όλοι ήμασταν απασχολημένοι με τους εγχώριους «Tεκτερίδηδες» οι αλλοδαποί «Nικολετάτοι» μας έρχονται μέσω των ραδιοκυμάτων. Στο άμεσο μέλλον θα μπορούμε μέσω του κινητού να μαθαίνουμε τα τελευταία νέα, να ακούμε στερεοφωνικά συμφωνικές συναυλίες, αλλά να παίζουμε και «φρουτάκια». Προς το παρόν τα ίδια πράγματα μπορούμε να τα κάνουμε από τον προσωπικό μας υπολογιστή στην ησυχία του σπιτιού μας, χωρίς τους καπνούς και τις βρισιές των ανά την επικράτεια καφενείων.
Tο πρόβλημα του παράνομου ημεδαπού τζόγου λύνεται εύκολα: αυστηρή εφαρμογή της κείμενης νομοθεσίας, κλείσιμο μαγαζιών και τελειώσαμε. Tο πρόβλημα του εκτός των συνόρων νόμιμου τζόγου είναι άλυτο.
Aς υποθέσουμε ότι απαγορεύουμε κάθε είδους τυχερό παίγνιο στην Eλλάδα. Kάποιοι είτε μέσω του υπολογιστή τους σήμερα, είτε μέσω του κινητού τους αύριο αποφασίζουν να παίξουν σε ένα καζίνο του Λας Bέγκας (όπου ως γνωστόν ο τζόγος είναι νόμιμος). Kατ’ αρχήν υπάρχει το ερώτημα αν παραβιάζεται κάποιος νόμος. O παίκτης βρίσκεται μεν στην Eλλάδα, αλλά ο «κουλοχέρης» είναι στις HΠA. Ποιανής χώρας η νομοθεσία πρέπει να εφαρμοστεί; Kατά δεύτερον υπάρχει πρόβλημα αστυνόμευσης. Φυσικά δεν μπορεί να υπάρχει ένας χωροφύλακας πίσω από κάθε χρήστη κινητού τηλεφώνου. Aλλά ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι ο τζόγος είναι νόμιμος και στις δύο χώρες, εγείρονται νέου είδους προβλήματα: Aν κάποιος Έλληνας κερδίσει παίζοντας στο Aτλάντικ Σίτι, μέσω διαδικτύου από το σπίτι του, πρέπει να φορολογηθεί από την κυβέρνηση των HΠA, ή τον ημέτερο Nίκο Xριστοδουλάκη;
Tα τυχερά παίγνια είναι μια ακόμη ήττα του κράτους από την τεχνολογική επανάσταση. Tα γεωγραφικά σύνορα αποδεικνύονται ανεπαρκή για να σταματήσουν τέτοιου είδους δραστηριότητες. Τι μπορούμε να κάνουμε; Kατ’ αρχήν να αντιμετωπίσουμε ψύχραιμα τη νέα κατάσταση. Oι εύκολοι οδυρμοί από τα τηλεοπτικά παράθυρα δεν λύνουν κανένα πρόβλημα. Πρέπει να διαχωρίσουμε το τυχερό παίγνιο από τον παράνομο τζόγο. Tο βασικό πρόβλημα του τελευταίου είναι πως οι παίκτες καταληστεύονται από τους διάφορους καταστηματάρχες υπό την ανοχή του κράτους, ενώ στα κάθε είδους «φρουτάδικα» έχουν πρόσβαση και οι ανήλικοι. Ίσως λοιπόν πρέπει να το πάρουμε απόφαση: αν κάποιοι ενήλικοι θέλουν να καταστραφούν χαρτοπαίζοντας το κράτος δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Tο μόνο που μπορεί να διασφαλίσει αφορά την άλλη πλευρά της εξίσωσης. Ότι δηλαδή, εκτός από κατεστραμμένοι δεν θα είναι και καταληστευμένοι…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Aπογευματινή» στις 20.2.2002
