Οι εκπλήξεις την επομένη των εκλογών, όταν δούμε και τον συνολικό λογαριασμό, δεν πρέπει να αποκλείονται.

Τι κακό, ή τι αναληθές είπε με το σκίτσο του για τους μικρομεσαίους ο Αρκάς;

Το ύφος της εξουσίας είναι το εποικοδόμημα, που θα ’λεγε ο Κάρολος Μαρξ. Χτίζεται πάνω στο ήθος της εξουσίας και, επιπλέον, το ήθος της εξουσίας είναι που εκπέμπεται προς τα έξω ως ύφος της εξουσίας.

Ασφαλέστερο του «ηθικού πλεονεκτήματος» είναι το «δημοκρατικό πλεονέκτημα», όλοι εκείνοι οι θεσμοί ελέγχου και διαφάνειας κάθε εξουσίας. 

Ζήσαμε πολλά, την τετραετία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ,  αλλά το εκπληκτικότερο όλων ήταν η σιωπή των βουλευτών της πλειοψηφίας.

Με το Ποτάμι διαλυμένο και το ΚΙΝΑΛ σε κρίση, η Ν.Δ. γίνεται ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος του Κέντρου.

Οι θεσμικές εκτροπές, οι καταδολιεύσεις του Συντάγματος, που κάνει η σημερινή κυβέρνηση, μένουν σαν ιζήματα στο σώμα της Δημοκρατίας. Τη βλάπτουν σοβαρά.

Οι ψηφοφόροι εξεδήλωσαν την επιθυμία τους για κανονικότητα. Οχι αυτή του Γκόρτσου και του Γκρούεζα, δηλαδή του κομματικού και πελατειακού κράτους που άσκησε καθ’ υπερβολήν η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Η στρατηγική ήττα απαιτεί τις εθνικές εκλογές. Προοιωνίζεται δε και από τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ μόλις ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα. 

Συνέχεια

Συνέχεια

Η μόνη διαφορά των εγκαινίων του Μετρό Θεσσαλονίκης με τα εγκαίνια του Γκρούεζα του «Υπάρχει και φιλότιμο» είναι ότι ο τελευταίος τουλάχιστον είχε το μαιευτήριο έτοιμο...

Στην Ελλάδα δεν υπάρχει –προς το παρόν τουλάχιστον– η απειλή της μεταδημοκρατίας, όπως την όρισε ο Βρετανός κοινωνικός επιστήμονας Κόλιν Κράουτς. Εχουμε όμως πρόβλημα ροκανίσματος της απλής Δημοκρατίας από την έλλειψη «θεσμικής αυτοσυγκράτησης». 

Κομματικό κράτος όπως δεν υπήρξε ποτέ στην μεταπολίτευση: «Το μετρό στηρίζει Νοτοπούλου», γράφει ο διορισμένος πρόεδρος Γιάννης Μυλόπουλος!

Πως πήγε άπατη μια ακόμη δέσμευση Τσίπρα: «Εδώ, λοιπόν, στο Καστελλόριζο, σας δίνω μια υπόσχεση. Δεσμεύομαι ότι τη μέρα που θα βγαίνουμε και τυπικά από τα μνημόνια θα είμαι εδώ μαζί σας».

Συνέχεια

Οσο πλησιάζουν οι εκλογές, ο πανικός για την ήττα μεγαλώνει. Οσο μεγαλώνει ο πανικός, τόσο θα βλέπουμε άστοχες κινήσεις που τον σηματοδοτούν.

Ο κ. Πολάκης χάραξε το όριο του «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς ή «του δημοκρατικού ήθους, του ήθους του ΣΥΡΙΖΑ».

Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης «έχει μια τόσο σκληρά νεοφιλελεύθερη ατζέντα, την οποία θα τη ζήλευε ακόμα και το ΔΝΤ».

Το ερώτημα είναι ποιους θέλουμε στην πολιτική. Τους σταρ που χαίρουν αναγνωρισιμότητας και η βαθύτερη σκέψη που έχουν κάνει είναι «επιθυμώ αγάπη και ειρήνη σε όλον τον κόσμο» ή ανθρώπους που ξέρουν δυο γράμματα...