Το προσφυγικό/μεταναστευτικό πρόβλημα είναι σύνθετο. Δεν έχει μαγικές, ούτε γρήγορες λύσεις.

Συνέχεια

Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για τη νομοθέτηση με λαϊκή πρωτοβουλία, που αποδέχθηκε η κυβέρνηση, μπορεί να μπολιάσει την αντιπροσωπευτική Δημοκρατία. 

Η αριστεία συκοφαντήθηκε ως ρετσινιά, το σύνθημα «η χούντα δεν τελείωσε το ’73» υμνήθηκε ως λαϊκή σοφία και ένας απόφοιτος των ΤΕΙ δεν έγινε καν διοικητής νοσοκομείου, αλλά χρίστηκε σύμβουλος στρατηγικής στο Μέγαρο Μαξίμου.

Tα προβλήματα παραμένουν, οι «λύσεις» τους επαναλαμβάνονται χωρίς αποτέλεσμα κι όλοι έχουμε να γράφουμε και να ξαναγράφουμε για διορισμούς και ρουσφέτια στο αχανές κεντρικό ελληνικό κράτος.

Δεν ήταν ο κόσμος που κατάφερε να μην αμαυρωθεί η επέτειος· πολύς υπήρχε και τις προηγούμενες φορές. Ηταν το γεγονός ότι αυτή τη φορά οι αστυνομικές δυνάμεις λειτούργησαν με σχέδιο.

Σε αντίθεση με τον ξύλινο πολιτικό λόγο που λέει ότι «τα συνθήματα του Πολυτεχνείου παραμένουν επίκαιρα», υπάρχει η ανάγκη να «επικαιροποιηθούν».

H εξουσία εκείνων που πιστεύουν ότι «νόμος είναι όποιο δίκιο κατεβάσει η κούτρα τους» δεν εκτείνεται μόνο επί της Πατησίων. Υπάρχει μια ολόκληρη περιοχή στην οποία διάφοροι φεουδάρχες ασκούν τη δικαιοδοσία τους.

Στην πολιτική –και δη στην καθοδηγούμενη από τα σόσιαλ μίντια–, αν δεν υπογραμμίσεις το «και», δημιουργείς την ευκαιρία να σε χτυπήσουν σαν χταπόδι.

Το «La Strategia» –αν εξαιρέσουμε τα σκηνικά και τα κοστούμια– δεν είναι κάτι συγκλονιστικό, τουλάχιστον σε σχέση με τον ντόρο που γίνεται.

Το μεταναστευτικό/προσφυγικό είναι μια παγκόσμια πρόκληση που ξεπερνά κάθε κυβέρνηση και κάθε χώρα· ακόμη και τις μεγάλες και ισχυρές.

Τα ρουσφέτια του υπουργού Εθνικής Άμυνας Νίκου Παναγιωτόπουλου, θυμίζουν την π.Χ. (προ Χρεωκοπίας) εποχή...

Συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια και η Βουλή από ανιστόρητες εξάψεις, ειδικώς στην πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τι ακριβώς πάει να πει «με τη βία της πλειοψηφίας αποφασίζετε να μετατρέψετε την επιτροπή σε χούντα»;

Την επόμενη φορά που θα βρεθούμε σε δημόσια υπηρεσία για να διεκδικήσουμε αυτό που προβλέπει ο νόμος θα πάρουμε την απάντηση «δίκιο έχετε, αλλά ο νόμος δεν προβλέπει πως πρέπει να εφαρμόσουμε τον νόμο. Δεν προβλέπεται κύριε...».

Οι συμβιβασμοί για την ψήφο των αποδήμων έγιναν για να πετύχει η κυβέρνηση τον «λευκό καπνό», κατά πως γράφουν οι εφημερίδες, μόνο που τελικώς πέτυχε μια τρύπα στον καπνό.

Μετά από το «τι εστί νόμος και ποιος υποχρεούται να τον εφαρμόζει;» φτάσαμε στο άλλο μεγάλο ερώτημα της Φιλοσοφίας του Δικαίου: «Πώς εφαρμόζεται ένας νόμος;».

Περνάμε ωραία στη χώρα των καλαμπουριών. Εγινε χαμός, αλλά σε λίγες ημέρες θα το έχουμε ξεχάσει. Οι νόμοι θα συνεχίζουν να ισχύουν αλλά και να μην εφαρμόζονται.

Η τάση παγκοσμίως είναι να ψηφίζουν οι κάτοικοι εξωτερικού κι αυτό είναι πολύ λογικό σε εποχές μεγάλης κινητικότητας των ατόμων.

Πριν το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο του 2015, υπήρξε και το πρώτο εξάμηνο του 2012 με τις διπλές εκλογές που έφεραν την χώρα στα πρόθυρα χρεοκοπίας.

Διαβάζοντας ιστορία βλέπουμε ότι η κριτική για τον Ελευθέριο Βενιζέλο στην χρεοκοπία του 1932, ήταν όμοια με την κριτική για το πρώτο μνημόνιο...