Ποτέ στην ιστορία δεν πρέπει να συζητήθηκε περισσότερο η ημερομηνία των εκλογών, για μια αναμέτρηση μάλιστα το αποτέλεσμα της οποίας όλοι θεωρούν δεδομένο.
Οπως όλα δείχνουν, οι εκλογές θα γίνουν στις 23 Σεπτεμβρίου. Σ’ αυτή την ημερομηνία καταλήγουν όλοι όσοι συζητούν με τους εξερχόμενους από το Μέγαρο Μαξίμου. Κάποιοι, όμως, ακόμη διατηρούν επιφυλάξεις. Βλέπετε, οι εκλογές συζητήθηκαν τόσο πολύ και κλειδώθηκαν τόσες ημερομηνίες, που στο τέλος θα ψηφίζουμε και δεν θα πιστεύουμε ότι στήθηκαν κάλπες. Μην ξεχνάμε ότι εκλογές θα γίνονταν το φθινόπωρο του 2004 («για να μηδενιστεί ο χρόνος που χάθηκε λόγω Ολυμπιακών», έλεγαν τότε οι αναλυτές και κυβερνητικά στελέχη), την άνοιξη του 2005 (για τον ίδιο λόγο), το φθινόπωρο του 2005 («λόγω προβλημάτων που είχε η κυβέρνηση»), το φθινόπωρο του 2006 («διότι η διαφορά του κυβερνώντος κόμματος με το ΠΑΣΟΚ συρρικνώνεται») και την άνοιξη του 2007 («διότι η κυβέρνηση δεν ξέρει τι θα της τύχει μέσα στο καλοκαίρι»).
Τελικά, ποτέ στην ιστορία δεν πρέπει να συζητήθηκε περισσότερο η ημερομηνία των εκλογών, για μια αναμέτρηση μάλιστα το αποτέλεσμα της οποίας όλοι θεωρούν δεδομένο: Η Νέα Δημοκρατία κερδίζει και το ΠΑΣΟΚ χάνει. Τώρα, αν μπουν τέσσερα ή πέντε κόμματα στη Βουλή, αποτελεί ένα στοιχείο θρίλερ -απ’ αυτά που λατρεύουν τα ΜΜΕ-, αλλά η τύχη του ΛΑ.ΟΣ. από μόνη της δεν εξηγεί όλη αυτή την εκλογολογία που σέρνεται 3,5 χρόνια τώρα.
Πρέπει να σκεφθούμε επίσης ότι σ’ αυτές τις εκλογές δεν εμφανίζεται και κάποιο σοβαρό διακύβευμα. Ναι, μεν, η κυβέρνηση μετέθεσε για την επόμενη Βουλή όλα τα μεγάλα και ακανθώδη ζητήματα, αλλά οι εκλογές δεν συζητούνται με βάση π.χ. πότε θα ανοίξει το ασφαλιστικό. Κουβεντιάζονται σε επίπεδο μιας παρτίδας πόκερ. Τότε ο πρωθυπουργός θα ανοίξει τα χαρτιά του και τότε θα κάνει μπλόφα ο Γ. Παπανδρέου, τι θα ρίξει στο τραπέζι ο κ. Αλαβάνος κ.λπ.
Οι όροι της συζήτησης για τις εκλογές δείχνει ένα πολιτικο-δημοσιογραφικό σύστημα κλειστό, που όλο δέχεται και λιγότερες επιρροές από την κοινωνία. Η πολιτική γι’ αυτό το σύστημα είναι μια διαδικασία τακτικών κινήσεων, οι οποίες ουδόλως επηρεάζονται από τον κοινωνικό περίγυρο. Για όσους απαρτίζουν αυτό το σύστημα, οι εκλογές είναι μια εσωτερική υπόθεση των πολιτικών, δημοσιογράφων και εταιρειών δημοσκοπήσεων. Εξ ου και η διακομματική πρεμούρα να ρυθμίσουν τα του πολιτικού παιγνίου.
Μόνο που εκεί έξω υπάρχει πραγματικός κόσμος με αληθινά προβλήματα, που δεν ενδιαφέρεται για το παίγνιο, αλλά για τα αποτελέσματά του. Γι’ αυτό και επιφυλάσσει εκπλήξεις.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 10.8.2007
