Το τέλος της δεκαετίας έρχεται με την εμπιστοσύνη που δείχνει ο ελληνικός λαός όχι στον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά πρωτίστως σε αυτό για το οποίο οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τον κακολογούν.

Οι πιθανολογήσεις δεν τελειώνουν με το όνομα του Προέδρου. Μετά αρχίζουν τα ερωτήματα για πιθανές «διαρροές» από τις Κοινοβουλευτικές Ομάδες.

Στον επιχειρησιακό σχεδιασμό της περιόδου 2005-2009 προβλεπόταν η πρόσληψη 75 (κατά μέγιστο αριθμό) πωλητών εισιτηρίων και τελικά προσελήφθησαν 130 άτομα. Τι απέγιναν αυτοί; 

Με τους περήφανους αγώνες των κατοίκων όλων των περιοχών της χώρας και με τη γενναία συμβολή τοπικών ψηφοθήρων, κάθε νομός απέκτησε ακριβά κελύφη νοσοκομείων, αλλά όχι νοσοκομεία.

Το πιο εντυπωσιακό στην υπόθεση της Νίνας Κασιμάτη, είναι πόσο πολύ εισχώρησαν στον δημόσιο διάλογο οι «σοφίες» των Εξαρχείων...

Καλές είναι οι πρωτοβουλίες και τα τριχίλιαρα για το «Rebrain Greece», αλλά μήπως πρέπει να ξεκινήσουμε από το να ξαναφέρνουμε τη λογική στον δημόσιο τομέα;

Αν είναι μια φορά κακό για τη δημοκρατία να υπάρχουν συμβάντα αστυνομικής αυθαιρεσίας, είναι δημοκρατικώς ανεπίτρεπτο να απαγορεύεται η καταγραφή τους με το μάντρωμα των δημοσιογράφων σε αστυνομικά τμήματα.

Αγουρα και άμαθα παιδιά που δεν κατανοούν τι είναι Δημοκρατία, τι είναι πλειοψηφία, νόμος και δημόσια ανυπακοή πιπιλάνε συνθήματα περί «αγώνων», που μπορεί να μην είναι μαζικοί αλλά καταλήγουν καταστροφικοί.

Το προσφυγικό/μεταναστευτικό πρόβλημα είναι σύνθετο. Δεν έχει μαγικές, ούτε γρήγορες λύσεις.

Συνέχεια

Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για τη νομοθέτηση με λαϊκή πρωτοβουλία, που αποδέχθηκε η κυβέρνηση, μπορεί να μπολιάσει την αντιπροσωπευτική Δημοκρατία. 

Η αριστεία συκοφαντήθηκε ως ρετσινιά, το σύνθημα «η χούντα δεν τελείωσε το ’73» υμνήθηκε ως λαϊκή σοφία και ένας απόφοιτος των ΤΕΙ δεν έγινε καν διοικητής νοσοκομείου, αλλά χρίστηκε σύμβουλος στρατηγικής στο Μέγαρο Μαξίμου.

Tα προβλήματα παραμένουν, οι «λύσεις» τους επαναλαμβάνονται χωρίς αποτέλεσμα κι όλοι έχουμε να γράφουμε και να ξαναγράφουμε για διορισμούς και ρουσφέτια στο αχανές κεντρικό ελληνικό κράτος.

Δεν ήταν ο κόσμος που κατάφερε να μην αμαυρωθεί η επέτειος· πολύς υπήρχε και τις προηγούμενες φορές. Ηταν το γεγονός ότι αυτή τη φορά οι αστυνομικές δυνάμεις λειτούργησαν με σχέδιο.

Σε αντίθεση με τον ξύλινο πολιτικό λόγο που λέει ότι «τα συνθήματα του Πολυτεχνείου παραμένουν επίκαιρα», υπάρχει η ανάγκη να «επικαιροποιηθούν».

H εξουσία εκείνων που πιστεύουν ότι «νόμος είναι όποιο δίκιο κατεβάσει η κούτρα τους» δεν εκτείνεται μόνο επί της Πατησίων. Υπάρχει μια ολόκληρη περιοχή στην οποία διάφοροι φεουδάρχες ασκούν τη δικαιοδοσία τους.

Στην πολιτική –και δη στην καθοδηγούμενη από τα σόσιαλ μίντια–, αν δεν υπογραμμίσεις το «και», δημιουργείς την ευκαιρία να σε χτυπήσουν σαν χταπόδι.

Το «La Strategia» –αν εξαιρέσουμε τα σκηνικά και τα κοστούμια– δεν είναι κάτι συγκλονιστικό, τουλάχιστον σε σχέση με τον ντόρο που γίνεται.

Το μεταναστευτικό/προσφυγικό είναι μια παγκόσμια πρόκληση που ξεπερνά κάθε κυβέρνηση και κάθε χώρα· ακόμη και τις μεγάλες και ισχυρές.

Τα ρουσφέτια του υπουργού Εθνικής Άμυνας Νίκου Παναγιωτόπουλου, θυμίζουν την π.Χ. (προ Χρεωκοπίας) εποχή...