Το ερώτημα είναι ποιους θέλουμε στην πολιτική. Τους σταρ που χαίρουν αναγνωρισιμότητας και η βαθύτερη σκέψη που έχουν κάνει είναι «επιθυμώ αγάπη και ειρήνη σε όλον τον κόσμο» ή ανθρώπους που ξέρουν δυο γράμματα...

Πολλοί λαϊκιστές υπονομεύουν την Δημοκρατία  υπονομεύουν για τη «σωτηρία» άλλων, σημαντικότερων κατά την άποψή τους αρχών. Και δυστυχώς τα ελλείμματα Παιδείας είναι τόσο μεγάλα, που πολλοί –πρωτίστως οι νέοι που δεν έχουν την εμπειρία της εύτρωτης Δημοκρατίας– τους πιστεύουν.

Μέσα σε μια μέρα η «Αυγή» ανακάλυψε τη χυδαιότητα του κ. Πάνου Καμμένου και ο πρώην υπουργός Ναυτιλίας του ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε την αγιότητα του Μητροπολίτη Αιγιαλείας.

Να πούμε «πάλι καλά» που η αντιπρόεδρος της Βουλής δεν πήγε στο Στρασβούργο για να καταγγείλει και την οικογενειοκρατία.

Πόσος σχεδιασμός χρειάστηκε για να καταλήξουμε στο φιάσκο Novartis; Όσος χρειάστηκε για να καταλήξει ο ΣΥΡΙΖΑ στον «υποψήφιο που δεν χάνει» κ. Νάσο Ηλιόπουλο ή στην «πλατιά απεύθυνση», η οποία απέφερε τον κ. Στέφανο Τζουμάκα.

Μια τροπολογία κατατέθηκε και ψηφίστηκε για χάρη του κ. Μανώλη Πετσίτη και για τα μάτια του κόσμου. 

Σε κάθε τομέα η κατάσταση χειροτερεύει και όλοι ασχολούμαστε με το αν θα δώσει η κυβέρνηση δώρο Πάσχα.

Οι βουλευτές που είναι υποψήφιοι ευρωβουλευτές έχουν πληρωμένα γραφεία, προσωπικό, αυτοκίνητα, τηλέφωνα κ.λπ. προνόμια που δεν έχουν οι υπόλοιποι.

Στην πιο ανόητη ερώτηση «πού το πάει ο ΣΥΡΙΖΑ;», «παντού και πουθενά» είναι η απάντηση. 

Πως φτιάχτηκε, χωρίς πολλά ταρατατζούμ και «απευθύνσεις πλατιών καλεσμάτων», ευρύτατο δημοκρατικό μέτωπο ενάντια στον φασισμό.

Οι χοντροκοπιές έχουν γίνει επιδημία σε κάθε επίπεδο της κυβέρνησης.

Μιλούν καθόλου οι γεφυροποιοί με τα κυβερνητικά στελέχη για τα μέτρα που θεσπίζονται ή αποτελούν απλώς ντεκόρ στο πρότζεκτ «διάλογος χωρίς ηγεμονισμούς με την Κεντροαριστερά»;

Πώς μπορεί να γίνει συζήτηση για το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς τον φόβο από το πάθος όσων έχουν κάνει στόχο της ζωής τους την αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ;

Πρέπει «Ελληνική Αστυνομία να σταματήσει τις θανατηφόρες καταδιώξεις σε δημόσιους δρόμους»;

Στην πολιτική τίποτε δεν πάει χαμένο. Ούτε οι χυδαιότητες των υπουργών, αλλά ούτε η συνηγορία των υπολοίπων του ΣΥΡΙΖΑ· «έλα μωρέ τώρα! Κάθε άνθρωπος έχει τον τρόπο του».

Αν δεν είναι ο κ. Πολλάκης που ηχογράφησε και κοινοποίησε το περιεχόμενο της συνομιλίας, τότε ποιος το έκανε; Δεν πρέπει η Δικαιοσύνη να ελέγξει την πηγή της διαρροής;

Φυσιολογικά ο κ. Τσίπρας θα έπρεπε να καλεί τον κ. Μητσοτάκη να υπερψηφίσει για Πρόεδρο κάποιον αριστερό. Τόση αξιοπιστία έχει το «κεντροαριστερό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ»; Στον αγώνα ενωμένοι αλλά στην Προεδρία χώρια;

Δεν υπάρχει πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης που θα κρατούσε υπουργό καταδικασθέντα για εξύβριση νεκρού, έναν άνθρωπο που με 38 νεκρούς στη βάρδια του θα δήλωνε «δεν είναι και καμιά καταστροφή, μην τρελαθούμε τώρα».

Θα γελάσει κάθε πικραμένος αν το κόμμα που πολέμησε με νύχια και με δόντια τη μείωση του ελλείμματος 15,1%, συνομολόγησε στα εξωφρενικά πλεονάσματα 3,5%, αντιδράσει στην ελάφρυνση του άχθους που μας φόρτωσε.

Αργά, αλλά σταθερά, αυτή η κυβέρνηση οδηγεί τη χώρα σε νέα χρεοκοπία. Αναπαράγει διογκωμένες όλες τις παθογένειες του «παλιού πολιτικού συστήματος», σκορπάει λεφτά για μικροπολιτικούς λόγους.