Ο κατάλογος των αιτημάτων τους εμπεριέχει άδικα που καρπώνονται εκβιάζοντας το κοινωνικό σύνολο.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει το παραμικρό σχέδιο οικονομικής πολιτικής· παλαιάς ή νέας.

Με τον φόρο στις συναλλαγές η κυβέρνηση εμφανίζεται και πάλι όμηρος των συνθημάτων της.

Η Ελλάδα έχει μακρά ιστορία ανάπτυξης. Τις δεκαετίες 1950-1960, αλλά και 1995-2007, όχι μόνο δεν ήταν ο ασθενής της Ευρώπης, αλλά το αναπτυξιακό θαύμα της.

Τα στελέχη αυτής της κυβέρνησης (εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων) ουδέν κατανοούν από τη λειτουργία της οικονομίας στο σύγχρονο περιβάλλον, και δεν θέλουν τίποτε να μάθουν.

Πως ξεκίνησε ο μικρός χαμός για το «τέλος των περιπτέρων» στην Ελλάδα.

Η Ελλάδα είναι 81η χώρα σε ανταγωνιστικότητα (μετά το Τατζικιστάν, την Ουκρανία κ.ά.), ενώ ο παράδεισος του μακαρίτη Τσάβες είναι στην 132η.

Το βασικό πρόβλημα του κ. Τσίπρα ήταν ότι βρέθηκε σε άγνωστα νερά, αναγκασμένος να συζητήσει πρώτη φορά στα σοβαρά -χωρίς συνθήματα και περίτεχνες κορώνες- για τις οικονομικές προοπτικές της χώρας.

Γιατί αποφεύγουν την Ελλάδα οι παραγωγοί ξένων ταινιών;

Ο θίασος της δραχμής υπόσχεται ρευστότητα χωρίς ισοτιμίες.

Από τότε που η διώρυγα της Κορίνθου θα καταπόντιζε την χώρα, η κινδυνολογία είναι το έσχατο επιχείρημα όσων σιτίζονται στις στρεβλές οικονομικές δομές.

Το κλείσιμο τραπεζών, εκτός των άλλων, είναι και το πρώτο βήμα για μια Ελλάδα κλειστών οριζόντων.

Η κυβέρνηση λειτουργεί σαν τον αλκοολικό που σπάει τους κουμπαράδες των παιδιών του για να ικανοποιήσει το πάθος του.

Το δάσος της οικονομικής καταστροφής, και η συνωμοσιολογία περί «υπονόμευσης της κυβέρνησης».

Εχει προβλήματα η ΟΝΕ, αλλά δεν είναι αυτά που εμείς θεωρούμε μεγάλα προβλήματα.

Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση. Απλώς υπάρχουν οι δύσκολες και οι χείριστες.

Παλιά, χωρίς τη σχετική σταθερότητα του ευρώ, οι δαπάνες καλύπτονταν... τυπογραφικώς.

Από τα λεφτά των Ρώσων μέχρι τους... υδατάνθρακες του Αιγαίου, οι Ελληνες πολίτες οδηγήθηκαν να πιστέψουν τα πάντα εκτός από εκείνα που θα τους έβγαζαν από την κρίση.

Η αντιμνημονιακή υστερία δεν ήταν απλώς η άρνηση της πολιτικής, υπήρξε η μεγαλύτερη απάτη σε βάρος του ελληνικού λαού.

Κάθε λέξη που χρειαζόμαστε για την οικονομική ανάκαμψη της χώρας είναι συκοφαντημένη.