Oι Έλληνες πολιτικοί έχουν πείσει το εκλογικό σώμα ότι είναι θαυματοποιοί. Ότι όλα τα σφάζουν κι όλα τα μαχαιρώνουν. Δεν υπόσχονται μόνο γεφύρια. Κάνουν λόγο και για τα ποτάμια που θα φέρουν.
Έχουν πρόβλημα οι πολιτικοί. Ότι και να πουν από τα μούτρα τους παίρνουμε. Προτείνουν κάποια πράγματα, τους κατηγορούμε για προεκλογικές εξαγγελίες. Δεν προτείνουν τους χαντακώνουμε με τη φράση «έλλειψη προγράμματος». Εξαγγέλλουν κάποιες αρχές διακυβέρνησης τους χλευάζουμε για γενικολογία. Δίνουν λεπτομερή προγράμματα κατηγορούνται για επικοινωνιακή έλλειψη. Εξαγγέλλουν φιλολαϊκά προγράμματα κατηγορούνται για λαϊκισμό. Εξαγγέλλουν επώδυνα μέτρα καραδοκεί ο χαρακτηρισμός «αναλγησία». Τελικά η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού είναι η τέχνη να αποφεύγεις τις κακοτοπιές. Να λες τόσα που μοιάζουν με πρόγραμμα, αλλά να είναι γενικές αρχές, να έχουν ίση δόση ονείρου και ρεαλισμού, συμπόνιας και ορθολογικής διαχείρισης.
Έχουν κι άλλο πρόβλημα οι Έλληνες πολιτικοί. Έχουν πείσει το εκλογικό σώμα ότι είναι θαυματοποιοί. Ότι όλα τα σφάζουν κι όλα τα μαχαιρώνουν. Δεν υπόσχονται μόνο γεφύρια. Κάνουν λόγο και για τα ποτάμια που θα φέρουν. Απολογούνται για την ακρίβεια κι εξηγούν πως θα την καταπολεμήσουν. Αφήνουν να εννοηθεί ότι η αποβιομηχάνιση της χώρας είναι ένα διαχειριστικό ατύχημα το οποίο διορθώνεται με δυο καλές κινήσεις. Μιλούν μόνο για τις απολαβές που το πρόγραμμά τους έχει, αλλά κρύβουν το κόστος. Ισχυρίζονται ότι θα λύσουν το ασφαλιστικό αλλά δεν μας εξηγούν πως: θα αυξήσουν τις εισφορές ή τα όρια ηλικίας; Τρίτος δρόμος δυστυχώς δεν υπάρχει, άσχετα αν όλοι τον υπονοούν. Και γι’ αυτό στο τέλος απογοητεύουν…
Το 1992 ο άσημος κυβερνήτης του Aρκανσο Μπιλ Κλίντον πήγε σε μια κλειστή ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη κάπου στο Κονέκτικατ. Μίλησε στους άνεργους απλά και ξάστερα: «Όποιος σας πει ότι αυτό το εργοστάσιο θα ανοίξει, θα σας πει ψέματα. Το εργοστάσιο θα παραμένει κλειστό εσαεί. Ινδοί και Πακιστανοί κάνουν την ίδια με εσάς δουλειά μόνο που την κάνουν πολύ φθηνότερα. Γι’ αυτό ψάξτε να βρείτε αλλού δουλειά. Το μόνο που η κυβέρνησή μπορεί να κάνει είναι να επενδύσει σε έρευνα και τεχνολογία ώστε να δημιουργηθούν νέες επιχειρήσεις που θα εκμεταλλευτούν τη νέα γνώση. Δεν μπορεί να κάνει εργοστάσια, δεν μπορεί να σας προσλάβει. Μπορεί να δημιουργήσει το κατάλληλο επιχειρηματικό κλίμα ώστε να σας προσλάβουν κάποιοι άλλοι.»
Λέγοντας αυτά τα πράγματα ο Μπιλ Κλίντον εξελέγη στην προεδρία των ΗΠΑ. Εφήρμοσε ένα πρόγραμμα υψηλών δημόσιων επενδύσεων, αλλά όχι με στόχο το καλό ειδικών κοινωνικών ομάδων, αλλά ποντάροντας στη γνώση και την τεχνολογία, δύο παραγωγικούς συντελεστές που διαχύθηκαν τελικά σε ολόκληρη την κοινωνία. Πέτυχε. Ο ρυθμός ανάπτυξης εκτοξεύθηκε, η ανεργία μειώθηκε σε ιστορικά χαμηλά, ο πληθωρισμός επίσης. Δεν είπε ποτέ θα μειώσω την ανεργία -κανείς δεν θα τον πίστευε. Είπε ότι θα φτιάξω το επιχειρηματικό περιβάλλον για να μειωθεί η ανεργία. Δεν είπε ποτέ ότι θα πολεμήσω την ακρίβεια. Στόχευσε στο πραγματικό πρόβλημα κάθε οικονομίας που είναι η παραγωγή. Όταν υπάρχει μεγάλη παραγωγή υπάρχει και φθήνια.
Ο Μπιλ Κλίντον, σε αντίθεση με τους έλληνες πολιτικούς δεν υποσχέθηκε ποτέ ποτάμια. Υποσχέθηκε απλώς γεφύρια για να ξεπεράσουν τα προβλήματα οι πολίτες. Μόνοι τους κι όποιοι θέλουν. Γι’ αυτό κέρδισε και κυρίως: γι’ αυτό πέτυχε…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 24.1.2004
